Kleine oortjes

Waarom voel ik me zo verscheurd? Hoezo veilig en vanzelfsprekend? Het is allemaal kapot. Totaal vervreemd van wie me lief was voel ik me verraden. Wie zegt dat mijn mening niet telt? De enige die me werkelijk zag is pleite, foetsie. Maar ik pik het niet langer en ik meen het! Jammer dat ik zijn kop niet kan zien als hij thuiskomt, het zal een geweldig schouwspel zijn. Het was dom om mij te onderschatten, maar daar komt hij over een paar uurtjes vanzelf wel achter.

Mijn eerste kennismaking met Tim was een heerlijke. Er hing een kruidig luchtje om hem heen, een mengsel van aarde, spar, citroen en kruidnagel. Misschien dat het stoofpotje op de achtergrond meedeed, maar ik vertrouwde hem direct. De eerdere visite zag me niet staan, maar Tim kon zijn ogen niet van me afhouden en dat was wederzijds. Ik zag een slanke man die hoog boven me uittorende. Zijn donkere haren krulden warrig om zijn vrolijke gezicht en hij had de helderste blauwe ogen. Mijn moeder knikte me toe dat het goed was en verdween naar de keuken. Daarna sprong ik als vanzelf in zijn sterke armen en besloot daar te blijven voor de rest van mijn leven. Wist ik veel.

We hadden het fijn samen en onze levens waren perfect op elkaar afgestemd. Ik die klaar zat na een lange werkdag bij de voordeur, altijd vrolijk en vol energie. De lol die we hadden in het park met de andere honden en baasjes. Tussen de middag de uitlaatservice (best acceptabel want ik kon lekker spelen met mijn matties) en ‘s nachts tukken op het voeteneind van de baas zijn riante boxspring. De baas...toen noemde ik hem nog zo, wanneer sloop ‘Tim’ er eigenlijk in? Ik wist wel dat hij zo heette (als hij de telefoon opnam of zich voorstelde in het park), maar voor mij was hij mijn redding, mijn rots en beste maatje. Trouw blijven aan elkaar was voor mij niet meer dan logisch. Net zoiets als ademhalen, het gaat automatisch en kost geen enkele moeite.

Mijn eerste kennismaking met Elsje was een verwarrende. Wat een energie! Haar stem als een heldere waterval vol vrolijke prikjes en kriebeltjes schaterde me tegemoet vanaf de voordeur. Ik wist wel dat er een belangrijk iemand zou komen (de baas was onrustig en had nog nooit zo grondig opgeruimd en schoongemaakt), maar ik wilde niet in de weg lopen. Eerlijk gezegd wist ik niet precies wat ik kon verwachten, want wie uit het park zou het zijn? Hij had met zoveel dames gepraat, vandaar mijn verwarring. Eigenlijk had ik een ronde brunette verwacht, geen tengere blonde met sproetjes overal.

Koortsachtig dacht ik terug aan het weglekken van de baas zijn aandacht. Wanneer was het moment dat de teleurstelling aan mijn hartje ging vreten? Standaard gewend aan een antwoord en gepaste reactie op mijn variaties aan blafjes, raakte zijn desinteresse me als een mokerslag. ‘Hallo baas, hier ben ik! Zullen we naar buiten?’ en met mijn liefste blik erbij, mijn koppie schuin en half gesloten oogjes wreef ik langs zijn schenen. Niets, geen enkele reactie. Baas bleef stilstaan in de hal turend op zijn schermpje en tikte er driftig op los. Zijn gezicht veranderde van een grijns in opperste concentratie. Helaas was ik niet het onderwerp van zijn fascinatie en bij mijn nieuwe poging zijn aandacht te vangen duwde hij me met zijn schoen opzij en liet me achter. Piepend liet ik me zakken op de deurmat en maakte mezelf klein.

