Ze wist nog precies wanneer ze was begonnen, op de dag na het kantine-incident. Het zat inmiddels zo in haar werkpatroon verweven dat ze klokslag twaalf uur de deur van het kantoor dichttrok. Weer of geen weer – ze ging. Een half uur stevig doorstappen volgens een vaste route en ze kon er weer tegen. Of een ander dat begreep liet haar koud en ze was wel de laatste die kon vermoeden dat haar leven zou veranderen door een simpel wandelingetje.
Alex werkte nu een jaar op het laboratorium en het beviel haar best. Ze was dol op repeterende handelingen, voorspelbaarheid en werk waarbij precisie van levensbelang was. Haar jongere zus noemde haar altijd plagend ‘Pietje precies’ en ze vatte dat maar op als een compliment. Haar volledige naam was Alexandra, maar sinds ze hier was heette ze Alex. Grappig dat wanneer je solliciteerde met een naam, deze klakkeloos geaccepteerd werd. Wat waren mensen toch onnozel en volgzaam. Mensen interesseerden haar sowieso weinig. Ze had het opgegeven ze te begrijpen en het leek er sterk op dat zij ook niets van haar snapten. Jammer dan, geen energie meer in stoppen, haar nieuwe mantra beviel haar best.
Haar medische collega’s maakten altijd veel kabaal. Zodra hun leidinggevende, mijnheer Loefjes zijn kont gekeerd had, ging het getetter van de dames weer verder. ‘Zullen we een kraampje beginnen met bloedworst?’ gilde de ene terwijl ze het rekje met bloedmonsters in de lucht hield en de anderen hikten van de lach. ‘Wil jij je bloedwaarden nog weten Alex? Volgens mij is de test mislukt, waardeloos!’ En het gehinnik ging weer door over andere collega’s. Ze was blij dat ze lekker in de hoek achter haar desktop zat met schermpjes links en rechts. Anderen zaten liever niet met hun rug naar de deur of de rest van de collega’s, Alex wel. Het was de enige manier om zich af te kunnen sluiten van alle prikkels. Snel hing ze een oortje in, zodat ze tenminste een beetje afgeleid werd. Bloedwaarden en uitslagen invoeren was wat ze deed, een heel precies werkje dat opperste concentratie vereiste.
Tuur denderde het lab binnen, groot en aanwezig op alle fronten. ‘Morgen dames!’ bulderde hij en hij plofte op zijn stoel. Fluitend veegde hij bergen papier aan de kant en opende een glazen pot met dropjes. Al snel was hij druk in de weer met systeembeheer en zijn pieper ging regelmatig af. Smakkend op harlekijntjes rolde hij plotseling Alex’ kant op. ‘Hé Lex, jij nog problemen met traagheid?’ en hij hield de pot met drop onder haar neus. Ze schudde haar hoofd en keek hem niet aan. ‘Dan niet’ mompelde hij en hees zich uit zijn stoel. En weg was hij.
Het was haar eerste werkdag en ze wist niet hoe ze het had. Stikkend van de zenuwen had ze haar fiets twee maal op slot proberen te draaien en de woorden van haar bemoeizuchtige zuster schalden door haar hoofd. ‘Je moet wel gezellig met de rest mee doen hoor, dat abnormale bewaar je maar voor thuis. Als je erbij wilt horen dan eet je tussen de middag samen in de kantine, dat doen werkende mensen!’ Alex had het vwo succesvol afgerond maar het idee van de universiteit beangstigde haar zo, dat ze liever eerst een jaartje ging werken. Ze had een hekel aan veranderingen en bereidde zich altijd overdreven voor op nieuwe situaties. Haar zus werd bedankt voor het flut advies, want eenmaal in de kantine voelde ze zich niet welkom en ze werd genegeerd. Alex hield niet van belegde broodjes, soep of andere dingen van de bar en had haar eigen trommeltje mee. Onopvallend schoof ze aan bij een paar lab meiden die druk bleven doorkletsen met elkaar. Totdat ze haar boterhammen zagen; zonder korst in perfecte dobbelsteentjes gesneden. Wijzend en gierend van de lach stootten ze elkaar aan en jouwden haar uit. Exit kantinebezoek.
Tuur liep traag door de open achterdeur en begroette de rokers met een joviale kreet. ‘Ben je er klaar mee voor vandaag?’ riepen ze hem achterna. 'Ik moet aan mijn conditie denken’, grijnsde hij terug en stapte de wind tegemoet. Als hij ergens een hekel aan had dan was het buiten zijn, bewegen en slecht weer. Je kon hem uittekenen zowel op het lab als thuis hangend in een doorgezakte bureaustoel altijd met zijn ogen gericht op één of ander beeldscherm. In zijn handen een muis, telefoon of gameconsole en daarbij stopte hij constant iets in zijn mond. Van fastfood, chips, drop tot blokjes kaas. Als hij eenmaal in de flow zat vergat hij alles om zich heen. Totdat hij op een middag out ging, zijn lichtje ging letterlijk uit. Op de eerste hulp loog de uitslag er niet om: obesitas, buikvet, hartproblemen. Gezonder eten en meer bewegen was de opdracht en omdat dat eerste wel erg lastig was startte hij met het tweede. Hij woonde alleen en hij hoefde dit voor niemand te doen. Pa was al jaren dood, gestorven aan hetzelfde en met zijn moeder had ie weinig contact. Hij deed dit eigenlijk puur voor zijn kleine zussie. Verstandelijk gehandicapt woonde ze fulltime in een instelling en zijn wekelijkse bezoekje was hem heilig.
