Tussentijd

Starend uit het raam overdenk ik de chaos van mijn leven. Mijn vorige leven welteverstaan, er is weinig van over. Omringd door spullen, onze bezittingen, is mijn huis gereduceerd tot één slaapkamer. Een kamer in het huis van mijn ouders gedeeld met mijn dochter. Ik ben thuisloos maar onder de pannen, veiliggesteld. Van een georganiseerd leventje vol controle naar machteloos toekijken van een afstandje. Alles is stuk en glipt door mijn vingers. Waarom ik?

Het huis was prachtig en wij waren verliefd. Op elkaar en de toekomst en alles wat zou kunnen zijn. Een vrijstaand huis voor ons – ik, de grootgrondbezitter – grapte hij door de telefoon toen zijn bod was geaccepteerd. Voor het eerst in mijn leven bestelden we nieuwe meubels, ik wist niet wat me overkwam. Alles precies zoals wij het wilden, ik het wilde, hij vond alles best. Mijn smaak was de zijne en het hele proces van schilderen, klussen en alles tot in de puntjes naar wens, voelde als rijkdom.

Ik hijs me op mijn kussentje. Op de bovenste etage van mijn tijdelijke huis ben ik even alleen. Tenminste als ik alle geluiden buitensluit: de klapperende deuren, de gemeentemaaiers, de televisie die overal bovenuit tettert en mijn eigen opgefokte hartslag. Met het bonzende ritme in mijn oren neem ik een teug adem. Mediteren is mijn redding en ik probeer het dagelijks veertig minuten. Ik zet er zelfs mijn timer voor. De ene dag lukt het beter dan de andere, meestal dommel ik in slaap om met een snurk wakker te schrikken. Ik ben zo extreem moe.

Er kwam een prachtig klimtoestel voor de kinderen. Onze tuin werd langzaam een oase met voorjaarsbloemen, vaste planten en jonge bomen. Ik waande me vrij en gelukkig en genoot van onze fijne plek midden in het dorp. Er was genoeg te zien, te ruiken en te genieten. We hadden de luxe van privacy en tegelijk een geweldig uitzicht op weilanden, bomen en zelfs schaapjes. Tegelijk met ons idee voor een vrijstaande veranda, bouwden onze buren het uitzicht dicht.  Mijn vrijheid kromp met elke meter muur.

Al weet ik sinds kort van het bestaan van grenzen, ze bewaken blijkt een helse uitdaging. Ik lig in bed en alles wat ik wil is slapen. De rest van het huis houdt daar geen rekening mee en ik wil niemand tot last zijn. Opnieuw voel ik me het kleine meisje dat zich onzichtbaar maakte. Gek hoe die patronen van vroeger meteen opspelen als je opnieuw bij je ouders woont. Iemand trekt het toilet door achter de wand naast mijn bed voor de zoveelste keer. Beneden klappert een deur en waaien Engelse stemmen naar boven. De zoveelste krimi op een laat uur. Mijn wekker gaat morgen rond zevenen en als een zombie staar ik naar het verlichte plafond. Donkerder gaat het hier niet worden.

Bijna compleet gelukkig zit ik onder de veranda. Het uitzicht over de weilanden is dan misschien weg, verstopt achter de vlinderstruik overzie ik onze tuin en het huis. Ik voel me trots. Wat wonen we hier toch geweldig en hoe heerlijk stil zit ik hier. In de vintage rotan stoelen met een kat op schoot en thee binnen handbereik bestudeer ik mijn nieuwste boek. Zoveel geleerd de laatste tijd sinds ik voor mezelf heb gekozen en ik voel dat ik sterker word. De eenzaamheid in mijn relatie is niet meer mijn grootste verdriet en ik probeer me op mezelf te focussen, de enige waar ik nog een beetje invloed op heb.

Alles in mij past zich aan en is tegelijk woest. Ik wil weg! Ik heb gefaald en ben een mislukkeling, wie wil mij nog? Van een vaste relatie, een stabiel leven en materiële weelde, terug op mezelf met geen cent te makken. Ik zou goud geven voor mijn vorige leven, het heerlijke vrijstaande huis, de luxe vakanties en de ruimte om me heen. Was ik niet gewaarschuwd, was ik zo verwend? Ik vond alles vanzelfsprekend en tegelijk genoot ik waar ik kon. Alleen het genieten werd steeds lastiger, omringd door jarenlange negatieve energieën die groeiden als schimmel op de muren. Wanneer raakte ik mezelf kwijt en waarom nam ik genoegen met kruimels? Je kunt in het paradijs wonen, maar als je lijdt van binnen en je jezelf zoekt, smaakt alles bitter en zuur.

Elke dag verzin ik redenen om te blijven. De kinderen, het huis, misschien moeten we gewoon door deze fase heen? Vermijden, ontkennen en minimaliseren worden mijn drie overlevingsstrategieën. Ik leef op de automatische piloot en het ouderschap slokt mijn laatste energie op. Mijn glas is zo goed als leeg en het glas van mijn lief raakt steeds verder gevuld. Druk met werk, veel van huis en verder de focus op de kinderen en de fles. Waar ik vecht voor onze relatie, vecht hij met zijn verleden. Maar alles onbewust, bedekt, ontkend en op de vlucht. Verwacht niet teveel, wees blij met wat je hebt en focus je vooral niet op jezelf. Herhaling, herhaling, herhaling. Tot het kapot gaat tot op de laatste draad of kruimel.

