Kamer te huur - deel 1

Het leek een perfect plan. De kamers stonden immers leeg en haar geld was bijna op. Ook op sociaal gebied kon Nettie wel wat aanspraak gebruiken. De eerste paar huurders waren best meegevallen, het was achteraf jammer dat ze maar tijdelijk bleven. Dit drong pas ten volle door toen mevrouw Camelot haar entree maakte, want sinds die dag was haar leven een hel.

Opgegroeid met alleen een vader had ze al vroeg geleerd zelfstandig te zijn. De paar herinneringen die ze aan haar moeder had waren vaag, als polaroidfoto’s die teveel daglicht hadden gezien. Een bleke blonde vrouw die haar aan de hand nam naar de speeltuin, een berispende vinger als Nettie op onderzoek wilde gaan en de vluchtige geur van kamperfoelie. Overleden toen haar dochter vier was had moeder slechts een klein plekje in haar leven gehad en ook vader deelde de herinneringen aan haar moeder spaarzaam. Het was ‘voor moeder' en 'na moeder’. Nettie’s leven was opgesplitst en de delen zouden nooit meer samenkomen. Het was alsof ze sinds haar vierde niet meer compleet was, maar opgedeeld in overzichtelijke puzzelstukken. Ze miste iets. Was dat de reden waardoor ze altijd naar oudere dames trok?

Het zat er natuurlijk aan te komen, dit is het dus. Het was het enige dat Nettie dacht toen ze gebeld werd nadat haar vader was overleden. Ze verbaasde zichzelf dat ze het zo rustig opnam en alsof het niets betekende verhuisde ze haar weinige spulletjes vanaf haar kleine studentenkamer naar het grote stille huis. Zittend aan de eikenhouten keukentafel overzag ze de woonkamer. Alles ademde vader; de volle boekenkasten, de lijstjes aan het prikbord, de stapel kranten naast zijn luie stoel. Nu ben je wees, meisje.

Als enigst kind zou je verwachten dat de band met haar vader goed was. Ze was immers door hem opgevoed en grootgebracht. Toch was het eigenlijk een soort van andersom. Wanneer Nettie zich nieuwe vaardigheden had eigengemaakt, kreeg zij het drukker, net als haar vader. Alleen hij stak zijn energie in zijn onderzoeken terwijl zij hem faciliteerde door steeds meer huishoudelijke taken op zich te nemen. Het gaf haar een speciaal gevoel, want het maakte haar onmisbaar en ze voelde zich belangrijk. In plaats van tijd voor zijn dochter vrij te maken, trok hij zich verder en verder terug in zijn eigen wereldje. Hoe Nettie ook haar best deed, het leek alsof ze met de dag transparanter werd. Ongezien en ongeliefd stortte ze zich op haar studie.

‘Je begint steeds meer op je moeder te lijken,’ mompelde hij afkeurend. Het was vast waar, want ze leek in niets op haar lange tanige vader. Donker lichaamshaar piepte over zijn bril, uit zijn neus en oren en hij had een 'uilige' blik. Gekleed in zijn eeuwige flanellen ruitoverhemden, ribfluwelen pantalons en orthopedische schoenen oogde hij precies zoals hij was. Een verstrooide professor. Nettie daarentegen, was blond, kort van stuk en propperig. Ze had kleine oplettende ogen en hield van vrolijke kleren. Ze hoopte dat de intense kleuren haar soms sombere gedachtes zouden wegtoveren. Soms hielp het. Ze was een makkelijke brave puber en ze werkte hard op school. De enige puberale actie die ze had ondernomen was de eerste beste studentenkamer betrekken die op haar pad kwam. Weg bij haar zwevende vader naar een beter leven. En nu zat ze opnieuw op de harde keukenstoel te plukken aan het verschoten tafelkleed.

Voor mensen zorgen leek haar de beste keuze en ze werkte met veel plezier bij de thuiszorg. Mensen helpen en opvrolijken gaf haar een goed gevoel. Iedere donderdag en zaterdag kookte ze plichtsgetrouw voor haar vader. Nettie maakte dan grote porties klaar, zodat ze de vriezer daarna kon vullen met bakjes en zakjes. Haar vader kon de magnetron nog net bedienen en hield van vaste maaltijden. Variatie vond hij niet nodig en vers vond hij onzin. ‘Je weet toch wel dat mensen helpen the sunny sight of control is?!’ onderbrak hij haar enthousiaste verhaal over een cliënt. Weinig verbaasd na alle eerdere dingen die haar vader uitkraamde, schoot er toch een steek door haar buik. Ze kon de verdomde traan niet tegenhouden ook al kneep ze stijf haar ogen dicht. Vader merkte gelukkig nooit wat, dus sprong ze kordaat op om de tafel af te ruimen. Nadat ze de vaat had gedaan, de maaltijden verdeeld over bakjes in de vriezer had geschoven en nog een verplicht kopje koffie met hem had gedronken, trok ze de deur dicht.

