Enkeltje Paradijs

Daar zat ze dan. Eindelijk! Ze had de dagen en nachten geteld en het buiten zien veranderen van warm en sprankelend naar koel en knisperend. De herfst was haar lievelingsseizoen en ze voelde zich hier op haar plek. Nou ja, ze had zich eigenlijk iets anders voorgesteld en ze kon niet stoppen met frunniken aan de zoom van haar eenvoudige jurk. Haar ogen speurden de zaal af. Er was niets waar haar nieuwsgierige ogen zich aan vast konden haken. Glanzend witte marmeren vloeren eindigend in strak gepleisterde wanden tot aan een torenhoog plafond. Grote matte dakramen lieten een vage gloed binnen van de ondergaande zon, alles was wit, strak en leeg – op vijf stoelen na en een bevroren beveiliger in een smetteloos uniform. Ze kon amper wachten tot zij aan de beurt was.

Welkom in het paradijs – win één van de honderd tickets! De pamfletten hadden overal door het land gehangen, in abri’s, vastgepind aan muren bij clubs en gedrukt op flyers. Wie wilde er niet naar het paradijs? Honderdduizenden enthousiastelingen schreven zich in om deze kans op eeuwig geluk niet te missen. De inschrijving bleek niet eenvoudig, want het aanbod telde vele kleine lettertjes en er moesten verscheidene handtekeningen worden gezet. Ingewikkelde geheimhoudingsplicht, een ellenlange vragenlijst, zowel medisch als psychisch en extra clausules voor je weet maar nooit. De overeenkomst zat zo dichtgetimmerd als een slak in vers gegoten beton. Je zou bijna vrezen voor je leven, als dit niet de grootste kans was op een schitterend leven in het paradijs.

Toch weerhield dit de mensen niet, want er stond een belofte in het aanbod die niemand kon weerstaan. ‘Beschrijf jouw persoonlijke paradijs en wij laten je droom werkelijkheid worden!’ Deze eenvoudige zin veranderde plotsklaps alle gedachten en dromen die de lezers op die doordeweekse dag hadden. Er werd gestopt met werken, reizen, praten en eten. De mensen gingen denken, dromen, visualiseren en hunkeren en dat ging helemaal vanzelf. Ze stonden er zelf verbaasd van hoe eenvoudig het was om uit de miezerige alledaagsheid wakker te worden, door elkaar geschud als vlokjes in een glazen sneeuwbol. Plotseling hadden ze zin in de toekomst en een klein vonkje liet hun hart gloeien. Zou het dan toch nog? Komen mijn dromen dan eindelijk uit? Het idee van een paradijs was ronduit onweerstaanbaar.

Een grote database selecteerde eigenhandig de beste kandidaten, gefilterd op specifieke karaktereigenschappen en een acceptabele dwarsdoorsnede van de samenleving. Uit de vijfhonderd gegadigden werden vervolgens de allerbeste, meest geschikte en origineelste inzendingen gekozen. Honderdduizend gereduceerd tot honderd, dat was een mooie stap in de juiste richting. Zo arriveren we bij de vijf stoelen in de immense ontvangsthal – de laatste geluksvogels op een rij. De vijfennegentig voorgangers hadden zich reeds onzichtbaar geïnstalleerd in het paradijs. Zij hadden een maand eerder hun intrede gedaan. Niemand had ze gezien en ze waren stuk voor stuk door de grote geblindeerde draaideur verdwenen, rechtstreeks naar het paradijs van hun dromen.

Mila was net elf geworden, tijdens het invullen van haar inschrijving was ze nog tien. Het leek haar nu eeuwen geleden en zittend op de witte plastic kuipstoel voelde ze zich volwassen en dapper. Ze had alleen zichzelf bij zich, want ze droeg braaf de jurk die voor haar klaar lag in de kleedruimte. Het was eigenlijk meer een pashokje geweest, klein en onpraktisch. Haar eigen spulletjes had ze in een plastic tasje moeten achterlaten. Zo luidde de procedure, uitgeprint op een geplastificeerd kaartje, keurig vastgelijmd naast het kledinghaakje. Mila had gecontroleerd of het vastzat, een kleine dwangmatigheid waar ze last van had als ze zenuwachtig was. Het zat muurvast. Net als de kuipstoel, de deurklinken en de beveiliger. Ze had de juiste keuze gemaakt door hier te willen zijn. Haar paradijselijke wens zou weldra uitkomen en ze kreeg steeds meer zin in de oproep.

