Verliefd op latere leeftijd

@Klaus Andersen

Roze bril alert - liefdeskoppeltjes

Ben jij allergisch voor kleffe verliefde stelletjes? Bezorgt het aanzicht je braakneigingen, net als de identieke fleecejassen of geniet je juist van liefde in het openbaar? Weet jij nog hoe het voelde om verliefd te zijn of voel je het nog steeds? En dan bedoel ik de wederzijdse versie waarbij de ander net zo gek op jou is. Lucky you! In stilte of in je eentje verliefd zijn is namelijk meer een lijdensweg vol stress en uitdagingen, dan een feestje. Nee, ik houd het vandaag lekker eenvoudig: ik heb het over wederzijdse verliefdheden. Waar is jouw roze bril?

Voelen we hetzelfde?

Deze vraag plaagde mij de eerste verliefde maanden regelmatig. Voelt hij wel hetzelfde voor mij als ik voor hem? Ik ontmoette een man en mocht wennen aan liefde 3.0: hij + ik + samen; dat zijn 3 componenten. Eindelijk iets anders dan van twee halfjes een hele willen maken. Been there, done that. Werkt natuurlijk voor geen meter als een ander jou heel moet maken, het is zelfs onmogelijk. Nee, mijn nieuwe liefde is andere koek (zelfs een gevulde koek). Mijn lief is van een kaliber dat ik tot vorig jaar niet kende: mannelijk, emotioneel volwassen, speels, enthousiast, verantwoordelijk, stabiel, respectvol, geïnteresseerd, empathisch, super grappig maar bovenal LIEF.

@Josh Sorenson

Spontaan jezelf zijn

Deze keer ben ik écht mezelf, meteen vanaf het begin. Hij is sowieso zichzelf dus dat helpt geweldig. Ik kan en wil me niet anders voordoen dan ik ben. De verliefde valkuil is immers om je beter voor te doen en wie doet dat niet? Dat kun je niet helemaal voorkomen, het is de aard van het menselijke beestje. En toch waren we direct onszelf, zowel ik (niet op zoek en lachend met mijn moeder) als hij - die 'gewoon als zichzelf' op mij afstapte. Onze eerste ontmoeting was legendarisch en we voelden ons direct thuis in elkaars gezelschap.

Hoe ziet dat eruit - jezelf blijven?

Als je jezelf bent sta je open voor een ander. Je durft je kwetsbaar op te stellen, omdat je weet dat het de enige manier is voor werkelijke verbinding. Zo blijf je dicht bij jezelf en het lucht verrekte op, kan ik je zeggen. Zo laat ik al een tijdje relaxt de controle over mijn interieur los. Hij stond al in mijn woonkamer, voordat ik de tuin spic en span had (die is nog steeds zozo) en mijn woonkamer was netjes, maar niet showroom-keurig. Zo die horde was genomen en hij keek enthousiast rond. En ik was zo wijs om thuis af te spreken en niet afstandelijk op de locatie. Ik luisterde naar mijn intuïtie (en een wijs collegaatje). Voor het eerst durfde ik te vertrouwen op mijn zachte vrouwelijke kant, in plaats van de verantwoordelijke vrouw te moeten zijn met zoveel ballen in de lucht. Ik werd al snel zijn meisje.

@Rivage

Vertrouwen in liefde

De eerste maanden vond ik onze groeiende liefde heel spannend, verliefd zijn maakt immers kwetsbaar. Ik als verlatingsangstige mocht leren vertrouwen op de liefde. Dankzij mijn littekens werp ik onbewust snel muurtjes op. Juist dan helpt het enorm als je lief veilig gehecht is. Ik deelde steeds makkelijker mijn gevoelens met hem, want hij wees ze niet af. Hij accepteerde mij en mijn gevoelens helemaal en dat was nieuw voor mij. Geen bindingsangstige (re)acties zoals ontkenning van mijn gevoel of stilte op de lijn. Nee, 'gewoon' consistent, koesterend en empathisch contact. Voortdurend en met steeds diepere lagen blijven we verbonden. Voor mij is dat een cadeau om te koesteren, want ik vind ons contact heel speciaal. Het is mijn nieuwe normaal om vertrouwen te hebben en ik omarm alles wat er tussen ons groeit.