Ik sleep me door de dagen, druk met kinderen brengen en halen naar speelafspraken en sport. De spanning van rechtszaken, wekelijks naar de mediator, huizenjacht, therapie en tussendoor proberen te ademen – alles zuigt me leeg. Blijft dit de rest van mijn leven? Welk leven. Erover praten, lezen en blijven bewegen houdt me letterlijk op de been. Mijn ouders en ik herhalen ‘dat van vroeger’ en ze zijn me liever kwijt dan rijk, al doen ze enorm hun best. Dat geldt ook voor mij, de dagen dat ze weg zijn geniet ik van de stilte, de ruimte en mijn eigen gezelschap. Regelmatig voelt het machteloos en zonder einde. Een doffe herhaling van gebrek aan zekerheid en controle en ik lach om mijn oude leventje. De schijn-controle, het krampachtig vasthouden aan een ogenschijnlijk ‘perfecte’ leventje; een toneelstuk over vadertje en moedertje spelen.

Doodgezwegen, ontredderd en diep ongelukkig vecht ik me door de dagen. Iedere ochtend als de wekker weer veel te vroeg gaat denk ik maar één ding: niet weer een dag, hoe kom ik haar door. Was het alvast maar avond, dan krijg ik misschien nog een beetje rust, in mijn eentje in bed. Alcohol en de smartphone zijn zijn beste vrienden en op een dag neemt hij een vriendin. Maar daar kom ik pas later achter.

Op het aller diepste punt, met ongelukkige ontredderde kinderen en middenin een vechtscheiding, gaat er bij mij een knop om. Ik lees en luister over gedachtes die waarheid worden en de kracht van positieve affirmaties. Waar ik mijn hersenspinsels altijd voor feiten hield begin ik iets te ontdekken. Het mediteren lukt steeds beter, het levert me een relatieve rust op in mijn hoofd, een soort ankertje. Waar iedereen om mij heen steeds luider schreeuwt dat ik ieder huis moet aanpakken, weet ik donders goed dat mijn huis onderweg is. Een tijdelijk huis is geen optie, een te duur huis idem dito, als dat er al zou zijn. Ik begin met het visualiseren van mijn droomhuis, iedere avond opnieuw in mijn bed. Slapen lukt toch niet en ik kan mijn tijd beter benutten.

Dit is geen liefde, dit is een toxische verstrikking. Zes maanden vocht ik als een leeuwin, maar de narcist in zijn leven was uiteraard een sluwe en taaie en de dag dat ik uit huis werd gezet, schoof zij erin. Niets in mij wil ruilen maar de pijn is ondraaglijk, hij was de pleister op mijn wond en ik de zijne. Er lag werk op mij te wachten, geduldig en stil. Ik protesteerde niet langer en dook in het diepe. De beste zet ooit.

Affirmatie – ‘Ik heb het fijnste huis, het kan oud of nieuw zijn en het staat in een knus en gezellig straatje. Mijn buren zijn lief en betrokken en ik voel me thuis. Mijn huis is licht met veel groen en ik ben hier super gelukkig. Mijn huis is helemaal mijn smaak met fijne energieën en ik voel me er vrij, gekoesterd en veilig. Ik ben zo gelukkig met mijn eigen plek, het is het fijnste huis dat ik ooit heb gehad!’

Word ik ooit nog gelukkig? Wie wil een vrouw van in de veertig met drie kinderen van twee mannen? Hoe komen mijn kinderen deze scheiding te boven en hoe overleven ze het met hun vreselijke stiefmoeder. Wordt het ooit normaal tussen mijn ex en mij? Hoe vind ik een baan én de energie om dat te combineren als single-moeder? Word ik überhaupt gelukkig en zal mijn leven ooit stabiel worden, zonder alle stress van de overkant? Op de chaos daar heb ik geen invloed, ik heb mijn handen al vol aan mijn kinderen en mezelf.

Het is 6 jaar later, dit was mijn tussentijd. Een intense periode waarin mijn relatie eindigde en alle draadjes tussen ons op alle mogelijke manieren werden doorgeknipt. Mijn draadjes, want er moest veel geknipt, getornd en gehecht worden. Ik wist niet dat er zoveel kapot was in mij en ik ben niet meer hetzelfde. Ja, ik heb het huis van mijn dromen en het warme stabiele gezin is een feit. Ik ben een betere moeder nu, een emotioneel volwassen mens en heb mijn leven op orde. Wie had dat ooit gedacht? Ik heb mezelf alsnog emotioneel opgevoed en geopend en hervonden wat die kleine in mij in wezen al was. Speels, vol zelfvertrouwen, veerkrachtig en vol liefde leef ik mijn leven met mijn kinderen. Het zijn wijze tieners en ik ben super trots op ze. Samen zijn we ons oude zelf ontgroeid, ieder op eigen unieke wijze.

Er is altijd hoop en wie de bodem heeft geraakt kan beter genieten van het goede. Ik zie mijn ellende als kans en heb haar bij de lurven gegrepen. Als ik niet met mijzelf aan de slag was gegaan, puur uit eigen beweging, dan had ik geen volwaardig afscheid van mijn vader kunnen nemen. Er zou een muur van pijn en koppigheid tussen ons in hebben gestaan. Gelukkig heb ik bergen puingeruimd en veel doorvoeld, aangepakt en opgehelderd. Eindelijk ben ik mijn beste zelf, al is het een levenslang proces. Ik ben zo dankbaar voor waar ik nu (al) sta. Dank je wel tussentijd, voor hoe ik je benutte, achteraf gezien. Door mezelf te helen en van mezelf te houden, is het leven niet langer lijden. Want daar heb ik genoeg van gehad! Soms is ogenschijnlijk stilstaan het grootste cadeau.

@Missnienox, 15 januari 2023

Wil je meer lezen over wat een scheiding met je kan doen? Misschien vind je de volgende verhalen interessant:

Thuis

Wijsneus

Prooi

Underdog

Midlife-man