Het was inmiddels kwart over twaalf en Alex zette er flink de pas in. Ze had te lang stil gestaan bij de haven en nu moest ze opschieten. Altijd hetzelfde rondje, dezelfde volgorde en ze liep de route op de minuut nauwkeurig. Dat gaf haar rust in haar hoofd en het gevoel van controle. Zag ze daar Tuur? In de verte zwoegde een man in een langzaam tempo tegen de wind in. Ja, hij droeg hetzelfde rood/zwarte geblokte overhemd en die kale kop herkende ze van verre. Alex hield direct haar pas in, want ze had totaal geen zin in gezelschap. Helaas vertelde haar horloge dat ze bijna op kantoor moest zijn en te laat komen was geen optie. Wel voor Tuur, want hij bepaalde zijn eigen tijden, dat leek haar persoonlijk erg onduidelijk en onrustig. Haastig versnelde ze en binnen enkele tellen passeerde ze hem met een korte knik waarbij ze naar zijn wenkbrauwen staarde (bedankt zus voor de sociale tip). Helaas kwam ze daar niet mee weg. ‘Alex! Jij hier?! Aha, dus hier hang jij altijd uit tussen de middag. Gezellig!' Snel stak ze haar hand op en mompelde ze dat ze te laat was. Ze voelde zijn blik op haar rug branden en bloosde. Daarna werd ze kwaad, waarom werd ze niet met rust gelaten, werd dit ook nog van haar afgepakt?
Best een aardig wicht eigenlijk, dacht Tuur toen hij in een laag tempo verder ploeterde. Wat wist hij eigenlijk van haar? Ja, ze was er iedere dag, had meer verstand van ICT dan de gemiddelde collega op de afdeling en ze werkte punctueel, dat moest gezegd. Hij had haar nog nooit op een foutje betrapt en daar hield hij wel van. Ze was niet opvallend met haar donkere kleren, haar blonde haren standaard in een elastiekje, maar ze had een interessant gezicht. Een beetje Mona Lisa-achtig, klassiek gemixt met bozig. Best amusant eigenlijk. Hem hoefde je niet uit te leggen hoe belangrijk details waren, hij hield alles in de gaten en er ontging hem weinig. Maar waarom liep zij blijkbaar voor haar plezier een ommetje? Voor haar figuur hoefde ze het niet te doen, want ze zag er normaal uit, misschien zelfs een beetje mager. Tuur krabde zich letterlijk op zijn hoofd en bedacht dat een muts de volgende keer wel handig zou zijn. De herfst was zo onvoorspelbaar als wat en al hield hij van verrassingen, van lichamelijk ongemak had hij een intense afkeer.
Sacherijnig stampte Alex het lab binnen, gelukkig zaten haar collega’s nog niet op hun plek. Snel nam ze plaats achter haar computer en sloot zich af, maar inwendig raasde ze. Het is mijn wandeling, mijn route, het is van mij. Rot op allemaal! Bevend veegde ze een traan uit haar ooghoek toen het geroezemoes aanzwol en de collega’s in groepjes binnen stapten. Gelukkig had ze haar werk dat afleiding bood en met een hyperfocus ramde ze op het toetsenbord tot ze wat rustiger werd. ‘Zo moet je die eens zien timmeren..’ begon de dame vlak achter haar, maar die werd direct afgekapt (en het was niet mijnheer Loefjes, want die was er nooit als je hem nodig had). ‘Problemen met je zicht Agaath? Of heb je gewoon niets te doen? Jullie zouden een voorbeeld moeten nemen aan Alex, die weet wat werken is!’ Onder veel gesputter werd het stil, maar al snel klonk: ‘Wat kan jou het schelen wat wij tegen haar zeggen, Tuur? Alsof zij zo gezellig is. Not'. Voorzichtig draaide Alex zich om en keek recht in het triomfantelijke gezicht van Tuur. Hij knipoogde. Razendsnel draaide ze zich terug naar haar scherm waar ze de rest van de middag niet meer achter weg kwam. Hoe kon ze weten dat niet alleen zij maar ook hij van slag was, meer dan ze aan zichzelf durfden toe te geven. Laat staan aan elkaar. Negeren was echt het beste nu en Alex nam zich voor deze hele dag zo snel mogelijk te vergeten. Dat moest toch lukken?
@missnienox - volgende week het tweede en laatste deel.
Heb je zin in meer onderhoudende verhalen? Misschien vind je de volgende exemplaren ook boeiend:
@Claudio Schwartz
Reactie plaatsen
Reacties