Hij is er wel, hij is er niet
Opgesloten in zichzelf
Zijn mond lacht, maar zijn ogen staan dof
Hij luistert, zoals hij altijd luisterde
Maar zijn gedachten dwalen af
Zijn lichaam zit op de stoel
Zijn geest is elders
Ik vertel, omdat hij vroeg
Over alles wat ik heb geleerd
Gelezen en uitgewisseld
De bijzondere mensen op mijn pad
Mijn openheid en hoe sterk ik me voel
Een vogel die na jaren uit haar kooi is vrijgelaten
Hij zwijgt met een verwarde blik
Ik merk dat hij blij voor me is
Dat zegt hij ook, maar zonder lach
Ik voel onrust in zijn stilte
Het verrast hem
Pijnlijk denk ik
Ieder hoopvol woord dat ik zeg
Elke krachtige zin
Maakt hem kleiner
Kwetsbaar
Ik ben gegroeid
En deel dat met hem
Zonder hem te noemen
De relatie aan te raken
Enkel mijn reis
En dat ik sta te popelen
Vol vertrouwen in de toekomst
Kennelijk voelt hij, merkt hij
Dat hij niet voorbij komt
Niet in dit verhaal past
Hij is de buitenstaander
Zoals hij altijd al was
En zonder hulp altijd zal blijven
Ik zie zijn pijn
Voel het in zijn zwijgen
Ik zou hem willen vasthouden
Niet als geliefde, maar als vriend
Een knuffel geven, troostend
Maar ik doe het niet
Hij houdt mij op afstand
Om niet in te storten
Af te brokkelen
Zijn muren blijven overeind
Ik sta open
Zacht en vriendelijk
In staat om even te vergeten
De ontrouw, leugens, pijn en streken
Ik zie een gebroken man
En ik meen zijn pad te kennen
Ik ken hem, de man die er niet meer is
Het doet pijn
Om een dierbaar mens, eerder mijn vriend
Te zien lijden
Medelijden
Ik laat hem los
De afstand wordt steeds groter
Mijn autonomie groeit elke dag
Ook mijn mededogen en mildheid
Waar ik flinke stappen maak
Hinkt hij achteruit
Ik zorg goed voor mezelf
Koester mijn innerlijke kind
Probeer mezelf te geven
Wat ik eerder bij hem hoopte te vinden
Het gemis blijft nog even
De liefde woont nog in mijn hart
Maar onze puzzel gaat niet meer passen
Mijn toekomstbeeld is gewijzigd
Vol hoop, vertrouwen en vrijheid
Dat neemt niemand me nog af
Ik zie het kind in de man
Het kind dat niemand zag
Dat zichzelf heeft opgevoed
In onzichtbaar zijn en aanpassen
De man die niet kan praten
Een verdrietig eenzaam boos kind nu
Ik zie dat kind, de man achter deze man
Tegenover mij zittend
Het onvermogen, daar huil ik om
Alleen ik kan het niet veranderen
We hebben ieder ons eigen pad te gaan
Toch wens ik hem het beste
Net als ik dat mezelf gun
@missnienox, juli 2017
P.S. Wil je meer over het onderwerp midlifecrisis lezen? Neem dan eens een kijkje bij de volgende verhalen:
Mijn baas? Een lastig mens! Een hond vertelt....
@Sascha Freemind
Reactie plaatsen
Reacties
Hier werd ik even stil van, prachtig alle gevoelens verwoord.
Dank je wel Gerda voor je gevoelige reactie. Al was dit jaren geleden ik haal het nog zo voor de geest en wezenlijk is er bij hem weinig veranderd, tenminste niet ten goede. Een midlifecrisis gaat niet vanzelf 'over' of voorbij. Therapie, hulp, je demonen in de ogen kijken middels een jeugd onderzoeken, het is niet niks om te doen. Veel mensen in deze crisis lijken er zonder zelfonderzoek niet beter uit te komen, alsof ze het achter zich aan blijven slepen of gewoonweg genoegen nemen met een niet volledig geleefd leven en dan bedoel ik niet puberaal impulsief uitleefgedrag. De enkelingen die er wél mee aan de slag gaan en het positief om weten te buigen - daar heb ik diep respect voor.