Liefde en respect - onmisbare ingrediënten voor een goede relatie

Liefde &  respect zijn de twee ingrediënten die je nodig hebt voor een gezonde en innige relatie. Zonder wordt het niks. Als je iemand werkelijk liefhebt, recht uit je hart, dan behandel je diegene zoals je zelf behandeld wilt worden. Met respect. Je staat open voor elkaar en niks is gek. Misschien is dat gesneden koek voor jou, maar ik moest mijn slechte ervaringen vakkundig afschudden. Dat 'projectje' duurde een flink aantal jaartjes en dankzij mijn nieuwe grenzenbeleid (en zelfliefde!) stond ik eindelijk open voor een nieuw soort man. Een echte man, in alle mogelijke betekenissen, weet ik nu.

@Nohamed Nohassi

Verliefd blozen & klunzen

Nu genoeg serieus gemiep; ik beloofde grapjes, blunders en gegniffel. Daarvoor moet ik wel terug in de tijd, want wie zich anders voordoet, valt sowieso door de mand. Niet dat ik met mijn lief niet blunder, maar dat bewaar ik voor later. Als ik vroeger verliefd was (heb ik nog steeds) dan kreeg ik een vuurrode harses. Mijn broertje vroeg dan: 'Ben je nog verliefd, zusje?', met zijn gigantische plaaggrijns. Bingo! Op mijn werk hoeven ze maar te vragen of ik HEM gezien heb van het weekend en ze lachen al om mijn rode harses. Gloeiend beantwoorden mijn wangen en vrolijk smoelwerk de vraag of we weer afgesproken hebben.

Heulen met de vijand

Ik ben nooit een helder licht geweest met mijn smartphone en ik presteerde het een keer om een berichtje te missen. Ik wist niet hoe ik het kon openen. Een vriendin van mijn broer hielp me het envelopje te ontmantelen en daar verscheen een bericht van haar ex in beeld, vol interesse, in mij. Ik moet zeggen, ze pakte het sportief op en liet niets merken, maar ik kon wel door de grond zakken. Hoezo subtiel?

@Rod Long

Smoezen en toneelspelen

Er was de ex die nog wat contacten moest afronden terwijl hij al met mij was, eentje die zich interessant en werelds voordeed (maar intens saai bleek) en eentje die vegetariër speelde en liefde voor honden veinsde. Ja, een verliefde man in midlifecrisis levert hilarische anekdotes op, als het niet zo triest was, want de verliefdheid was niet op mij. Maar ook over leeftijd, exen, vreemdgaan, familie, scheetjes, haarverven, anabole steroïden en andere zaken liegt men graag. Dat toneelspelen is niet alleen vermoeiend, je krijgt het op een dag ook keihard terug. Was je maar direct vanaf het begin eerlijk geweest, maar hoe dan?

Scheren, parfumeren en jongleren

Een flink nadeel van verliefd zijn is je lichaam en de staat waarin het eerder probleemloos verkeerde. Een gevarendriehoek tot over je dijen, lekker laten groeien en bloeien - ik had 'm niet maar ik weet hoe het staat. Help! Lichaamshaar dat welig tiert (of telig wiert), wie had dat niet bepaalde periodes? Zolang de beentjes en oksels niet bloot hoefden, negeerde ik de wildgroei. Ik herinner me mijn vrijgezelle oudtante, de zus van mijn oma en dat ik als kind naar haar benen staarde. De matte huidkleurige panty's waartegen een donkere vacht lag gekruld als een botanisch patroon. Onvergefelijk, zelfs toen al. Daarentegen een scheetje laten, kleffe oksels of een verdwaalde pukkel, het is niet ideaal, maar je hebt er alleen zélf last van. En dat je weinig conditie hebt of geen bikinilijf, wat maakt het uit? Totdat je verliefd wordt.

