Bang

Fay wist niet of ze het kon hebben. De liefde met al haar munitie. Een brute kracht en tegelijk fluisterzacht als zijn kusjes op haar haren. Het was zoveel makkelijker niets te voelen, een simpelweg negeren van die kleine zwelling in haar borst. Het stemmetje dat zong over het goede, het lieve dat alles overwon. Niet kiezen voor de liefde leek zo simpel en tegelijk wist ze dat er geen houden meer aan was. Ze raakte verliefd en het werd haar onverzettelijk de baas.

De eerste fase, oh wat was het toen nog eenvoudig. Vol bravoure, bluf en desinteresse deed ze gewoon waar ze zin in had. Maakte hij complimentjes? Ze lachte erom. Niet omdat ze zich niet gevleid voelde, maar omdat ze iets had besloten. Hij was geen liefdesmateriaal. Punt. Direct vanaf het begin duidelijk zijn, zo had ze het bedacht en zou ze het doen. Simpelweg rationeel denken en handelen en alle plusjes en minnetjes op een rij zettend dacht ze slim te wezen. Uitnodigingen afwimpelend, brutaal en openhartig speelde ze gevaarlijk spel. Zij was immers helemaal zichzelf en ze ontwapende. Dit had ze zelf natuurlijk niet door, maar hij raakte betoverd. Hij liet zich niet wegjagen en had geduld.  Zijn verliefdheid was niet te missen en hij ging ervoor. Voor haar.

Zomaar ineens herinnerde ze zich de disco meer dan dertig jaar geleden. Altijd verliefd op onbereikbare mysterieuze prinsen uit verre landen, uiteraard waren die minder geïnteresseerd in haar. Wanneer ze eenmaal binnen gehengeld was met complimenten en aandacht en zij serieuze gevoelens ontwikkelde, raakte de prins verveeld. Ze hield altijd meer van de ander dan hij van haar. Pruilend stond ze dan met zijn beste vriend de tijd te doden als de prins weer niet kwam opdagen. Deze vriend van prins was vaak een goedlachse jongen, leuk en benaderbaar. Zo’n vriend was gewend om in de schaduw te staan van de prins, was empathisch, grappig en daardoor eigenlijk fijn en relaxt gezelschap. Pech voor die jongen, want ze zag hem niet staan. Verblind als ze was wenste ze de prins en dat er mogelijk een veel betere partij naast haar stond, kwam niet in haar op. Fay was blind voor het juiste.

Vastbesloten, al redelijk in het begin, dat ze geen vlinders voelde, voelde ze geen vlinders. Dacht ze. Na haar voorbije overwegend rationele relatie had ze beter moeten weten, liefde is nu eenmaal een raadselachtige situatie. Neem nou chemie, aantrekkingskracht of een speciale klik – daar valt niets over te leren of te voorspellen. Maar het leek of ze even niet bij die informatie kon komen, een vers gemetseld muurtje was om haar hart gebouwd na een vluchtig relatie-avontuur. Ze was opnieuw zo onverwacht gekwetst en ze had juist zo goed op rode vlaggen gelet, haar gevoelens in de gaten houdend en toch was het weer misgegaan. Er was te vaak op haar hart getrapt en het werd steeds moeilijker om te restaureren. Het was net of ze het niet meer passend kreeg.

Welk gezicht bij haar gewenste liefde zou horen? Ze had geen idee, hij kon immers 'iedereen' zijn. Zijn innerlijk was het belangrijkste en de rest was ondergeschikt. Hij zou anders zijn dan de mannen die ze ooit had lief gehad, want tot zulke mannen voelde ze zich niet langer aangetrokken. Zij was immers niet meer dezelfde en ook hij zou zijn meters gemaakt hebben. Eigenlijk wel logisch. Precies wetende wat ze wilde vroeg ze haar engelen om hulp. Engelen willen dolgraag helpen, maar geef ze wel een duidelijke opdracht! Toen ze dit ergens las vroeg ze haar onzichtbare vrienden elke avond om hulp. Ze somde zijn eigenschappen op en visualiseerde zo een warm persoon. Empathisch, grappig, emotioneel volwassen, zelfreflectief, een maatje, een geliefde, 1+1=3. Al was zijn gezicht nog onbekend, hoe hij aanvoelde was al heel vertrouwd. Ze voelde hun gezamenlijke liefde in iedere vezel van haar lijf. Een lichaam klaar voor de liefde na jaren van overleven in haar eentje.

