Zodra ze het licht aanknipte voelde ze het. Ze was niet alleen. De kleine haartjes op haar lichaam vlogen bliksemsnel overeind en een snelle rilling trok langs haar rug. Ze voelde dat haar keel dichtkneep en klemde haar handen tot vuisten, klaar om zich te verdedigen als het moest. Maar er gebeurde tot haar verrassing niets. Er was niemand anders in het smalle halletje en achter elke deur was het stil. Tussen het versleten meubilair en de zware fluwelen gordijnen was zij de enige levende ziel. Opgelucht hapte ze naar adem.
Een uitgestorven lobby was precies wat ze nodig had. Tara zeulde haar rolkoffer achter zich aan naar de ingang en staarde naar haar spiegelbeeld in de glazen schuifdeuren. Een doorweekte vrouw in een te grote jas met bruin stijl haar, doorgelopen mascara en kleine vermoeide oogjes keek haar aan. Delete, was het enige wat ze dacht en met koude vingers haalde ze haar mobiel langs de sensor. De digitale sleutel werkte en traag gleden de deuren opzij terwijl ze zo snel als ze kon haar vracht naar binnen manoeuvreerde. Als een verzopen kat schudde ze haar haren en liet ze haar bagage los. Het was haar gelukt hier te komen na eindeloze kilometers ploeteren door de regen. Haar oude vertrouwde Volvo had haar niet in de steek gelaten en eindelijk keek ze eens goed om zich heen. Na de entree verwachtte je normaliter een receptie en hoewel ze wist dat die ontbrak, voelde het toch een beetje leeg. Het rode tapijt met een vaag grafisch patroon rolde zich van de ingang uit tot een kwart cirkel met in het midden grote glazen deuren. Dat moest de lounge zijn. Tara zag een paar riante fauteuils, zware kamerschermen en een grote donkere haard. Dat kon wel tot later wachten.
Eigenlijk had ze liever een kamer in het hoofdgebouw gehad. De sfeervolle foto’s van het klassieke hotel met de torentjes op de hoeken, de vriendelijke ontvangstbalie en de luxe gezinskamers hadden haar aandacht getrokken tijdens het haastige scrollen. Ze moest ergens heen om te kunnen nadenken over haar relatie, letterlijk afstand nemen. Uitnodigend, warm en comfortabel had het hotel haar tegemoet gestraald en leek precies wat ze nodig had. Maar was dat wel zo, verdiende ze niet juist het aller slechtste? Ze zou de reactie van Jonathan nooit vergeten, zijn tranen, ingehouden woede en zijn ogen die plotseling kil en donker flitsten. Ooit had het fluweel in zijn ogen haar zacht gestemd, maar nu zag ze enkel afschuw. Ze zag zichzelf door zijn ogen en die Tara verdiende niks. En daarom stond ze nu hier in een slecht verlichte hal van het bijgebouw en haar enige optie was links- of rechtsaf.
Kamer 313 bleek in de linkervleugel en ongeduldig wachtte ze op de lift. Het tapijt was plaatselijk versleten en met een nieuwe blik zag alles er ineens onverzorgd uit. Als voormalig kamermeisje schudde ze haar hoofd, nou ja, het was tenminste een koopje. Ze spaarde zichzelf flink wat geld uit vergeleken met het hoofdgebouw, kon ze daarvan lekker roomservice bestellen. Tergend traag schoven de liftdeuren open en ze stond net op het punt om zich naar binnen te werken toen ze in de spiegelwand tegenover zich een bekende achter haar zag staan. Haastig keek ze over haar schouder, Jonathan? Niemand. Vermoeid schudde ze haar hoofd, ze had zich vast vergist, het was een lange dag geweest.
