Korte verhalen 

Daar zat hij, versteend in zijn stoel en tot niets in staat. Uren, dagen en weken regen zich aan elkaar als de borduursteken van Magda. Zijn allerliefste maatje was hem ontnomen en hij miste haar vreselijk. De stilte hamerde meedogenloos door het huis. Geen zacht geschuifel of het geluid van de borduurzijde die door de lap werd getrokken. In de keuken ontbrak het gerommel in lades, de oven die stoomde of de afwas die rinkelde in de gootsteen. Juist toen Alfons zijn laatste hoop op een verbetering van zijn ellendige leven wilde opgeven, knarste er een sleutel in het slot. Hij was onwetend tot de deur open zwaaide en er met luid gekletter iemand zijn kamer in kwam stuiven. Alfons wist instinctief dat samen met deze rare hond het leven weer terug in zijn leven kwam. Stiekem was hij dankbaar dat de zoon net zo eigenwijs was als zijn moeder.

Zittend met mijn broodtrommel voor me had ik het beste uitzicht van de kantine. Wij hadden deze tafel niet voor niets toegeëigend. Het was een onuitgesproken wet dat alleen wij hier mochten zitten, als vierdejaars had je zo je privileges. Ik hield haar al een tijdje in de gaten, ze was me op een bepaalde manier opgevallen. Het was een totaal niet in het oog springend meisje, maar er was iets vreemds aan haar. Een stille onopvallende verschijning. Toch wanneer je iets beter en langer keek, begon je iets op te vallen. Iedere blik die ik stiekem op haar wierp, bevestigde wat ik begon te vermoeden. Er begon zich iets afschuwelijks voor mijn ogen te voltrekken, want de dood kreeg een gezicht.

“Mijnheer Tjassing was het toch? Wat leuk om u eindelijk eens te ontmoeten, komt u binnen!” Bep scharrelde voor August uit door haar smalle halletje en peinsde zich suf over de reden van dit onverwachte bezoek. Gelukkig was August goed voorbereid en kwam hij direct ter zake: “U bent schrijfster, is het niet? Ik vond uw boek in mijn boekenkast. Mijn geliefde Margreth die helaas niet meer onder ons is, heeft mij op u geattendeerd. Help mij alsjeblieft”. Helpen -  dacht Bep - daar had ze eigenlijk niet zoveel zin in. Ze had haar halve leven mensen geholpen, geadviseerd en gesteund en het was haar aardig gaan vervelen. Mensen leerden zo langzaam en veranderden maar weinig. Ze had met zichzelf afgesproken dat ze enkel een uitzondering zou maken voor gevallen die haar brein kietelden. Geen oude behoeftige mannen dus, of zielige eenzame stumpers.

Sjaan stond vooraan en ze had haar knokige handen stevig in haar zij geplaatst. Haar ellebogen beletten de andere dames dichtbij te komen. Haar hele houding straalde afstand uit en dominantie. Met haar snerpende stem deed ze verslag van wat zij als enige kon zien. “Ja hoor, ik zei het je, hij is precies op tijd. Keurig in het pak, nou nou, die neemt het ervan. Ik geef je op een briefje dat hij een afspraakje heeft, de hengst!”

Het was een weelderige tuin met rijk gevulde bloemborders, afgewisseld met bloeiende heesters. Vijverpartijen werden omringd door keien en ertussendoor liepen slingerende wandelpaden. Een paradijs om eindeloos in te dwalen en zo nu en dan te rusten op een van de vele bankjes. Tussen al het groen, bijna aan het oog onttrokken, stond een klein riet gedekt tuinhuisje. Tussen het vogelgezang en het kwaken van de kikkers heen, klonk een heldere lach uit een van de vensters.

De stem echode door de ruimte, weerkaatste tegen de muren en kwam afgebrokkeld terug. Het was geen volmaakte stem. Stukjes misten als een onafgemaakte puzzel, een onvoltooide ziel. Een stem, aangetast, verbrokkeld, onvolledig; wachtend op een antwoord om alsnog voltooid te worden. De echo bleef uit, hield zich stil, rekte haar lange hals niet om zich in te zetten tot het produceren van een acceptabele respons. Dus kuchte de stem, zocht houvast aan een toon en stokte.

Ik ben tien en hoogbegaafd. Mijn naam is Sjoerd en ik vind het een stomme naam. Mijn moeder zegt dat ik de hersenen heb van een puber van dertien. Minimaal. Ik zie dat anders, mijn hersenpan reikt veel verder. Als je mij vergelijkt met mijn broertje dan ben ik vijftien. Wij schelen drie jaar met elkaar in cijfers. Hij is jonger en veel dommer als je het mij vraagt. Helaas wordt mij niets gevraagd. Mijn ouders gaan scheiden en ze denken dat ik niets merk. Sukkels!

