Lena & Magda - the battle

Lena en Magda waren tot elkaar veroordeeld. Ze bewoonden samen een kleine knusse bovenkamer, waar ze 24/7 op elkaars lip zaten. Hoewel ze uit hetzelfde hout gesneden waren, verschilde hun karakter als dag en nacht. Lena was vrolijk, ongecompliceerd en droeg het hart op de tong, terwijl Magda zwaarmoedig, gevoelig en bedachtzaam was. Lena was blond, weelderig en aanwezig en Magda donker, mager en stil. Op zich viel er voor de dames prima samen te leven (ze deden dit immers vanaf hun geboorte – ondertussen alweer 40 jaar) , totdat er een onoverkomelijk probleem op hun pad kwam. Hun favoriete maandblad was op zoek geweest naar een nieuwe columnist en Lena en Magda, met als enige overeenkomst hun liefde voor schrijven, waren het geworden. Samen de nieuwe columnist. Waar waren ze in hemelsnaam aan begonnen…

Terwijl Lena de oude lapjeskat onder haar kin kietelde en tegelijkertijd al neuriënd een stapel tijdschriften doorspitte op zoek naar inspiratie voor de column, hing Magda passief op de bank en zat wat voor zich uit te staren. Haar ogen bleven hangen op hun gedateerde kale fluwelen zithoek, wat een ouwe zooi allemaal... Er mocht weleens een frisse wind door deze kamer waaien. Lena, kordaat als altijd, was direct begonnen met haar zoektocht naar het onderwerp voor hun eerste column, waarmee ze zich ongekend populair zouden maken. “Ha, kijk wat ik hier vind. Zoiets verwachten ze nooit, we gaan ze van de bank laten rollen van het lachen! Hilarisch gaat het worden, we zetten de lezers direct op het verkeerde been. We…” Magda onderbrak haar geïrriteerd: “ Ja, als het aan jou ligt wordt het weer een feestnummer, net als jijzelf. Laten we vooral niet serieus zijn, geen diepgang zoeken, niet verwonderen, niet verbazen. We leggen de lat lekker laag, om te lachen gieren brullen. Niet dus!”

De toon was gezet, de kat nam de benen en Magda twijfelde of ze hetzelfde zou doen. Zij hield juist van de schoonheid van taal; mooie bijzondere woorden, rake pure zinnen. Het gevoel dat schrijven kon geven en lezen kon brengen. Dat je iemand mee kon nemen op reis door de wereld van de taal. Jouw wereld bij een ander brengen en van de buitenstaander een insider maken. Magda had grootse plannen, maar jammer genoeg had ze ook met Lena te maken. En Lena was niet bepaald een type waar je zomaar omheen kon of die je zelfs maar kon negeren. “Oh, daar hebben we onze Magda weer, laat me niet lachen! Of juist wel in dit geval, oh nee laat maar, we mogen vooral niet makkelijk en leuk doen. Moeilijk en zwaar is het leven. Nou, ik weiger, ik doe niet mee! Mijn humeur is zoals altijd prima in orde, niets mis mee en dat wil ik graag zo houden. Dus weet je wat ik doe? Ik begin gewoon ALLEEN en halverwege komen we elkaar vast weer tegen in de column. En daarbij, het komt goed, want dat komt het altijd. Don’t worry be happy Magda!”

Lena ging tevreden verder met wat ze aan het doen was, bladeren en neuriën en mijmeren. Ondertussen kon ze weer een paar nieuwe woorden toevoegen aan haar ‘favoriete-allerbeste-bizarre-foute-geniale-fantastische-woordenlijst’. Ze noteerde fnuikend onder kwinkslag, boezeroentje, kittig, koket en bosschage. Hoewel die laatste vooral leuk was door de spelling en uitspraak. Ze had speciaal voor deze lijst een prachtig schrijfboekje aangeschaft en ze schreef met vrolijke gekleurde fineliners haar vondsten op. Lena’s lijst werd met de dag langer en ze mocht haar woorden graag her en der verspreiden en dan het liefst droppen met haar meest serieuze intonatie en blik. De verwarring die dan ontstond bezorgde haar lachspieren een aanval die moeilijk te weerstaan was. Anderen namen haar op zo’n moment heel serieus en Lena zag ze letterlijk denken. Wat betekent dat woord? Is ze serieus? Mag ik hier om lachen? Foute fantastische woorden… Ze maakten Lena zielsgelukkig en vrolijk. Soms als Magda er voor openstond, kon zij het idee een beetje waarderen, maar meestal zaten ze op verschillende planeten.

Magda was kwaad. Waarom nam Lena haar nooit een keertje serieus? Was het werkelijk onmogelijk elkaar een beetje tegemoet te komen? Natuurlijk was een grapje op zijn tijd, of een gribus grol (om in de woordenschat van Lena te blijven) best acceptabel, maar het kon je geloofwaardigheid ook te gronde richten. Zij wilde graag serieus genomen worden. Haar schrijven mocht de lezer emotioneren en niet alleen op de lachspieren werken of het traanvocht stimuleren. Waar Lena wilde ontregelen, daar wenste zij te verbinden. Lena stootte af met een keiharde lach en zij wilde vrienden maken. Lotgenoten op haar levensweg. Oh, wat baalde ze toch van haar metgezel. Ze kon zich opeens niet meer inhouden en voor haar doen behoorlijk woest, slingerde ze eruit: “Weet je wat Lena, doe jij het maar lekker op je dooie akkertje (wat een mooie beschrijving, dacht Lena) helemaal alleen! Want zo hoeft het niet voor mij, ik geef het op, schrijf jij die column maar lekker zonder mij. Want overleg met jou is onmogelijk. Jij lacht altijd alles weg en ik ben er klaar mee!”

