Dit was echt iets voor haar. Enthousiast las mevrouw Camelot nog een laatste keer de advertentie en besloot direct te reageren. Voorzichtig zette ze zich achter de secretaire, klapte haar schrijfblok open en schreef met keurige kleine letters een reactie. Tevreden met haar werk klikte ze de dop op haar vulpen en keek voor de laatste keer de kleine kamer rond. Ergens wacht er een hulpeloos mensje op mij, is het niet heerlijk? En zo mijmerde mevrouw nog even door terwijl ze de envelop vakkundig dicht likte.
De eerste dagen verliepen normaal en prettig met de nieuwe bewoonster. Nettie had toevallig steeds een vroege dienst en wanneer ze moe maar voldaan haar fiets in het schuurtje parkeerde, kwam een zacht neuriën haar tegemoet. Voorzichtig om mevrouw Camelot niet te storen glipte ze door de achterdeur naar binnen. ‘Ben je daar kindje?’ klonk het uit de keuken en een vrolijk hoofd met rode blossen keek om het hoekje. Ze voelde zich betrapt en tegelijk gevleid door de liefdevolle woordkeuze. Kindje...ze kon zich niet herinneren dat iemand haar zo noemde en het voelde als een zachte streling op haar huid. Of ze trek had in gekookte andijvie met een gehaktbal? Nettie knikte enthousiast en bood tevergeefs aan te helpen. Dan niet.
Gewend alles in haar eentje te doen wenste mevrouw geen pottenkijkers in de keuken. Al was het nog een beetje wennen waar alles lag. De gezellige ruimte met geblokte gordijntjes, getrommelde tegeltjes en het granieten aanrechtblad voelde fijn en vertrouwd. Vastbesloten haar nieuwe domein niet met de jonge vrouw te delen trok ze alle werkzaamheden naar zich toe. Zelfs tafeldekken, afruimen of de afwas wenste ze in haar eentje te doen. ‘Ik doe het graag mijn kind en jij hebt al de hele dag gewerkt. Laat mij maar, ik heb het allemaal zo gedaan. Ga jij maar lekker op de bank zitten, dan kom ik straks met een lekkere pot thee’.
Nettie was dit helemaal niet gewend. In de watten gelegd, dat er voor je gekookt en gezorgd werd, je simpelweg geliefd voelen. Ze voelde zich, ja wat was daar het beste woord voor? Gekoesterd, dat was het. Nettie voelde zich als een klein teer plantje dat met liefde voeding en water kreeg. Tevreden genoot ze de eerste dagen van de luxe die haar overkwam. Steeds een dampend kopje thee, vers gebakken cake, ijs met rijpe aardbeien uit de tuin en iedere ochtend een gevulde broodtrommel. De was gestreken en op rechte stapeltjes op de overloop op een plank. Nee, mevrouw Camelot was gelukkig niet in haar slaapkamer geweest, want dat ging Nettie te ver. Eigenlijk had ze haar nog een contract willen laten tekenen, maar daar kwam het steeds niet van. Iedere keer dat ze het aankaartte, stelde de ander haar gerust dat dat wel in orde kwam.
Na een week kreeg mevrouw er pas echt plezier in. Ze kende het huis en de tuin ondertussen op haar duimpje en er bleef niets geheim voor haar. Op haar ontdekkingstocht sloeg ze geen plekje over en dankzij de werkdagen van het kind had ze vele uurtjes te doden. Alles wat ze vond op haar rooftocht stopte ze netjes in één van de vele koffers waarmee ze arriveerde. Ze verving de onbruikbare troep die voor haar bagage moest doorgaan met al haar ontdekte schatten. De ballast stopte ze onopvallend weg in een hoekje op zolder achter een paar mottige wollen dekens. Koffer voor koffer vulde zich langzaam met zilverwerk, kostbare uitgaves van oude literatuur en weggestopte rolletjes geldbiljetten uit vaders werkkamer. Mevrouw Camelot had een uitstekend neusje voor schuilplaatsen en geheimen. Ze had haar talent dan ook een leven lang geperfectioneerd.