‘Als ik weg ben pak jij je spullen en als ik terug kom ben jij weg!’ Het stond er echt, in harde blokletters op een memoblaadje. Liesbeth las het opnieuw en opnieuw, maar de boodschap veranderde niet. Hij had haar door, eindelijk had hij het door. Haar afwezigheid, haar smoesjes, alles… Het voelde alsof haar hoofd ontplofte, vurig zwollen haar wangen in het ritme van haar hart. Precies hier was ze bang voor geweest. Het feit dat hij het wist luchtte haar op, maar dat hij geen verhaal kwam halen, joeg haar angst aan. ‘Rustig blijven. Je hebt nog een kans om het uit te leggen,' maakte ze zichzelf wijs. Toen ontdekte ze hun lievelingsfoto – samen op het strand – in stukken gescheurd op de vloer. Plotseling zakte ze door haar benen en sloeg met haar hoofd tegen het houten keukenkastje. Warm vocht stroomde langs haar vingers terwijl ze haar hoofd vasthield. Huilend rolde ze zichzelf op haar zij en wachtte tevergeefs. 

Gerda vond zichzelf geniaal. Een ander woord kon ze niet voor zichzelf verzinnen en dit vatte haar het beste samen. Wat anderen hiervan dachten interesseerde haar niets. De anderen waren immers dom, onnozel en ziende blind. Hier in haar straatje was iets afschuwelijks aan de gang en niemand had het door. Zij, Gerda Versteeg, was de enige die over gezond verstand beschikte (naast een paar fijne onzichtbare eigenschappen, want ze had de uitstraling van een onopvallende grijze muis en niemand die op haar lette) en zij moest nu iets doen. Er was geen tijd te verliezen.

Als kind had ik al oog voor kleding. Ik mocht zelf bepalen wat ik droeg en ik koos vrolijke kleurtjes en zachte stofjes. Gelukkig begreep mijn moeder mijn smaak en er hing genoeg moois in mijn kast om uit te kiezen. Van een bruin gebloemd 'Holly Hobbie' jurkje tot een rood met blauw trainingspak. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik wenste te bepalen. Vandaar dat er foto’s zijn van een meisje - ze droeg een rode korte broek, een knalroze badstof T-shirt en hoog opgetrokken rood-wit gestreepte kniekousen. Het lijkt nu een belachelijke outfit, maar mijn moeder houdt vol dat het mijn eigen keuze was. Ik vrees dat ze helemaal gelijk heeft, want ik wist precies wat ik wilde. Toen al.

Lena en Magda waren tot elkaar veroordeeld. Ze bewoonden samen een kleine knusse bovenkamer, waar ze 24/7 op elkaars lip zaten. Hoewel ze uit hetzelfde hout gesneden waren, verschilde hun karakter als dag en nacht. Lena was vrolijk, ongecompliceerd en droeg het hart op de tong, terwijl Magda zwaarmoedig, gevoelig en bedachtzaam was. Lena was blond, weelderig en aanwezig en Magda donker, mager en stil. Op zich viel er voor de dames prima samen te leven (ze deden dit immers vanaf hun geboorte – ondertussen alweer 40 jaar) , totdat er een onoverkomelijk probleem op hun pad kwam. Hun favoriete maandblad was op zoek geweest naar een nieuwe columnist en Lena en Magda, met als enige overeenkomst hun liefde voor schrijven, waren het geworden. Samen de nieuwe columnist. Waar waren ze in hemelsnaam aan begonnen…

De omgeving was schitterend, daar lag het niet aan. Woest uitziende bergen werden afgewisseld door dalen waar een rivier zich doorheen slingerde. Puntige toppen verdwenen in mistflarden en het gesteente was begroeid met mos en dennenbomen. Het contrast tussen het stille gebergte en de klaterende stroom water was gigantisch. Omdat de herfst al vroeg had ingezet, leken de bomen in alle kleuren geverfd. Door de frisse temperatuur en de vochtige lucht rook alles kruidig en schoon. Kortom: de ideale omgeving om eens lekker tot rust te komen. Heilzamer dan hier kon je het niet vinden. Bad Grund was dan ook een stadje dat bekend stond om haar bronnen. Hier kwamen al honderden jaren patiënten, vakantiegangers en rustzoekers naar toe. Om zichzelf te reinigen, te wandelen in de natuur of om tot zichzelf te komen. Meestal kwamen hier mensen van een zekere leeftijd, zoals grootmoeder Aug. Maar grootmoeder was niet alleen, want ze liet zich graag vergezellen door één van haar kleindochters. Mara was de uitverkorene voor deze week in Duitsland, of ze daar nou zin in had of niet.