Nu zat ze opnieuw in die keuken, tien jaren later en ze realiseerde zich dat er niets was veranderd. Ja, haar vader was dood, maar voor haar gevoel maakte dat geen verschil. Voor haar was ie al jaren weg. Finito, pleite, opgelost in het niets. Nu had ze het hele huis met de drie slaapkamers voor zichzelf. En de grote zolder niet te vergeten. Oh en de tuin natuurlijk, hoe kon ze die nou vergeten? De erfenis was ruim voldoende om de vaste lasten van te betalen en het huis was jaren geleden al afbetaald. Nettie kon net rondkomen van haar loontje en ze had niet veel nodig. Met eenvoudige maaltijden en goedkope kleding redde ze zich wel en ze was best vindingrijk. Klussen kon ze ook en het huis was bovendien tot de nok toe gevuld met meubilair en de voorraadkast zat tjokvol. Niemand hoorde haar klagen. Op papier zag haar toekomst er uitstekend uit, toch knaagde er iets...

Het briljante idee om een kamer te verhuren was in haar opgekomen toen ze in de tuin bezig was. Terwijl ze de wortels van zevenblad probeerde uit te scheppen, een vrij onzinnige klus, rook ze ineens de oude kamperfoelie die zich aan de verweerde stenen muur had vastgeklampt. Plotseling zag ze haar moeder voor zich met armen vol wasgoed. De hoge waslijn over de breedte van de tuin gespannen, de knijperbak zwaaiend aan het ijzerdraad en moeder reikend op haar tenen om de knijpers aan de lakens te bevestigen. 'Hans, kom je me even helpen schat? Jij kan er veel beter bij!’ en vader die zijn hoofd afwendde en stoïcijns zijn artikel bleef lezen. ‘Ik heb gezelschap nodig moeder’ hoorde Nettie zichzelf plotseling zeggen en kordaat veegde ze haar zwarte handen af aan haar rok en liep naar binnen. Een advertentie voor een kamer te huur was zo gezet.

Het waren drie heerlijke maanden. Nooit eerder was het zo gezellig geweest in het huis. Het oudere echtpaar dat tijdelijk op de ouderslaapkamer bivakkeerde had het reuze naar hun zin. Hij, dol op tuinieren, zwoegde vol passie tussen het groen en zij, een echte keukenprinses leerde de dochter heerlijke nieuwe gerechten. Eindelijk voelde Nettie zich geliefd en vooral een echte dochter. In de watten gelegd, met aandacht voor haar werkverhalen en met al het leven dat het echtpaar bracht, was het fijn thuiskomen. Het afscheid viel iedereen dan ook zwaar. Zij moesten terug naar hun appartement want dat was weer helemaal opgeknapt en ja, ze waren heel dankbaar voor deze tijdelijke oplossing. Terwijl Nettie ze uitzwaaide was ze in haar hoofd direct bezig met een volgende huurder. Doorgaan, niet teveel voelen. Hechten is voor watjes. Ja pa.

Op deze advertentie kwamen enorm veel reacties en lichtelijk verrast las ze de brieven door. Oudere dames, studenten en een enkele heer. Vastbesloten zich tot de eerste categorie te beperken verfrommelde Nettie tien reacties en wierp ze in de prullenmand. Iene miene mutte! Lukraak koos ze drie kandidaten uit en maakte een afspraak voor een kennismaking. Mevrouw Huijgens was de eerste en zodra ze haar magere steekneus om de deur had gestoken besloot Nettie dat zij het niet werd. Haastig raffelde ze het theedrinken af en duwde de dame zo ongeveer naar buiten. Ook mevrouw Blesse was een teleurstelling, ze oogde slordig en deed luidruchtig haar verhaal. Er was geen touw aan vast te knopen. Wijlen haar pa zou dit absoluut niet getrokken hebben en ze hoorde hem bijna draaien in zijn graf. Toen Nettie de spraakwaterval richting de deur dreef, onderbrak ze de woordenstroom met de woorden; 'Tot ziens en u hoort nog van mij!’. Met een klap smeet ze de deur dicht. Gelukkig herinnerde ze zich ineens de laatste kandidate en opgelucht schudde ze haar blonde krullen.

Mevrouw Camelot paste uitstekend bij haar sprookjesachtige naam. Nadat de deurbel drie maal kort trilde zag Nettie een kordate dame op de stoep staan. Keurig gekleed in een zachtgeel tweedelig tweedpakje, met een klein hoedje op grijze krulletjes en een grote geborduurde tas straalde ze haar tegemoet. Een paar grote glanzende ogen, stelden Nettie gerust vanachter een klein rond brilletje en een parelketting wipte heen en weer op de stevige boezem. Met een ferme handdruk stelde de mollige vrouw zich voor. ‘Goedenavond mejuffrouw, mijn naam is mevrouw Camelot, zeg maar Coby hoor. Ben ik hier aan het juiste adres voor de gerieflijke kamer?’ Met een zucht van opluchting liet ze de dame binnen en voor ze het wist waren ze verwikkeld in een geanimeerd gesprek over van alles en nog wat. Nettie vergat al snel adequate vragen te stellen en onopgemerkt nam de gast de rol van gastvrouw over. 'Geef maar hier kindje, ik vul de ketel wel even opnieuw!’ Als een volleerd huishoudster wist mevrouw Camelot de weg in het keukentje en Nettie overviel het veilige gevoel dat een moederlijk type je zo gemakkelijk kan geven. Eindelijk mocht zij achterover leunen, er werd voor haar gezorgd en alles kwam goed.

@missnienox