De laatste vijf uitverkorenen waren thuis opgehaald in een geblindeerde wagen. Alle instructies waren per mail verzonden – een enorm lang epistel en de afzender was niet te achterhalen. Hij noemde zichzelf Het Paradijs en niemand deed daar moeilijk over. De wens was te groot, net als het ongeduld en braaf volgden de vijf de orders op. Alles en iedereen werd plotseling en zonder uitleg achtergelaten. Bestemming onbekend. Ze hadden tot vlak voor de taxi arriveerde nog gewerkt, de liefde bedreven of hun kat gevoerd. Niemand mocht ze zien vertrekken en afscheid nemen was verboden. Alleen de huisdieren voelden en hoorden de verlaten verdrietige zinnen en extra knuffels. De hoopvolle blijdschap die ze voelden in de aai en zagen in de mensenogen, samen met het stevig kloppende warme hart tegen hun vacht – liet ze hun baasje begrijpen. Je zou toch gek zijn als je niet voor het grote geluk zou kiezen?

Gijsbert was de eerste en de dag dat hij de folder op zijn deurmat vond zou hij niet snel vergeten. Tussen de reclamefolders glom een paradijselijke foto hem tegemoet. Een stralende hemel vol sterren en het woordje Paradijs lieten hem voorzichtig bukken. Hij graaide het ietwat gevouwen papiertje tussen de onzin uit en streek het glad. Kreunend zette hij zich achter zijn bureau en poetste zijn brillenglazen op. Hier moest hij meer van weten! Met achtentachtig lange jaren achter zich, was hij als weduwnaar wel toe aan wat anders. Hij was het leven zat, het hoefde van hem niet meer en hij wilde zo snel mogelijk naar zijn overleden vrouw toe. Zij stond bovenaan zijn bucket-list. Deze folder herinnerde Gijsbert plotsklaps aan zorgvuldig weggestopte verlangens en zonder zich nog langer te verzetten liet hij zijn tranen de vrije loop. De hemel was zijn paradijs, het stond wat hem betreft voor rust en en bovenal het weerzien met zijn vrouw. Zo goed en kwaad als het ging meldde hij zich aan. Gewoon met een korte brief, want dat mocht ook. Het Paradijs bleek van alle markten thuis en Gijsbert redde zich met het papierwerk. Waar een wil is, is een weg.

De tweede was Hero, een forse donkerharige man van bijna vijftig. Hij zag er aantrekkelijk uit en dat wist hij. Flirten was zijn tweede natuur, net als de komiek uithangen en daarom beklom hij iedere vrijdagavond het podium van zijn favoriete Comedyclub. Alle aandacht streelde zijn ego. Hij wilde graag professioneel stand-upcomedian worden en trad nu wekelijks tien minuutjes op als voorprogramma van zijn held. Je zou verwachten dat Hero hier dankbaar voor was of op zijn minst gelukkig, maar dat was hij niet. Hij wilde meer en was onverzadigbaar op alle fronten. Zijn werk als accountant vond hij saai, zijn vrouw verveelde hem en zijn opgroeiende kinderen hadden hem niet echt meer nodig. Hij wilde de held zijn, aanbeden worden. Eigenlijk wilde hij gewoon ongestraft seks hebben met heel veel verschillende vrouwen. Zonder gezeik van het thuisfront. Toen ontdekte hij het pamflet bij de artiesteningang en binnen een uurtje had hij het gefikst. Zijn inschrijving was een feit. “Paradise here I come!” zong hij zelfverzekerd op de terugweg naar huis.

'Wij zorgen ervoor dat het u aan niets ontbreekt in uw paradijs en aan werkelijk alles is gedacht. Het enige dat we van u vragen is een gedetailleerde beschrijving van uw droomwereld. Wat mag er absoluut niet ontbreken? Beantwoord daarom alle vragen nauwkeurig, dit is van het grootste belang. Wij willen u er als laatste op attenderen, misschien ten overvloede, dat het om een enkeltje paradijs gaat. Deelname is vrijwillig, maar eenmaal ter plaatse is er geen weg terug. Het is niet toegestaan persoonlijke spullen mee te nemen en huisdieren zijn verboden. Wij hopen dat u hier begrip voor heeft en wensen u alvast een fantastische en gelukkige reis!'

