Korte verhalen 

De zon flitste helder door het glas naar binnen in hetzelfde ritme als de wagon over het spoor denderde. Suus zat half achter het raam verscholen en telde de minuten op de klok. Bijna half negen, het zou niet lang meer duren. Haastig controleerde ze haar make-up en haalde nog eenmaal haar vingers door haar krullen. Zou hij er zijn zoals afgesproken? Was hij net zo serieus als zij? Voorzichtig streek ze haar witte jurk glad, het tule van de wijde knielange rok knisperde ondeugend omhoog. Het aansluitende kant rond haar bovenlijf spande met iedere teug adem, ze kon zich niet herinneren eerder zo zenuwachtig te zijn geweest. Vandaag zou het gebeuren. Eindelijk en voor altijd, de mooiste dag kwam met de seconde dichterbij haar hunkerende hart. Dit deed je immers maar één keer. Ze legde haar handen op haar wild kloppende borst en zuchtte. Nu moest ze dapper zijn! 

Met een laatste blik controleert ze de etalage. Tussen flinterdunne kunstsneeuw ziet ze alle belangrijke boeken van het moment uitnodigend uitgestald. Grote prentenboeken staan zij aan zij met lijvige literatuur en aanlokkelijke kookboeken wedijveren met kleurige chicklit en vuistdikke romans. Dit alles omlijst door een kleine kunstboom aan elke zijde, zacht flonkerende lampjes rondom en hulsttakken met blank houten kerstornamenten. Ja, mijnheer Duifjes zal tevreden zijn. Snel pakt ze de koperen deurklink en wringt zich door de zware deur naar binnen, terug de warme wereld in. Zou het deze kerst dan eindelijk anders zijn?

Kerstmis 1981 – een witte wereld. Iedereen is binnen waar het warm is. Beslagen ruiten waarachter lichtjes branden, zo lijkt de kleine woonboerderij wel een lantaarn in de nacht. Het is avond en de tuin oogt onherkenbaar. Een sneeuwtapijt van wel vijftien centimeter bedekt alles en maakt het donker wat lichter. Het sneeuwt onophoudelijk en dikke vlokken dwarrelen naar beneden. Midden in de sneeuwdeken glinsteren lichtjes. De blauwspar is opgetuigd en onder de sneeuw gloeien de lampjes zacht.

Zodra ze het licht aanknipte voelde ze het. Ze was niet alleen. De kleine haartjes op haar lichaam vlogen bliksemsnel overeind en een snelle rilling trok langs haar rug. Ze voelde dat haar keel dichtkneep en klemde haar handen tot vuisten, klaar om zich te verdedigen als het moest. Maar er gebeurde tot haar verrassing niets. Er was niemand anders in het smalle halletje en achter elke deur was het stil. Tussen het versleten meubilair en de zware fluwelen gordijnen was zij de enige levende ziel. Opgelucht hapte ze naar adem.