In de stilte die volgde kroop de kat bij Magda op schoot en beide keken stuurs de andere kant op. Lena zweeg en dat had ze toch niet vaak. Valt er werkelijk niet met mij te werken, is het echt onmogelijk met mij te leven? vroeg ze zich in stilte af. Vervolgens sprak ze zichzelf streng toe. Nee, met mij is er niets mis, iemand moet hier zorgen voor de vrolijke noot. Als ik niet lach, doet niemand het. Het is mijn taak om het leven draaglijk te maken, dat is mijn levensmissie! Lena volhardde in haar opdracht de column te schrijven en pende geestdriftig wat aantekeningen neer in haar boekje. In grote lijnen wist ze al wat ze wenste te vertellen, alleen de titel ontbrak nog en het slot had ze nog niet helder voor ogen. Ze kreeg er plezier in om dingen te verzinnen en de lezer op het verkeerde been te zetten, soms zelfs een beetje te shockeren. Lena bracht liever wat lichtheid, want het leven was immers al zwaar genoeg. 

Een beetje zelfspot, ontlading, het herkennen van andermans problemen en daar om kunnen grinniken. Dat is toch veel fijner?! Lena was nooit minder geworden van het delen van de werkelijkheid met anderen en ook de lezers zouden straks vast blij zijn dat ze niet de enigen waren. Dat het oplucht als iemand toegeeft dat hij domme fratsen heeft uitgehaald, of een blunder heeft begaan. Alles liever dan de schijnwerkelijkheid die je vandaag de dag overal voorgeschoteld krijgt door middel van perfecte foto’s en superieure verhalen. Nee, dacht Lena, laat mij dan maar die clown (‘paljas’ wat een schitterend woord) zijn, die wel voor gek durft te staan en zich blootgeeft. Want daar herkennen mensen zich in. In de basis zijn we allemaal hetzelfde: hongerend naar erkenning, herkenning en genegenheid. Omdat Lena vond dat ze nu wel weer serieus genoeg aan het worden was, stopte ze resoluut met deze beschouwing. Het werd hoog tijd om de koe bij de horens te vatten en daarom riep ze Magda tot de orde. “Kom op Magdalijn, aan het werk. Schrijf je deel, dan komen we er later wel uit.”

Haar kamergenote krulde zich op in haar stoel, hield haar armen nog steeds defensief voor haar borst, maar haar blik was milder. Ook de kat bemerkte de verbeterde stemming en begon luid te snorren. Terwijl Magda haar woorden tot zinnen reeg in haar gedachten, kraste Lena de ene na de andere zin neer in haar boekje. Zo schoten ze beiden aardig op in de prettige stilte die dit opleverde. Het duurde niet al te lang en kostte uiteindelijk ook niet veel moeite om ieders verhaal rond te krijgen. Het enige dat nu nog moest gebeuren, was een persoon vinden die beide verhalen kon omzetten in een helder samenhangend geheel. Een unieke column in een bijzondere stijl, iets wat zowel Lena als Magda als hoogst mogelijk doel voor ogen hadden. Iemand die hen allebei begreep en respect voor beide visies had. Een persoon die de vrolijkheid en de diepte kon waarderen, die lachen en huilen kon en als het moest tegelijk. Want verhalen konden toch immers diverse invalshoeken hebben? Het mooie hoefde het makkelijke toch niet uit te sluiten? De eenvoud van zinnen en ongecompliceerde humor - dat gaat toch best samen? Zou pijn minder pijnlijk zijn, zonder een grap op het eind? De grap kon toch een opening zijn naar een positievere sfeer zonder de pijn tekort te doen?

Deze vragen hielden Magda-Lena flink bezig en daarom besloot ze er eens goed voor te gaan zitten. Ze klapte haar laptop open. De kat snurkte op de stoel naast haar en het kopje koffie geurde haar tegemoet. Zij was geen opgever, hoe moeilijk het probleem ook was. Zij zou dit gaan oplossen. Dus sprak zij haar twee persoonlijkheden liefdevol maar stevig toe en vroeg hen om volledige medewerking. Uiteraard kreeg ze die - zonder trammelant. En zo schreven ze samen dit verhaal, eensgezind, met respect voor elkaar en een lach en een traan.

Toelichting:

Ik ben in mijn leven vaak in tweestrijd geweest, zowel tijdens het maken van kunst als met het schrijven. Mijn eeuwige strijd tussen de schoonheid en de humor. Wil ik mensen ontroeren met prachtig werk of wil ik ze laten lachen, mijn (typische) gevoel voor humor met ze delen? Of valt het toch te combineren en hoe dan? Ik hoop dat dit verhaal mijn worsteling hiermee een beetje kan benaderen. Dit was mijn eerste verhaal voor mijn schrijfcursus en ik heb het hier en daar wat moeten bijschaven, al doende leert men.

@missnienox