Nummer drie was de twintigjarige blonde Hannah, tweedejaars studente bedrijfskunde. De knappe jonge vrouw haalde de laatste maanden aan de lopende band onvoldoendes en haar motivatie om te studeren was nihil. Gepusht door haar welgestelde ouders was ze aan deze studie begonnen, maar het enige interessante vond ze het studentencorps. Doorzakken in cafés en clubs tot in de kleine uurtjes, waar Hannah dronk als een kerel, dorstig en dapper. Ze was nu al een paar keer bij een ruzie betrokken geweest en ze had zich er zonder kleerscheuren uit kunnen redden dankzij een attente barkeeper. Hannah was slim genoeg om te weten dat het geluk haar niet zou blijven achtervolgen. Ja, ze had financiële vrijheid, een hechte vriendengroep en haar toekomst was een gespreid bedje, maar het enige dat ze wilde was vrijheid. Toen lag die flyer daar onder een asbak in de rokersruimte. Bij het woord paradijs, zelfs om vijf uur in de ochtend na ontelbare drankjes, schrok ze wakker en griste de flyer naar zich toe. Wuivende palmbomen, een azuurblauwe zee en onbeperkt cocktails drinken en lachen met de barman. Hannah schreef zich de volgende dag in voor haar tropische paradijs.

Daar was Noud, de onopvallende vierde man. Een jonge kerel nog, amper zestien jaar, maar met een sterk karakter. Hij zag mager en bleek en bracht de dagen het liefste door achter zijn spelcomputer. School zag hij als een ongewenste onderbreking van zijn spel en zijn moeder maakte zich ernstig zorgen. Hij had een pesthekel aan haar bemoeienissen en gezeur. Waarom liet niemand hem met rust? Zijn ouders, zijn mentor, zijn irritante zusje...ze konden allemaal oprotten. Noud wilde professioneel gamer worden en daarvoor moest hij vele uren maken en achterelkaar games spelen. Hoe moeilijk was dat te begrijpen? Er was gezeik over vrienden, frisse lucht en huishoudelijke taken. Hij wilde dat zijn moeder haar bek hield, dan zou hij gelukkig zijn. Toen viel zijn oog in de schoolkantine op een pamflet en het leek alsof de wereld om hem heen stilviel. Noud ontwaakte, maakte snel een foto van de tekst en deed wat hij moest doen. Zijn omschrijving van het paradijs was kort en krachtig: de hele dag gamen op de beste gamecomputer met constant nieuwe updates en de beste nieuwe spellen. Junkfood in overvloed en geen menselijk gezeik. Nouds humeur was direct opperbest en dat viel zijn familie op. Zij zouden hier achteraf nog vaak aan terugdenken.

De vijfde kennen we al, onze Mila. Zij ontdekte de boodschap van het paradijs op het prikbord van de bibliotheek. Tussen allerlei onbelangrijke boodschappen schreeuwde de glanzende flyer haar tegemoet. Haastig scheurde ze het ding van de muur en stopte het in haar rugzak. Ze vergat zelfs nieuwe boeken uit te zoeken, zo ongeduldig en nieuwsgierig was ze. Mila rende rechtstreeks naar huis, drie straten ver en stoof haar slaapkamer in. Hijgend liet ze zich zakken op haar bed en haalde de flyer te voorschijn. Haar paradijs? Daar hoefde ze geen seconde over na te denken: een grote ouderwetse bibliotheek met genoeg boeken voor meerdere levens. Overal heerlijke zachte fluwelen fauteuils om je in op te krullen en een eeuwig knapperend haardvuur. Mila zag zichzelf daar al zitten met een geweldig boek, een kopje geurende thee en haar lieve knuffelkat op schoot. Poekie... Helaas mocht die niet mee en dat vond ze heel verdrietig. Niet te lang bij stilstaan, suste ze zichzelf, de voordelen wogen ruimschoots op tegen de nadelen. Voor een boekenwurm als zij was dit het paradijs. Niemand die haar stoorde, uren en zelfs dagenlang verdwijnen in verhalen, dat zou Mila echt gelukkig maken. Een droomwereld speciaal voor haar, zonder ouders die toch nooit tijd hadden en altijd werkten. Nee, die zou ze zeker niet gaan missen. Ze klapte haar laptop open en schreef zich in.