Ik hield me eerst nog moedig groot, maar het stak me wel. Van lieveling naar een soort van accessoire was nogal een overgang en het raakte me diep. Noemen ze zoiets niet ‘het beschamen van je vertrouwen’? Nou hij had het voor elkaar. Wantrouwen nestelde zich onopvallend in mijn buik en ik besloot voortaan beter mijn best te doen. Van mama had ik geleerd voor mezelf op te komen en dat ik alle liefde van de wereld waard was. Mijn baas was de eerste die me liet twijfelen. Ik besloot dat de baas vast moe was van al het werk en ik zou hem zo weinig mogelijk lastig vallen. Behalve dan als ik honger had of hoge nood, zelfs voor mij zijn er grenzen.

En daar was Elsje dus, het leukste vrouwmens dat ik ooit gezien had. Met haar lange stelten met sproetjes, bloemige luchtje en warme hals waarin ik mocht kroelen als ze me optilde (en dat deed ze vaak). Ze bracht een levendigheid en frisse energie waar heel het appartement van opfleurde. Tot zover had ik onbewust wel iets zwaars en stroperigs gevoeld in de stille kamers, maar het verschil dat Elsje maakte was echt fenomenaal. Ik hield er van en ik hield van haar en dat maakte ik haar duidelijk. ‘Wat ben je toch een snoepje!’ gilde ze het uit als ze ‘s morgens naakt en met rommelige haren uit de slaapkamer kwam. Ik mocht daar allang niet meer komen, maar ik vergaf het de baas. Voor haar gezelschap had ik alles over.

Waar Tim en ik eerst altijd ‘s avonds op de bank zaten te Netflixen (ik kreeg standaard een kluif en het beste plekje in de hoek), stond het beeldscherm later nog steeds aan, maar alleen met mijn oogjes erop gericht. Die verdomde smartphone kreeg alle aandacht. De baas was op jacht en struinde alle datingsites af (ik heb talent voor gluren en speuren) en bleef vervolgens elke avond weg. Hij raffelde het wandelen met mij af, keek mijn plasje of drolletje er zo ongeveer uit en sleurde me haastig naar huis. Uitlaten werd een stressvolle gebeurtenis, ik kreeg er letterlijk jeuk van en begon als een bezetene aan mijn rug te krabben. Ondertussen douchte de baas zich uitgebreider dan ooit, trok zijn beste kleren aan en liet mij achter. Keer op keer.

Ik was blij met Elsje, want de baas bleef voortaan thuis en leek tevreden. Zijn jachtige onrust had plaatsgemaakt voor vrede. Dacht ik toen. Elsje kende hij uit het park waar ze graag wandelde en speelde met honden, maar hij had haar tegelijk online ontdekt. Als dat geen toeval was? Hij schepte graag op over zijn geslaagde versiertrucs en zij lachte hem dan keihard uit. Hij zei dat het in de sterren stond dat ze elkaar live en online ontdekten, maar zij geloofde niet in die onzin over soulmates. Ik zag dat hij deed alsof het hem koud liet , maar het stak hem. Ik kende hem goed genoeg om zijn plotselinge afstandelijke houding te lezen, zijn gebogen rug, gespannen kaak en starende ogen met een kille blik.

Waar de baas eerst gecharmeerd leek door de frisse wind die Elsje meebracht met haar enthousiaste persoonlijkheid, stapelden de irritaties zich nu op. ‘Waarom laat je alles achter je kont slingeren? Verwen dat beest niet zo! Voor wie kom je eigenlijk, voor mij of dat mormel? Voor mij maak je nooit tijd vrij!’ Bij elke harde lelijke zin kromp ik verder in mijn mandje. Het leek zelfs of Elsje ook een beetje kleiner werd iedere keer dat ze binnenstapte. Van ooit vrolijk gehuppel en een roze blos op haar levenslustige wangen, stak ze nu zwijgzaam haar sleutel in het slot, stapte voorzichtig het huis binnen en drukte een zachte kus op zijn haren. Hij bleef gewoon in zijn stoel zitten, zwijgend en druk scrollend op zijn telefoon.

