De invaller

Het ging om een zieke collega. Mien zat nu zes weken thuis en het werk stapelde zich op. Of zij zolang wilde bijspringen? Een tijdelijke baan was beter dan thuiszitten en Kim greep deze kans met beide handen aan. Hoe had ze kunnen vermoeden dat ze in een drama zou belanden?

Kim zat nu zeven maanden thuis en deze functie kwam als geroepen. Werken op de klantenservice van een webshop in diervoeder- en benodigdheden, wat wilde ze nog meer? Ze was een echte dierenvriend en wist bijzonder veel over dit onderwerp. Cavia’s, dwerghamsters, konijnen, katten en honden, ze had ze zelf gehad, kende ze en was dol op ze. Dat moest toch ruim voldoende zijn? De directeur hamerde ook op kennis over computersystemen en een positieve telefoonstem. Zij knikte enthousiast en alles zou in orde komen.

Haar eerste werkdag bleek een vrijkaartje voor ellende, maar daar had ze toen nog geen weet van. Sjouwend met een doos vol persoonlijke spulletjes belde ze bij het kantoorpand aan. ‘Welkom nieuwe collega, kom binnen,’ klonk als reactie op haar introductie door de intercom. Onder een luide zoemer klikte de stalen deur los en Kim worstelde zich met haar armen vol naar binnen. Haar kamertje werd gedeeld met een collega en was door een rij planten in tweeën gedeeld. Die collega werkte op de twee andere dagen en ze kende haar enkel van naam.

Mien voelde zich al maanden niet zo happy, maar dat lag allemaal aan de collega’s. Gewend geraakt aan alleen werken en niet happig op overleg deed ze alles op haar eigen manier. Na ruim zes jaar op deze functie te hebben gewerkt kende ze alle ins en outs en liet ze zich door niemand wat vertellen. Ze speelde meewerkend maar ging volledig haar eigen gang. Daarvoor had ze zich wel een bepaald imago moeten aanmeten, maar dat paste haar nu als een perfecte jas.

Het eerste dat Kim opviel was de chaos in de mappen. Ruim op tijd voordat de klantenservice officieel open ging wilde ze zich een beetje thuisvoelen in de ruimte. Ze had enige uitleg gekregen na het sollicitatiegesprek, maar ze had gewoon bij alles braaf geknikt. Kim wilde dolgraag aan het werk en het liefste zo snel mogelijk. De ordners met retourformulieren zagen er aan de buitenkant misschien keurig uit, binnenin kon ze geen systeem ontdekken. Lukraak door elkaar zaten formulieren schots en scheef, zo nu en dan zelfs ondersteboven. Het zweet brak haar uit, hier had ze nu geen tijd voor. Dit was een opruimklusje voor de rustige uurtjes.

Eenmaal de computer opgestart wachtte er nog meer ellende. Blijkbaar hield de vorige collega erg van het spelletje Patience en van zoekopdrachten op Google. Geschiedenis wissen hoorde er niet bij en het kostte Kim zeker een half uur om de boel een beetje op te schonen en eigen te maken. Ze koos een vrolijke screensaver van een galopperende Lippizaner en langzaam stroomden de mailtjes en telefoontjes binnen. Gelukkig dat ze deze systemen al goed kende van haar vorige werk op de helpdesk van een supermarktketen. Ja, ze was hier echt op haar plek.

Van dieren houden was geen pré. Sterker nog, behalve een paar posters in de gang had ze overal kunnen werken. Bij logistiek was dat wel anders. De loods naast het kantoor was gevuld met dierproducten, vrolijke werknemers aan de lopende band en energieke radioklanken. Er was zelfs een kantoorhond – een goedgemutste labrador die rustig in een hoek in een mand lag en om de beurt werd uitgelaten tijdens het middaguur. Op kantoor was het daarentegen stil en serieus.

Het contrast tussen Mien en haar invaller had niet groter kunnen zijn. Zij, broodmager met kort zwart geverfd haar en dol op roken en nu Kim, rond en blond. Waar Mien liefjes speelde dat ze erg begaan was met haar klanten en collega’s (waar de meeste glad intrapten), had de invaller echt hart voor mens en dier. Ze was punctueel, vriendelijk en hield zich aan haar woord. Mien daarentegen liep over van zoete beloftes en suggereerde vlijtige drukte, maar voerde eigenlijk geen ene donder uit.

Maarten, één van de meest luidruchtige mannen in de loods, was altijd vriendelijk tegen Kim. Wanneer ze weer eens binnenkwam met een vraag of klacht van een klant, maakte hij altijd tijd voor haar. Ze was een verademing vergeleken met haar voorgangster. ‘Niet te hard werken Kimmie, eerst maar eens kijken of je mag blijven’. Hij wist dat ze haar tanden in de functie zette en hij herkende het kantoortje amper terug toen hij later eens binnenliep. Strak georganiseerd met een fris open raam, hier werkte duidelijk iemand met plezier. ‘Wat bedoelde je laatst met dat mogen blijven? Ik verwacht eigenlijk dat die Mien hier niet meer terugkomt. Tussen jou en mij, ze heeft er een enorme puinzooi van gemaakt!’ Maarten schudde zijn hoofd en mompelde: ‘Ik zou er maar niet te hard op rekenen. Je bent niet de eerste invaller hier en ook niet de laatste vrees ik’.