Gijsbert was blij dat hij alleen was in de grote zaal. De strenge heer in de hoek leek wel een standbeeld en verder was er weinig te zien. Hij was niet te spreken over de ongerieflijke plastic stoel, maar klagen zou onverstandig zijn, want niets mocht hem nog weerhouden van zijn doel. Hij dacht aan zijn vrouw en zijn hart maakte een sprongetje. Het was bijna zover! Gijsbert keek neer op zijn witte jurk, het leek wel een lijkwade. Ach het zat eigenlijk best lekker en alles kon vrij hangen en ademen. Plotseling knikte de beveiliger hem toe en wees naar de draaideur. Met ongekende energie schoot Gijsbert overeind en dribbelde gretig naar de ingang. Hij hoefde niet om te kijken, want niets hield hem tegen naar zijn hemelse paradijs.

Daar zat hij dan, met alleen een witte badjas aan. Hero was opgewonden, zeg maar rustig geil. Daar ga je dan kerel, op naar de lekkere wijven! Hij grinnikte om zijn eigen binnenpretje, maar het strenge standbeeld in de hoek keek hem bestraffend aan. Oh ja, niet praten...nou ik ben hier toevallig voor heel andere dingen en daar komt weinig tekst aan te pas. De grijns op Hero’s gezicht werd alsmaar breder toen hij aan de beschrijving van zijn paradijs dacht. Een groen glooiend heuvellandschap vol met overheerlijke sappige gewillige vrouwen, in alle soorten, maten en kleuren. Hero zou ze alle hoeken van zijn paradijs laten zien en niemand zou hem iets weigeren. Hij kreeg spontaan een stijve, maar kon daar maar kort van genieten. De beveiliger klikte met zijn vingers en wees naar de draaideur. Hero sprong op, trok haastig zijn opengesprongen badjas dicht en liep met een zelfverzekerde tred naar zijn seks paradijs.

Hannah hoefde niet lang te wachten, ze had weinig zitvlees en nog minder geduld. Geagiteerd liet ze haar slipper aan haar voet klepperen en ze trok haar kleine flitsende bikini recht zodat de handel op zijn plek bleef. De beveiliger, geïrriteerd door haar onrust, wees naar de draaideur. Ze rende zowat naar binnen. Dolblij een leven vol verplichtingen en verwachtingen achter zich te kunnen laten, betrad Hannah haar tropische paradijs.

Ook Noud kreeg een vlotte behandeling en zijn comfortabele joggingpak beviel hem best. Hij kon niet wachten om te starten met gamen en toen hij groen-licht kreeg, schoot hij als een raket door de draaideur zijn speelparadijs tegemoet.

Mila als allerlaatste, betrad haar boekenparadijs waardig en kalm. Zij stond als eerste en enige weer snel buiten. Ze had heel slim een persoonlijke clausule toegevoegd voor een nooduitgang, een deur die ze kon gebruiken als ze spijt kreeg. Ondertussen is ze alweer een poosje tevreden en gelukkig thuis. In haar eigen slaapkamer omringd door honderden boeken om in weg te kruipen en met haar kat op schoot, is Mila het gelukkigste kind op aarde. Het paradijs zat al die tijd in haar eigen hoofd.

Hoe het met de anderen afliep mag je raden – spijt is een understatement. Over Hero wil ik wel iets kwijt. In het begin vond hij alles en iedereen even heerlijk, maar vijfennegentig vrouwen seksueel tevreden houden bleek uitputtend en er bleef weinig van de arme man over. Daarna werden er bijna dagelijks baby’s geboren en Hero’s gekkenhuis was compleet. De dames vermaakten zich daarentegen opperbest, ze vormden een hechte vrouwengemeenschap en voedden samen de kinderen op. En als ze zin hadden in een vluggertje of in een wilde vrijpartij dan wisten ze Hero te vinden. Het ware paradijs!

@missnienox

N.B. Ik schreef dit verhaal voor een verhalenwedstrijd (september j.l.), maar het heeft helaas niet gewonnen. Het thema was Het Paradijs en het was een leuke en leerzame ervaring om weer eens in opdracht te schrijven (max. 2500 woorden). Hoewel ik best wel teleurgesteld ben dat ik niet tot de winnaars behoor, heeft het ook een voordeel. Nu kan ik het lekker zelf publiceren. Dus bij deze!