De eenvoudige beginfase - hij die dolverliefd was en haar zo vaak mogelijk wilde zien - gaf haar bravoure en vleugels. Ze voelde zich geliefd en ze hoefde nog niets van hem. Zijn gezelschap was relaxt en heerlijk, dat dan weer wel. Maar ach, dat kon ze ook hebben met goede vrienden of vriendinnen. Misschien zat dat gewoon vooral in haar? Ze dacht zeker te weten dat hij geen partij was voor haar en daarom vergat haar hart het muurtje hoog te houden. Zo nu en dan bekroop haar het logische gevoel dat hij wel erg grappig was. En lief en empathisch ook. Iets wat ze totaal niet gewend was van een man. Ja, bezette mannen konden empathisch zijn, maar die waren een no-go. De meeste mannen die ze kende konden niet over hun gevoel praten, kenden weinig zelfreflectie en zaten niet op haar golflengte. Praten deed je met vriendinnen en als je al een praatgrage man vond dan was dat niet op romantisch vlak.

Hij en zij hadden aan een half woord genoeg, dat was met het eerste gesprek al duidelijk. Ze doken direct de diepte in tijdens hun eerste wandeling, alsof het niets was, terwijl al wat ze bespraken van een grootsheid en gelaagdheid was die beide verbaasde. Bangig en geraakt door iets uit zijn openhartigheid trok ze onmiddellijk een streep, hij had iets in haar verschoven en ze herkende hem. Openhartig communiceren - eerlijk zijn - geen romantische klik...en zo zette ze hem op afstand. Dacht ze.

Gelukkig liet hij zich niet op afstand zetten, vrolijk en moedig bleef hij hetzelfde doen wat hij steeds al deed. Zichzelf zijn, directe dingen uitkramen, haar zeggen hoe leuk hij haar vond en daarbij een vertrouwen uitstralen van heb ik jou daar. Brutaal en lefgozerig stal hij kusjes, behandelde hij haar met respect, maar tegelijk plaagde hij haar liefdevol en nam hij genoegen met minder dan hij liet doorschemeren te wensen. Hij respecteerde haar grenzen en zij voelde dat ze zichzelf mocht zijn. Compleet op hun gemak waren ze samen, dat kon ze niet ontkennen.

Van het één kwam het ander. Langzaam werd ze verliefd en kreeg daarvoor alle ruimte van hem. Opeens begreep ze dat ze haar verliefdheid voor hem saboteerde uit pure angst. Want waarom schreeuwde ze het niet van de daken, ze had immers alle reden om dolgelukkig te zijn. Toch? Stel dat hij net zoals zijn voorgangers was? Wat als ze haar verliefdheid echt zou toelaten, werd ze dan overspoeld om weg te kolken als een onbedwingbare rivier? Werd ze opnieuw gekwetst? Uiteraard deelde ze dit niet met hem, want het pad van open communiceren en je kwetsbaar opstellen, was een nieuw pad voor haar. Ze moest haar wandelschoenen nog flink inlopen en ze was nog maar een starter.

Liefde en verliefdheid zijn twee verschillende dingen en met hem was er eerst vooral liefde. Simpele lieve liefde. Zijn vluchtige aanrakingen in de kroeg, licht en toevallig maar altijd raak. Zijn blik, de rimpeltjes om zijn ogen, de lijnen die zijn leven verraden. Zijn speelse toenadering en hoe hij dieren, kinderen en vreemden tegemoet trad. Nieuwsgierig, respectvol en puur. Hij was helemaal zichzelf en op zijn gemak. Zijn grapjes, zijn zorgzame arm om haar middel tijdens het oversteken, haar wegtrekkend bij een auto en zijn kusjes. Het was eerlijke liefde die ze voelde, zag en ontving.

Verliefdheid had meer te maken met chemie, aantrekkingskracht en een spanningsveld geladen door magische elektriciteit. Ja ze was vaak verliefd geweest, maar meestal zonder echte liefde. Wat wist ze daar toen van? Haar hart was afgeschermd en verliefdheid en lust waren eenvoudiger dan liefde. Ze viel op prinsen, alleen had je daar uiteindelijk geen donder aan in de liefde. De vrienden van die prinsen, daar bleef ze maar aan denken. Dat was het, hij was zo’n vriend! Al was de prins in geen velden of wegen te bekennen. Was hij misschien tegelijk een prins? Echt, ze zou het niet weten en toch begon het wel zo voor haar te voelen. Maar geen prins in de gebruikelijke betekenis, meer als in maatje, geliefde en de beste partij voor haar.