‘s Nachts hoorde ik haar schreeuwen en in zijn luide korte antwoorden voelde ik tonnen onderdrukte woede. Zij wilde praten en hij wilde rust. Hij stampvoette de slaapkamer uit en schoof rechtstreeks op de bank onder onze fleece-deken. Was ik vroeger dolgraag in het holletje onder zijn arm gekropen, nu keek ik wel uit. Schichtig snoof ik de boze lucht op en probeerde te slapen, maar dat lukte natuurlijk voor geen meter. Uit mijn ooghoek zag ik het blauwe licht van zijn smartphone onder de deken, duidelijk druk met andere zaken.

Kennelijk was ik toch in slaap gedommeld want ik schrok wakker van het tikken van de warmwaterleiding. Ik hoorde hem neuriën onder de douche en mijn lijfje ontspande zich even, alles was weer goed. Tijdens het aankleden bekeek hij zichzelf tevreden in de spiegel. Hij leek wel een andere man, zo vrolijk en zelfverzekerd. ‘Ga jij ook lekker douchen Els? Het spijt me van alles. We praten er vanavond over, goed? Ik had graag vrij genomen vandaag, maar ik heb belangrijke afspraken op mijn werk. Is dat ok?’ Terwijl ik naar deze monoloog luisterde, zogenaamd in diepe slaap,  wachtte ik gespannen op een reactie. Traag zag ik haar uit de slaapkamer dwalen met dikke rode ogen. Hij liep naar haar toe en nam haar in zijn armen. ‘Ik meende niet wat ik gister zei. Het spijt me en het gaat nooit meer gebeuren El. Ik wil je niet kwijt liefste!’ Snel kneep ik mijn ogen dicht.

Elsjes antwoord heb ik nooit gehoord, wel haar zingen onder de douche daarna. Tim zie ik haastig rommelen met haar uitbundige sleutelbos, hij draait zijn huissleutel eraf en legt het gevaarte terug. Net op tijd, want daar is ze al. Ze omarmen elkaar nogmaals en met hernieuwde energie sprint zij de voordeur uit, een nieuwe dag vol hoop tegemoet. Ik trippel kwispelend naar de voordeur, want mijn volle blaas eist voorrang op mijn lege maag. Vol verwachting kijk ik naar hem, mijn baas. Tim stampt me nietsontziend voorbij en gooit de deur met zo’n klap achter zich dicht dat het een haar scheelt of mijn pootje zit ertussen. Nu is het klaar.

Zo, nu heb je de redenen voor mijn acties op een overzichtelijk rijtje (en ik schaam me nergens voor). Het eerste wat ik deed was plassen en poepen midden op zijn bed. Wat een zalige opluchting toen ik eenmaal de boel durfde te laten lopen (ik moest wel even aan mijn moeder denken, zo heeft ze me niet opgevoed). Daarna ben ik alle kamers langsgegaan en heb zoveel mogelijk behang weggekrabd. Dat de deuren vanuit vol vertrouwen openstonden hielp zeker (toch kon ik het niet laten om ook wat bijtwerk te verrichten bij de kozijnen en aan de meubels) en ik moet zeggen dat er veel te knagen was. Ik heb een poging gedaan de voorraadkast leeg te vreten en heb alles uitgekotst op het hoogpolige tapijt. Maakt dat van mij een ondankbaar monster? Jammer dan.

Daarna was het een makkie om een paar uurtjes weg te raken in dromenland tot mijn interne wekker waarschuwde voor de uitlaatservice. Ik hoefde alleen maar klaar te zitten bij de deur (niemand die dit verwachtte) om uit te naaien. Zo vlug als mijn opgespaarde woede en korte beentjes me konden dragen, sprintte ik de wijde wereld in. Mijn neusje volgde gewoon het zoete vluchtige bloemenluchtje waar ik zo van hield. Uiteraard wist ik precies waar ik heen moest en natuurlijk zou ze me in haar armen sluiten. Niets in mijn warme lijfje twijfelde daaraan.

@missnienox, 13 maart 2023

P.S. Wil je meer lezen over (of vanuit het brein van) huisdieren? Misschien vind je de volgende verhalen ook vermakelijk of spannend?

Mijn baas? Een lastig mens! Een hond vertelt

De koning

De man met de hond

Vos en kippetje - een fabelachtig sprookje

Monster het karate-konijn

Of neem een kijkje bij de blogs van Buckie & Mimi: It's me again!