Tergend traag kroop de lift omhoog. Ze had toch wel op het juiste knopje gedrukt? Met een felle ‘ting’ schoten de deuren open en ze zag een identieke voorstelling als bij de entree. Dit klopte niet. Snel drukte ze opnieuw op drie en de deuren sloten zich weer. Gelukkig doemde er dit keer een eindeloze gang op toen ze uitstapte. Het rode tapijt was hier nog valer en langs de plinten lag stof. De enkele plafonnière brandde knipperend en het duurde even tot Tara haar kamer ontdekte. Nummer 313 lag aan het eind van de gang die daarna een scherpe bocht naar links nam. Het rood van de vloerbedekking ging over in een oranjerode lambrisering tot maisgeel geverfde wanden en een slordig gesausd plafond. Alles ademde jaren 70 en stond in schril contrast met het digitale slot bij de grendel. Opgelucht dat het systeem werkte en met vereende krachten duwde ze met haar lijf de deur open. Het pikdonker overviel haar en de massieve lucht deed haar even naar adem happen. Snel flitste ze haar mobiel aan om bij te schijnen en klikte de lichtschakelaar aan.
Het was Jonathan vrij eenvoudig gelukt Tara’s reisplannen te achterhalen. Wat was het een onnozel wicht met haar rondslingerende laptop. Ja, hij gaf het toe, hij wist allang dat ze een ander had, sterker nog; het kon hem niks schelen. Zelf deelde hij al jaren het bed, de bezemkast, het bureau of het openbare toilet met iedere vrouw die hem intrigeerde. Tara had zojuist haar eigen graf gegraven en haar emotionele uitbarsting kwam hem eigenlijk perfect uit. Echt iets voor haar om naar zo’n goedkoop en uitgestorven hotel te gaan. Razendsnel prentte hij het kamernummer in zijn hoofd, meldde zich ziek op zijn werk en reserveerde een kamer in hetzelfde gebouw. Oh wat was het allemaal gemakkelijk, niemand anders had immers interesse in dit uitgestorven oord dat klaar was voor de sloop. Mijn lieve domme Taraatje toch, ik wil je gezicht wel eens zien straks…
Nadat ze hem alles had opgebiecht en gelaten zijn woede-uitbarsting over zich heen had laten komen, klonk er onder zijn gescheld door een klein stemmetje in haar. Zachtjes fluisterde het: Houdt Jonathan eigenlijk wel van jou? En tijdens zijn stilte-behandeling, de verplichte goedmaak-seks en de dagen erna zwol de kleine stem aan. Hoe eerlijk is hij eigenlijk? Hij roept dat jij onbetrouwbaar bent, maar wat als hij de leugenaar is? Ze besloot een val te zetten en liet haar laptop onbemand op tafel liggen. Luidkeels stelde ze voor om eens lekker in bad te gaan. Eens kijken wie nou echt te vertrouwen was, zij liet het wel uit haar hoofd om in zijn spullen te neuzen.
Jonathan reed veel te hard naar zijn bestemming, hij moest en zou als eerste arriveren. Zijn grijsblonde krullen plakten slordig rond zijn inhammen en zijn dikke uilenbril gleed bijna van zijn neus. Zelf vond hij dat hij er nog lang niet als veertiger uitzag, Tara daarentegen wel. Hij had zijn moeder nog even op haar dak gestuurd als fijn oponthoud, om de boodschap door te geven dat hij lucht nodig had en een weekend bij haar ging logeren. Dat oude vergeetachtige mens werkte altijd braaf mee aan zijn plannetjes en waarschijnlijk had ze al keurig de logeerkamer in orde gebracht. Het enige kind zijn (dus moeders liefste) had zo zijn voordelen. Niemand wist dat hij hier was, dus wat had hij te verliezen?
Terwijl ze in een handdoek gewikkeld om het hoekje van de woonkamer keek, zag ze direct dat haar laptop verplaatst was. De strategisch geplaatste oplaadkabel lag in een andere bocht en ze wist genoeg. Verstand op nul, sprak ze zichzelf toe en drentelde uitdagend de slaapkamer in waarbij ze in één trage beweging het badlaken op de grond liet zakken. Zo zag Jonathan haar het liefste; meewerkend, sensueel en met een grote adoratie voor hem. Voor het eerst speelde Tara de liefde en ze schrok ervan hoe weinig het haar deed.