Nettie haalde het contract voor de vierde keer tevoorschijn. Verder dan een naam en adres waren ze niet gekomen de eerste avond en er was een maand verstreken sinds mevrouw haar intrede had gedaan. Eigenlijk moest de eerste huur vooruitbetaald, maar die arme Coby had een moeilijke tijd gehad. Haar zoon had haar financieel kaal geplukt en dit te vertellen was zo gênant voor het arme mensje, dat Nettie het onderwerp had laten rusten. Het veilige gevoel dat alles wel goed kwam bleek een terugkerend thema. Zittend op de bank met het contract op haar schoot zou ze nu echt doorzetten. Mevrouw scharrelde in de keuken en Nettie hoorde de theekopjes al rinkelen op het dienblad en ze schraapte haar keel. Maar haar eerste woord bleef in de lucht hangen toen mevrouw het blad in de deuropening uit haar handen liet glippen. Snikkend liet ze zich tussen de scherven, kapotte koekjes en een steeds groter wordende plas theewater op het linoleum zakken. Nettie schoot overeind om de vrouw te sussen en te helpen opruimen. Plotseling voelde ze zich ouderwets op haar plek en net als op haar werk begeleidde ze mevrouw naar een stoel en ruimde zelf de rotzooi snel en effectief op.
Mevrouw had jaren geleden geleerd hoe belangrijk timing was en haar actieve jaren bij een amateurtoneelgezelschap kwamen goed van pas. Een plotselinge huilbui had altijd het gewenste effect. Tja, ze moest nu eenmaal prioriteiten stellen. Alles om te voorkomen dat ze de eerste huur moest ophoesten. Geld dat ze niet had. En als ze het wel had dan zou ze het niet geven, want ze was wel goed maar zeker niet gek. Gelukkig was dat kind zo goedgelovig als wat en makkelijk te bedotten. Mevrouw grinnikte inwendig om haar gewiekste spelletjes en ze kon niet wachten tot die Nettie weer zou oprotten naar haar werk, want ze moest nog een laatste klusje klaren.
Sinds de emotionele uitbarsting van mevrouw knaagde er wat aan Nettie. Iets in haar binnenste roerde zich en liet zich niet langer wegstoppen. Ze kon zich vergissen maar toen ze daar op de bank zat en mevrouw binnenkwam leek deze nog opgewekt. Tot het moment dat haar blik gevangen werd door het contract, toen wisselden haar emoties vliegensvlug naar panische angst. Misschien was Nettie te goed van vertrouwen, te naïef, maar toch niet achterlijk? Mevrouw Camelot ging niet betalen. Nu niet en nooit niet. Ook voelde ze zich iedere dag meer op visite in haar eigen huis. Mevrouw Camelot besliste alles. Van de keuze voor een bepaald merk toiletpapier, tot de inhoud van de voorraadkast en zij - Nettie de sukkel - betaalde braaf alle rekeningen. Het was klaar nu.
Ook Coby voelde aan haar water dat er storm op komst was. Wegwezen hier, riep alles in haar. Toch was haar verlangen naar de laatste schat op haar lijstje groter dan de angst voor ontdekking. Het kind had aangedrongen dat de huur morgen voor tienen betaald moest zijn. Dat was mevrouw uiteraard niet van plan, ze was dan allang vertrokken met een discrete taxi op een vroeg uur. Nee, het moest deze avond gebeuren en het kind had nachtdienst dus ze had het rijk alleen. De spade stond klaar in de schuur, net als de kleine metalen zaklamp en meer had ze niet nodig. Toen ze het verhaal voor het eerst hoorde over die kleine Bello had ze verdriet geveinsd, maar haar interesse was alsnog gewekt toen ze hoorde wat het geliefde beestje meekreeg in zijn graf. Nettie vertelde dat haar vader - altijd bang voor inbrekers - de familiejuwelen van zijn vrouw samen met Bello aan de aarde had toevertrouwd. Zo had zijn dochter iets achter de hand voor je weet maar nooit. Of Nettie dat geen luguber idee vond? Nee hoor, op mijn werk zie ik ook veel dode mensjes en ik ga het toch nooit opgraven. Mijn vader is gek, ik hoef niets van mijn moeder en Bello kan ik me amper herinneren. Ander onderwerp graag.
