“Als ik later groot ben word ik schrijver!" riep kleine Nienke

Ik was gek op boeken en plaatjes kijken. Volgens mijn moeder snuffelde ik graag aan de verse inkt, maar ook de stoffige lucht van oud papier kon mij bekoren (nog steeds). Boekenwurm met hart en ziel, dat ben ik.

Niets is zo heerlijk als een tas vol bibliotheekboeken, een pot thee en een kat op schoot en een lang weekend om in verhalen te verdwijnen. Ik las om te vluchten, te dromen en te leren. Daarnaast begon ik te schrijven aan avonturen, gedichten en grappige verhalen. Toen kwamen er andere zaken in mijn leven die aandacht vroegen: de disco, de liefde, school en werk.

In de jaren op de Kunstacademie, waar ik modevormgeving studeerde, las ik studieboeken en behalve scriptieteksten schreef ik weinig. Wel beleefde ik geweldige avonturen als ‘modemeisje’ tot aan mijn afstuderen. De jaren daarna werkte ik met plezier in de mode en stond ik graag op de dansvloer. Ik woonde samen met mijn grote liefde en we kregen ons eerste kindje. Ik werd moeder! Helaas stond ik er later met een dreumes van 1 jaar alleen voor, de relatie was over.

Gelukkig vond ik snel mijn eigen huisje, voor het eerst van mijn leven echt alleen. Mijn zoon ging ieder weekend naar zijn vader en ik kreeg tijd voor mezelf. Ondanks dat het niet mijn keuze was geweest om in mijn eentje een kind op te voeden, moest ik het accepteren. Met de hulp van een therapeut – want sommige dingen gaan sneller dan je hart kan bijbenen en mijn zelfvertrouwen had een flinke knauw gekregen – krabbelde ik op. Tegelijk startte ik een 2 jarige Pabo opleiding - lerares basisonderwijs: studeren en werken tegelijk. Ik haalde mijn diploma en kwam als invaller in het speciaal onderwijs terecht. Door familie aangemoedigd was ik deze opleiding gaan doen, want er moest brood op de plank komen. Helaas dacht ik toen dat anderen mij beter kenden, ik had zelf geen idee meer wie ik was.

Fulltime aan het werk als singlemoeder viel me zwaar, want ik was niet mama geworden om mijn kind de hele week bij een gastouder te brengen. Overprikkeld - niet op mijn plek in het onderwijs - kreeg ik een burn-out. In dezelfde periode leerde ik een nieuwe liefde kennen, een man die mij steunde waar hij kon en ik voelde me verliefd en veilig. We besloten samen te wonen in een prachtig vrijstaand huis en ik raakte redelijk snel zwanger van middelste en jongste. We kozen er samen bewust voor dat ik thuis bleef bij de kinderen - ik als housemanager - zodat hij vol voor zijn goede baan kon gaan inclusief flinke reistijden en verantwoordelijkheid.

Lang verhaal kort: we werden een gezinsbedrijf, een wisseling van de wacht met de kinderen. Onze relatie stond helemaal onderaan op de prioriteitenlijst en we waren beide ongelukkig. Een breuk bleek onvermijdelijk. Ik was niet verantwoordelijk voor zijn keuzes, maar ik moest wel met mezelf aan de slag. Wanneer je twee keer aan de kant bent gezet voor een ander, dan gaat er ook iets mis in jouw verhaal.

Ik ben ontzettend diep gegaan, maar ik ben er nog, veel sterker dan ik dacht. Door de jaren heen was ik mezelf verloren en ik raakte zelfs letterlijk mijn huis kwijt. Zes maanden heb ik samen met mijn kinderen bij mijn ouders moeten inwonen bij gebrek aan een huurwoning. Ik weet hoe het voelt om bijna alles kwijt te zijn en als niets zeker is. Toch voel ik me geen slachtoffer en ik zit vol levenslust. Door hard aan mezelf te werken heb ik mijn liefdesverdriet positief weten om te buigen. Ik kan nu zeggen dat ik het niet had willen missen, al had ik het mijn kinderen graag bespaard.

Dankzij mijn drive om te leren en het gevoel dat ik nu pas werkelijk leef, na jaren een schaduw van mezelf te zijn geweest, heb ik een thuiscursus korte verhalen schrijven gevolgd. Het bleek de ideale uitlaatklep en ik hervond mijn passie om te schrijven, net als lezen voor mijn plezier. Daarnaast heb ik bijna mijn thuisstudie tot Imagostilist afgerond, een prachtige aanvulling op mijn mode-opleiding.

Toch stond een eigen blog al jaren bovenaan mijn ultieme droomlijst, daarmee komt voor mij alles samen. Het voelt als mijn roeping om te schrijven, openhartig en niet meer bang voor moeilijke emoties. Kennelijk is het nu pas het moment om te starten. Blogs over het leven, liefde en geluk, afgewisseld met korte verhalen (fictie).   

Mijn missie: Een ander mogen inspireren en/of steunen of laten lachen – werkelijke verbinding is wat mij echt gelukkig maakt. Zelfs al ben jij de enige op aarde die zich herkent in mijn zin en onzin, dan ben ik al blij, daar doe ik het voor.

Ik ben Nienke, 48 jaar en ik verstop me niet langer. Welkom in mijn hoofd – vrij van veel en vol van alles

Dankzij mijn innerlijke transitie besloot ik dat mijn uiterlijk niet kon achterblijven. Na 20 jaar mijn grijze haren te hebben geverfd ben ik nu op mijn ‘silverhair-journey’ – een wereldwijde beweging waar vrouwen van alle leeftijden aan meedoen - de Silversisters. Met trots je ware zelf tonen en je echte haarkleur laten zien, kortom: helemaal jezelf mogen zijn.

Je vindt me op Instagram met mijn kunstzinnige vintage account (collectie Sindy dolls) @missnienox

Lees ook mijn blog: Sindy & Instagram

Mijn persoonlijke silverhair-journey tot een echte Silversister is te volgen op @silvernienox

Zie mijn blogs: Silver sisters & Silvermissie geslaagd