Na amper twee weken voelde het voor Kim alsof ze hier al maanden werkte. Alles liep lekker, van klantcontact tot het plezier dat ze met haar collega’s van logistiek had. Op een morgen klopte er iemand op haar deur, het was Agnes - de onzichtbare collega. Ze schudden elkaar de hand en de stille vrouw tegenover haar kon er nog net een lachje uitpersen. ‘Leuk om je te ontmoeten. Ik kom even een uurtje werken, mijn laptop heeft het thuis begeven’. Natuurlijk had Agnes op haar werkdagen al gezien hoe netjes Mien’s oude hoek was geworden, maar nu had ze er ook een gezicht bij. Arme Kim, ze moest eens weten… Toch hield ze haar mond stijf dicht, het was niet aan haar deze nieuwe invaller te waarschuwen.

De eerste klacht lag na het weekend keurig op Kim te wachten. In haar mailbox las ze het bericht dat ene mevrouw De Wit zich geschoffeerd had gevoeld (stond dat er echt? Wat een oubollig taalgebruik) door de telefoon. Koortsachtig probeerde ze de bewuste klant voor de geest te halen en ze scrolde de lijst inkomende telefoonnummers door. Anoniem… Ja, dat moest haar zijn. Geagiteerd tikte ze een reactie terug en ze hield vakkundig iedere emotie buiten haar taalgebruik. Liever had Kim teruggebeld dan hadden ze het samen direct kunnen oplossen.

Ergens begon het bij haar te knagen. Eerst de opmerkingen van Maarten en daarna de zwijgende Agnes die overduidelijk iets achterhield. Ze voelde sowieso reserves bij haar directe collega’s en dat moedigde haar alleen maar verder aan perfect werk te leveren. Kim tilde klantvriendelijkheid naar een hoger niveau met haar pro-actieve oplossingen per mail en zeer geduldige telefoontjes. Ze nam zelfs werk mee naar huis, zoals de ontplofte papierwinkel die ze in de dossierkast vond. Al voordat haar tijdelijke contract van een maand erop zat had ze alles keurig op orde. Daarom probeerde ze een afspraak met de directeur te plannen, want ze rekende stiekem op verlenging.

Het vreemde was dat de klachten bleven binnenkomen. Niet alleen via de mail, maar zelfs agressieve telefoontjes. Altijd anoniem en steeds een andere stem. Het maakte Kim moedeloos terwijl ze tegelijk wist dat de kritiek niet kón kloppen. Langzaam begon ze aan haar capaciteiten te twijfelen en ze besloot het aan te kaarten tijdens het functioneringsgesprek. Helaas liep dit anders dan verwacht. Er waren mijnheer De Wit een aantal zaken opgevallen. Diverse klachten hadden hem binnen en buiten de organisatie bereikt, zo deelde hij haar mee. Het speet hem echt, maar ze begreep toch ook wel dat dit zo niet langer kon? Ze kon per direct vertrekken en ze hoefde niet op hem te rekenen qua positieve referentie. Kim bevroor ter plekke.

Heerlijk! Mien nestelde zich lekker in haar opgeruimde hoekje. De maanden vakantie hadden haar goed gedaan en ze voelde zich als herboren. Met lichte irritatie ontdekte ze dat haar favoriete spelletjes waren verwijderd, maar dat was met een paar klikken zo weer in orde gemaakt. Ze legde de hoorn voorzichtig naast de haak en duwde het raam open om een sigaretje te roken. Bij het horen van naderende voetstappen schoot ze de peuk naar buiten en mopperde hardop: ‘Bah! Hier moet echt nodig gelucht worden en ik heb flink moeten puinruimen. Leuk die invallers maar ze bakken er niks van. Geen verantwoordelijkheidsgevoel omdat ze toch maar tijdelijk zijn. Wat jij, Maarten?’ Zijn pas inhoudend keek hij haar aan met een vermoeide blik. Met pijn in zijn hart dacht hij terug aan Kim en dat was duidelijk aan zijn gezicht af te lezen. Mien, druk met zichzelf ontging dat volledig. ‘Aan het werk luiwammes!’ schaterde ze en gooide haar deur dicht. Zo! Met een klik toverde ze Patience terug op het scherm en ze ging verder met niksen.

@missnienox

P.S. Meer lezen over gemene personages? Misschien vind je de volgende verhalen ook tenenkrommend interessant:

Toezicht

De boze stiefmoeder - deel 1

De boze stiefmoeder - deel 2

Het galgenmaal