Korte verhalen 

De solo was voor hem. Zijn behendige vingers beroerden de snaren alsof het een lichaam betrof. Hij was een met zijn instrument, een Gibson voor de kenners. De klanken gierden door de muziekboxen. Hij wisselde moeiteloos tussen snelle en tragere aanslagen en het publiek staarde geboeid naar zijn vingervlugheid. Het ritme werd verder opgevoerd terwijl hij zich in de muziek verloor. De hele zaal werd het nummer binnen gezogen. Hij was de muziek en de band ineen. Alles om hem heen verbleekte. Er stond een man met een gitaar. Gitaarman.

Laat ik met de deur in huis vallen: mijn baas spoort niet! Ze is knettergek - van het padje - krankjorum. Dat ik dat zie, zegt eigenlijk genoeg. Ik ben een vriendelijke hond, heb mensenkennis en ben bovenal ervaren. Zij is niet mijn eerste baasje en waarschijnlijk ook niet mijn laatste. Laat me je vertellen hoe het zo is gekomen en zet je schrap.

Hij is een coole gast. Hij weet precies hoe hij indruk moet maken op de vrouwtjes. Dames – zou je eigenlijk moeten zeggen, maar hij heeft schijt aan regels. Iedereen kent hem, zowel van gezicht als verschijning, hij is beroemd. Je moet geen ruzie met hem krijgen, want voor je het weet heb je een tik te pakken. Hij is voor niets of niemand bang en doet zijn naam eer aan. Bud Spencer - vernoemd naar die forse Amerikaanse acteur en vechtjas (zijn moeder hoopte tevergeefs op een broertje, een Terence Hill. Voor het perfecte plaatje, zodat er daadwerkelijk vier vuisten op Safari zouden kunnen gaan).

“Vandaag ga ik dood,” hoorde meneer Hut zichzelf zeggen. De woorden bleven nog even hangen in de slaapkamer. Zacht ochtendlicht stroomde door de versleten geblokte gordijntjes naar binnen. Buiten zongen de vogels over de lente. Meneer Hut rolde op zijn zij en ging langzaam rechtop zitten. Zijn magere oude benen bungelden boven het koude linoleum. Zittend op de rand van zijn bed kauwde hij op de uitgesproken woorden. Gek genoeg voelde hij zich goed. Het was een mooie dag om te sterven.

We delen hetzelfde geweldige bouwjaar, 1974. Toch hebben we elkaar nooit gezien of gesproken. We kenden elkaar niet en wisten niet van elkaars bestaan tot een jaar geleden. Onze ontmoeting was niet spontaan, geënsceneerd is een beter woord, toch klikte het direct.

Achteraf kon ze niet verklaren waarom ze het deed en vooral niet hoe ze het durfde. Zomaar! Het idee kwam in haar op, ze pakte haar mobiel en maakte een account aan. Zonder aarzeling en zonder plan. Voor ze het wist had ze een nickname en uploadde ze haar eerste foto. Alleen de profieltekst kostte wat tijd. Haar favoriete uitgebreide taalgebruik moest aan banden gelegd, er was te weinig ruimte. Dit maakte haar ineens een beknopt schrijfster - alles voor een actief account. Met een voor haar lang niet gevoeld verlangen wachtte ze op wat er komen zou, maar wat het ook zou zijn, zij was nu zichtbaar. Ze had zichzelf abrupt de wereld in geslingerd en ze kon niet meer terug.