Na sinds tijden niet zo vast te hebben geslapen, rekte Tara zich de volgende morgen uit in aangename stilte. Ja, ze was gespannen geweest de vorige avond, zelfs even doodsbang, maar dat was nu voorbij. Opgelucht sprong ze onder de douche, kleedde zich aan en liep richting de gordijnen. Nee, laat ook maar, eerst lekker ontbijten in het hoofdgebouw. Daar was het inderdaad veel gezelliger en de vriendelijk knikkende portier, de bemande balie en de volle ontbijtzaal voelden als een warme deken. Al haar zorgen verdwenen dankzij de krakend verse croissant, de pittige koffie en de stevige eieren met spek. Ze ging er nu echt een punt achter zetten met Jonathan en was toch een beetje teleurgesteld hem hier niet te treffen. Ze had gedacht dat hij haar wilde verrassen, maar blijkbaar had ze zich vergist. Thuis zou ze het hem alsnog vertellen, zonder omweg en zonder emotie. Tara wist eindelijk dat ze alleen verder wilde en niemand bracht haar nog op andere gedachten.
Jonathan was er klaar voor en niemand hield hem nog tegen. Vroeger was hij wel eens zo naïef geweest om het met zijn collega's over vrouwen te hebben en dan kreeg hij altijd ongevraagd advies. Hij zat niet te wachten op ‘zet je er overheen’ of ‘zulke dingen gebeuren in de beste huwelijken’. Hij eiste gewoon maximale inzet van een vrouw, net als diepgaand respect. Als iemand hem niet respecteerde dan werd hij bloedlink. Zelf vond hij dat hij aandacht van alle vrouwen verdiende, maar zijn eigen vrouw moest het niet in haar hoofd halen om naar een ander te kijken. Daarbij was Tara als wees in het bezit van een prachtig huis en had hij slim ingespeeld op de huwelijkse voorwaarden. Romantisch zette hij in op trouwen in gemeenschap van goederen, 'want wij delen toch alles, schatje?’ Hij zag zichzelf al wilde feesten geven in de klassieke jaren dertig woning. Verliefd op de inbouwboekenkasten, klassieke schilderijen en de privacy van de artistieke ensuite deuren waardoor het vrolijke feestgedruis naar buiten kleurde door het glas in lood. Jonathan was de koning. Het gaf hem een uitzinnig machtig gevoel en hij kon niet wachten tot Tara haar gordijnen eens opentrok.
In de schemer van de nog dichte gordijnen, maar met voldoende licht van de plafonnière pakte ze haar boeltje bijeen. Ze was snel klaar want haar koffertje was amper uitgepakt. Normaal liet ze een kamer netjes achter, maar in de staat van achterstallig onderhoud die ze hier aantrof deed ze geen moeite. Even een raampje openzetten voor wat frisse lucht? Ach laat maar, ook dat was haar pakkie-an niet. Fluitend verliet ze haar korte toevluchtsoord en stapte kordaat naar de lift. Hoorde ze daar piepende wieltjes de hoek om zeilen? Het beeld van de kleuter op zijn driewieler uit The Shining doemde even in haar gedachten op en grinnikend maar met een lichte huivering keek ze om. Gelukkig, niets anders dan verlatenheid en dat gevoel boezemde haar niet langer angst in. Daar was de lift al.
Maria schrok zich de volgende dag te pletter toen ze de gordijnen opentrok in kamer 318. Gillend stoof ze achteruit en struikelde over haar stofzuiger. In elkaar gezakt met uitpuilende ogen en een grijze grimas werd ze levenloos aangestaard door een vreemde man. Meer dan een hartaanval kon de arts er niet van maken, al vond hij de locatie waar hij de gast vond wel opmerkelijk, net als de zware kandelaar die onder een bijzettafel was gerold. Niemand had de man eerder gezien en zijn identiteit bleef lang onbekend. Behalve een oude verwarde vrouw leek niemand hem echt te missen.
Griezelig groetje @missnienox
P.S. Wil je meer sinistere verhalen met een griezelige ondertoon lezen? Misschien vind je de volgende fictie ook intrigerend:
@Daniel McCullough
Reactie plaatsen
Reacties