Vroeger vond ze verliefdheid gemakkelijk en wist ze niet echt wat liefde inhield. Nu was het andersom. Ze hield van zichzelf en stond daardoor open voor hem. Ze herkende in hem de liefde en tja, verliefdheid bleek ineens het engste van allemaal. Want als je beide hebt en voelt, oh jee. Wat blijft er dan van je over als je hardop durft te zeggen dat je van iemand houdt en ook nog eens verliefd op diegene bent. Bravoure en lef raakten pleite en daar stond ze dan met haar verliefde open hart. Het hechtingsproces was in gang gezet en dat triggerde van alles in haar hoofd en lijf.

Fay besloot haar worsteling te delen, hij vroeg immers wat ze aan het doen was, zoals hij wel vaker deed. Ze voelde zich enerzijds gekoesterd en tegelijk enorm kwetsbaar en verdrietig. Al wist ze dat ze gelukkig en dankbaar moest zijn, de kleinste dingetjes leken ineens signalen. Straks houdt ie niet meer van me of is ie mij zat? Straks weet hij het ook allemaal ineens niet meer en krijg ik opnieuw de schuld dat ik te hard ga… Ze piekerde zichzelf onrustig en pure angst greep haar bij haar keel. Haar ontrouwe exen vervloekend appte ze terug dat ze voor zich uit staarde, want dat deed ze. Hij vroeg wat er was en zij dacht extra lang over het precieze probleem. Ze wist gewoon niet goed wat ze allemaal voelde, dus tikte ze uiteindelijk ‘Ik voel me niet fijn. Voel me verdrietig en ben bang om gekwetst te worden…’

Met kramp in haar buik wachtte ze gespannen zijn reactie af. Nu ze eerlijk had gedeeld dat ze zich niet goed voelde, had ze hun relatie misschien wel verpest. Toch zoals altijd reageerde hij direct en vroeg wat hij voor haar kon doen en het enige wat ze wilde typte ze terug. ‘Ik wil graag een knuffel'. En hij kwam en omarmde haar stevig. Daarna kochten ze een ijsje en ze hadden het er over. Wat vond ze het moeilijk want het lag niet aan hem, het was haar verdriet en haar nare ervaringen met mannen. Straks joeg ze hem weg of was hij beledigd, want hij had immers niets gedaan wat tot haar angst leidde. Angst om verlaten te worden, te min te zijn of teveel. Terwijl ze zorgvuldig haar woorden zocht luisterde hij. En haar onmachtige verdriet vloeide tot een traan en hij zag dat. Gewend aan mannen die tranen negeerden of domweg misten bleek hij alert. In één beweging schoof hij naar haar op de bank en sloeg zijn armen om haar heen. Een gebaar zo liefdevol en eenvoudig maar voor haar onbetaalbaar en zo welkom dat ze hem alleen maar dieper in haar hart kon toelaten en ze begroef haar gezicht in zijn warme hals.

We weten nooit wat de toekomst brengt en er zijn geen garanties. Zij en hij weten net als jullie niet hoe hun relatie zich zal ontwikkelen of hun leven zal verlopen. Maar als ik even voor Fay spreek, dan weet ik één ding zeker:

Deze man heeft haar dieper in haar hart en ziel geraakt dan ze voor mogelijk hield. Door hem ziet ze voorbije relaties in een ander licht en deze nieuwe liefde is van een totaal ander niveau. Beide veranderd kwamen ze niet zomaar op elkaars pad. Ze herkenden zichzelf in elkaar, want dat is wat liefde is. Daarnaast zorgen hun verschillen ervoor dat ze aan elkaar gewaagd zijn. In de kern begrijpen ze elkaar omdat ze ieder hun portie in het leven hebben gehad. Als dit halve woord dat ze nodig hebben liefde is, dan zijn ze  hartstikke verliefd. Hij is het maatje dat ze zocht en hij heeft haar gevonden. Gelukkig maar.

Nee, geen gemaar. Vier het leven! Nu.

@missnienox

Wil je meer lezen over liefde en vriendschap? Misschien vind je de volgende verhalen ook interessant:

Op drift

Lommerlust - een historisch verhaal

De uitkijkpost - deel 1

De uitkijkpost - deel 2

Volmaakt

Plezierman

Gitaarman