@Greg Rosenke

De Wet van de Smet

Juist als het er toedoet krijg je een steenpuist, buikloop of een zure adem (gelukkig best lang geleden). Je hebt uitgroei in je geverfde haar en je kapper is gesloten of je hebt al jaren niet gesport en je huis is een puinzooi. Het laatste gebeurt mij niet snel, maar een achterstallig tuintje of dichtgeslibd bijkeukentje (er staat al een jaar een matras voor het grofvuil in de weg te wezen) is mij niet onbekend. Tijdens mijn radeloze ex-relatie had ik mijn huis volledig onder controle, alles dwangmatig picture perfect, nou daar ben ik vanaf. Goed is goed genoeg; bij mij is het netjes en gezellig maar niet Detolproof. Als er zomaar iemand voor mijn deur zou staan is het altijd netjes, maar ik weet dat mijn lat tegenwoordig stukken lager ligt. En dat is dikke prima voor mij. Mijn blog De Wet van de Smet legt de wetmatigheid van viezigheid uitmuntend uit. Al zeg ik het zelf.

What you see is what you get

Zo staan mijn lief en ik erin, direct vanaf het begin - wat je ziet is wat je krijgt. Vooruit, ik zie er keurig uit, maar dat deed ik al voor mijn werk en in mijn leven. Daarom stuurde ik hem al snel make-up-loze foto's (welke gek doet dat?) en hij vindt alles van mij prachtig en logisch. Ik schaam me niet langer voor mijn infrawitte lijf, zelfs niet naast zijn zongebruinde torso en ik vertel hem vreselijke gênante dingen. Zaken die ik nooit zou delen, als het niet in een zone was waar hij ook mee te maken heeft. Hihi! Dit ben ik en hij vindt het geweldig en heel normaal. Vroeger was dit allemaal anders, maar ik ben niet meer dezelfde en daarom kwamen we ook op elkaars pad. We matchen in volle hilarische glorie.

@Timo Stern

Verliefde tieners

Als verliefde tiener deed ik me ouder en ervarener voor dan ik was. Ik oogde veel jonger en ik haatte dat (later verlangde ik terug naar dat soort charmante aannames en nu word ik vaak opnieuw jonger geschat. Wat niets met mijn haarkleur te maken heeft, dat is een afleidende factor). Zo schepte ik op over mijn seksleven (welk?) in het bijzijn van mijn toen nog aanstaande eerste liefde. Dom! Deze heilige maagd Maria moest later alsnog toegeven dat het allemaal niet zo spannend was tot zijn komst. Schaam schaam, daar ging mijn zorgvuldig opgebouwde foxy imago. Ook de Wonderbra (super pushup bh) en de corrigerende slip zijn fake als puntje bij paaltje komt. Zo heeft iedereen zijn eigen Bridget Jones accessoire dat helaas maar tijdelijk werkt...

Wereldse twintigers

Als twintiger had ik nog lang mijn eerste lief en voor alles was een eerste keer. Het eerste scheetje dat je ontsnapt in zijn bijzijn, wanneer je beenhaar wat relaxter wordt (wat een opluchting om langer in een relatie te mogen verkeren), maar ook zijn gemakzucht hielp om zelf minder precies te zijn. De domme humor, met het jaar simpeler, het werd allemaal wel erg oppervlakkig. Totdat ik mezelf verder ontwikkelde en hij liever stil bleef staan, omringd door altijd vrienden over de vloer. Pas toen viel het op dat we totaal niet bij elkaar pasten. We wilden heel verschillende dingen, wat natuurlijk ook bij deze levensfase hoort. Je maakt immers een enorme ontwikkeling door tussen je twintigste en dertigste en wie je was hoef je niet te blijven. Het werd helaas Exit liefde, maar bracht wel nieuwe spannende verliefdheden met zich mee. Elk nadeel heb zijn voordeel (met dank aan Cruyff).