Nettie suggereerde voor de tweede keer nachtdienst. Precies op tijd fietste ze weg in de schemering en keerde na twintig minuten lopend terug. Dat was geen minuut te vroeg want van een afstandje zag ze een dunne lichtstraal door de donkere achtertuin flitsen. Het geval hing om iemands nek en bescheen zwarte grond waar druk in geschept werd. Dus toch Bello... Ze schudde triomfantelijk haar hoofd. ‘Maar ik moet het zeker weten,’ praatte ze zachtjes in haar zelf en glipte het donkere huis binnen. De avond ervoor had ze mevrouw bezig gezien met een meetlint in Bello’s hoekje en geschokt was ze tot weinig anders in staat dan bevroren toekijken. Deze avond besefte ze glashelder dat die lieve Coby bezig was haar te verlaten zonder een cent te betalen. En dat het mens bezig was haar hond te beroven. Dit was het moment om haar bagage te controleren, want deze vrouw was tot alles in staat. De inhoud van de koffers; haar vaders boeken, de zilveren fotolijstjes, zijn spaargeld…was een klap in haar gezicht. Nettie wankelde en een koude rilling liep langs haar ruggengraat. Plotseling opende er een deurtje in haar hart en stroomde de liefde voor de enige man in haar leven weer door haar borst. Verrast door zoveel gevoel balde ze haar vuisten en stormde de kamer uit. Rustig, rustig, corrigeerde ze zichzelf en uiterst voorzichtig sloop ze terug de tuin in.
Mevrouw wist precies waar ze moest zijn en het gat was nu minstens een meter diep. Ze had precies gegraven waar Nettie had gewezen en een gebied van anderhalve meter in doorsnede blootgelegd. Gisternacht had ze het voorbereidende werk gedaan en haar sterke armen kwamen wederom van pas. Krakend en zuchtend kwam ze overeind en veegde het zweet van haar voorhoofd. Tevreden overzag ze het graafwerk, ze kon ieder moment op de kist of dat stomme beest stuiten. Toen ze haar bril af nam om hem met een mouw schoon te poetsen, hoorde ze plotseling iets suizen. Ze draaide zich met een ruk om. Zonder bril zag ze enkel een bleke maan en iets glanzends kwam rap dichterbij. De klap was raak en een felle pijn trok door haar schedel. Toen werd alles zwart.
Het was een prachtige nazomerdag. Het zonnetje streelde zacht de bloemperkjes en Nettie hing de laatste was van de zomer aan de lijn. Achter haar in het hoekje van de tuin stond een nieuw bloembed met herfstasters in keurig geplante rijen in bloei. Ze wist zeker dat papa trots op haar was. Op dat zelfde moment werden aan de voorkant van het huis een stel koffers opgehaald door het Leger des Heils. Nettie schonk graag aan goede doelen en het gele tweed mantelpakje, de plastic parelketting en de polyester jurken kregen nu een beter leven. Pa zijn spulletjes stonden allang weer op hun vertrouwde plekje, het geld opgeborgen onder zijn matras en de zilveren lijstjes met haar ouders in betere tijden hingen weer aan de muur. Vastbesloten oefende Nettie de tekst van een nieuwe advertentie. Ze kon bijna niet wachten, het was hier zo stil.
@missnienox
Wil je andere sinistere verhalen lezen? Misschien vind je de volgende fictie ook interessant:
@Abbilyn Zavgorodniaia
Reactie plaatsen
Reacties
Roald Dahl meets Stephen King. Echt geweldig geschreven met verrassend einde.
Bedankt lieve Gerda voor je fantastische compliment! Niets is zo leuk als vileine karakters verzinnen en complottheorieën in elkaar puzzelen😁