@JD Mason

Drukke dertigers en veertigers

Tijdens die jaren heb je meestal een vaste relatie of bent getrouwd (of een vrije vogel) en je ziet de ware kanten van elkaar. In het mooiste geval geniet je van het leven, je kinderen, je werk en elkaar. In het slechtste geval ben je een gezinsbedrijf en geen prioriteit meer voor elkaar. Dat was helaas mijn verhaal en je weet hoe het eindigde. Ik hield niet van mezelf en daar was alle ellende überhaupt mee begonnen. Een paar ellendige jaren later scheen de zon gelukkig weer en volgde ik mijn hart. Verliefd op mezelf en het leven (en een paar relatiemissertjes rijker) was ik eindelijk tevreden als single moeder. Ik had het leven in mijn eentje geaccepteerd. Liever vrij, gelukkig en alleen, dan vastzitten aan een probleemgeval. Eind september, een viertal maanden voor mijn vijftigste verjaardag, was het alsnog BAM! Via luid tromgeroffel arriveerde mijn liefde in mijn leven en daar zit ie nog steeds, onweerstaanbaar lief te zijn.

Relatierugzakjes en ouder wordende lijven

En dan heb je niet alleen een rugzak vol teleurstellende ervaringen, je hebt ook nog een ouder wordend lijf. Waar ik er na mijn eerste lange relatie nog goddelijk bijliep als achtentwintigjarige (zie ik nu, zag ik toen anders), jaren later zit je met een ander lijf. Zwangerschappen, wisselende gewichten, een afkeer van sporten of liefde voor snacken, ineens moet dat lichaam weer zichtbaar en toonbaar. Opnieuw verliefd worden is op alle fronten confronterend en eng. Op een dag gaan die kleertjes toch echt uit en dat blijft de eerste keer spannend, zelfs als je best tevreden bent.

@Kendall Scott

Verliefde vijftigers en verder

Vijftig dus en hartstikke verliefd en ik durf het eindelijk van de daken te schreeuwen. En ik ben enorm mezelf, want de insteek van dit blog was om de liefde deze keer verstandig aan te pakken. Dus geen geblunder van achter een veel te roze bril, jammer hè?! We zijn immers geen vijftien meer (of dertig) en er zijn kinderen en exen en zorgvuldig opgebouwde levens. Dat vraagt om een realistische bril en tegelijk jong van geest blijven, want liefde is geweldig, maar geen kinderspel. Onze liefde is gelukkig gelijkwaardig en in evenwicht; we zijn precies even gek (op elkaar) en worden steeds opener en brutaler (en daardoor zet ik mezelf graag voor schut op terrassen). Het is pure vrijheid zoals ik me voel met hem - vol in het moment en zonder oog voor de omgeving of tijd. Waar ik normaal alles en iedereen scan, heb ik nu alleen maar oog voor hem (oeps, roze bril).

Blozen en vozen

Hij bekijkt mij zo aandachtig en ongegeneerd (hij gaat er zelfs speciaal voor staan), dat ik wel moet blozen. Klinkt misschien klef, maar hij is niet klef, hij is zichzelf. Waar hij ontkent dat hij bloost (nietes, hij bloost met zijn ogen), bloos ik met een vurig rood hoofd. Zo mogen wij graag praten naast al het lijfelijke heerlijke en het liefst op een terras. In het openbaar het menselijk lichaam bespreken inclusief gênante of seksuele anekdotes en termen, heerlijk! Wij houden ervan. Haha, geen probleem, noem het een sport, ik kijk toch niet om me heen. Laatst betrapte ik mezelf op een mooie vraag en die slingerde ik direct het terras op, zijn oortjes in, alleen een beetje luid. 'Wat zou je nog met me willen doen?' Hij verslikte zich in zijn pannenkoek en ik kreeg de gierend slappe lach en een enorm rood hoofd. Ja, dubbelzinnig is mijn derde naam en ik flirt dolgraag met hem, maar nee, deze ene keer had ik het niet over seks. Het terras gniffelde mee en ik vond het helemaal best. Hij kijkt sowieso nergens van op en dat vind ik in één woord: heerlijk. Ook had hij gelijk zijn (keurig romantische) antwoord paraat, smelt smelt.

@John Tyson