Iedereen heeft een wolf bij zich. Of in zich moet ik zeggen. En het zijn er twee en het is aan jou welke van de twee het grootst, het sterkst en het meest aanwezig is. Het zou mooi zijn als je deze wolven kon verenigen in één stabiele grijze wolf. Al weet ik dat de mijne liever zwart met wit gevlekt is. Een ode aan de wolf en hoe je ze leert accepteren.
@Fabian Lauer
Denk niet wit, denk niet zwart, maar denk zwart-wit
Zwart-wit opgevoed heb ik lang zo in het leven gestaan. Alles of niets. Dit is goed en dat is fout, totdat ik er op een dag achter kwam dat het niet mijn stem was. Ik ben juist van de nuances en sta open voor veel meningen, maar ondertussen wilde ik mijn mening er vaak doordrukken. Waarom? Omdat er vroeger vaak niet naar geluisterd werd, omdat ik een andere mening had dan het nest waar ik uit kwam.
De zwarte wolf staat voor je donkere kant
Maar ook het verdrietige en angstige kind in jou, schaamte, onzekerheid, zelfhaat, zelfkritiek en woede is waar het zwarte gevaarte voor staat. Vroeger was ik bang voor wolven, maar ze intrigeerden me tegelijk. Totdat ik het verhaaltje over de witte en de zwarte wolf hoorde.
Grootvader: “Iedereen heeft zijn hele leven twee wolven bij zich, een witte en een zwarte”.
Kleinkind: “Maar welke wolf is er dan bij je als je sterft?”
“De wolf die je de meeste aandacht hebt gegeven!”
Wat je voedt groeit en mijn zwarte wolf heb ik gedurende mijn leven flink gevoed. Volledig onbewust trouwens, laat ik dat er bij zeggen. Tijdens depressieve periodes, toen ik een burnout had en in tijden van liefdesverdriet. Mijn witte wolf was er vandoor en de zwarte wolf lag loodzwaar op mijn borstkas te schijnslapen.
@Jonatan Pie
Geboren met een lief puur en speels wit wolfje
Worden we dat niet allemaal? Totdat we via de buitenwereld en omgeving in contact komen met moeilijke emoties en situaties en het zwarte wolfje geboren wordt. En er was niets mis met het zwarte wolfje, het wilde ons beschermen en rationeel tot ons doordringen. Het gaf ons woede en verdriet en een mond om te praten en te zwijgen. Er is niets mis met de zwarte wolf, zolang hij de witte maar niet overschreeuwt. Denk Yin & Yang.
Brutalen hebben de halve wereld
In plaats van samen te werken, kiezen jouw wolven liever voor zichzelf. De witte wil wel maar zijn stem is te zacht en de zwarte mag graag schreeuwen. De witte staat voor liefde. lichtheid, nieuwsgierige speelsheid en compassie. De zwarte voor kracht, discipline, lef en adrenaline. Waar de witte wolf een opening blijft zoeken, gooit de zwarte wolf graag de deur dicht.
@Corey Torkelson
Wolven in schaapskleren – de zwarte wolf
Ik viel op wolven in schaapskleren, mannen die niet bleken te zijn waar ik ze voor hield. Hun zwarte wolf – net zo groot als de mijne – spiegelde hoe ik er op dat moment aan toe was. Daarbij weet ik dat mijn zwarte wolf nooit helemaal weg zal gaan, daarvoor is hij al te lang bij mij en dat is ok. Daarnaast zal ik nooit op een totale witte wolf vallen, dat zit er niet in voor mij. Ik ga dat saai vinden en dat matcht niet met hoe ik zelf ben gevormd.
Een trotse witte wolf met zwarte vlekjes
Daar ga ik voor en dat wil ik graag zijn. Word wie je aan wilt trekken en focus op het positieve. Sinds ik dat doe en doorheb hoe mijn gedachten werken (je kunt jezelf depressief denken, dat heb ik zelf vakkundig gedaan vroeger) kies ik bewust voor de witte wolf. Van zwart naar wit in één rechte lijn. Want wanneer je van een duistere plek komt en daar jaren hebt vertoefd (naast een serie vrolijke oplevingen, dat dan weer wel) dan wil je nooit meer terug.
Van het ene uiterste naar het andere is wel erg zwart - wit
En uiteindelijk stuiter je naar het midden terug, met aan iedere zijde je wolf, de één wat groter dan de ander. Ik wil de zwarte wolf niet kwijt en ik kan hem niet ontkennen. Dan doe ik mezelf geweld aan, want de levenskracht die hij me geeft en mijn vechtlust wil ik niet missen. Maar de witte wolf kan ik ook niet missen die mij een open hart, pure liefde en levenslust geeft. Natuurlijk doe ik het uiteindelijk allemaal zelf en ben ik de baas van de roedel.
@Hybrid
Twinkelende ogen en een zwart met witte vacht
Hoezeer ik ook op gelukkige ogen let bij mensen, soms kun je je erin vergissen. Soms twinkelen ze alleen maar naar jou en is hun witte wolf lang niet zo sterk aanwezig als je had gehoopt. Soms is hun zwarte wolf uiteindelijk te groot en allesomvattend en voel je instinctief dat je niet meer bij elkaar past. Niet iedereen heeft zijn wolven onder controle.
De witte en zwarte wolf hebben het moeilijk met elkaar
De zwarte is gekwetst en heeft pijn en de witte wil fiksen en open blijven staan. Mag ik verdriet voelen om een liefde die verdwenen is? Niet in gevoel, maar in een persoon die emotioneel niet langer beschikbaar is voor mij? Ja, dat mag, ik mag rouwen om iets moois dat niet meer is. Mag ik daar boos over zijn, teleurgesteld en me machteloos voelen? Ja, ook dat is goed. We mogen immers alles voelen en het kan allemaal naast elkaar bestaan.
@Yannick Menard
Doorvoel het en pak de regie terug
Dank zwarte wolf voor je kracht en bescherming. Je laat me voelen dat iemand voor me hoort te vechten, omdat ik dat waard ben. Je zag me vechten in mijn eentje maar floot me gelukkig terug. Je herinnerde me aan mijn eigenwaarde en trots.
Dank witte wolf dat ik nog steeds kan liefhebben en me kwetsbaar durfde open te stellen. En dat liefde soms betekent dat je iemand los moet laten, ook al gaat dat recht tegen je gevoel in. En dat er altijd een deurtje opengaat waar er eentje sluit en dat de toekomst nog steeds open voor me ligt: vol liefde, vertrouwen en kracht.
Dus wolven – zwart en wit – dank voor jullie aanwezigheid
De zwarte wolf groeit niet meer verder, maar ik koester hem in al zijn kracht. De witte wolf groeit iedere dag en kan daardoor ook beter voor zijn alterego zorgen. En ik? Steeds opnieuw probeer ik alle verschillende emoties bewust toe te laten zonder te zwelgen in de duistere viervoeter. Ik zie mezelf nu als een witte wolf met zwarte vlekken en ik koester mijn vacht met trots.
Mijn hart staat open en ik ben sterk en kwetsbaar tegelijk. Het één kan niet zonder het ander en dat is hoe ik wil zijn.
Zo, nu even mijn wolfjes uitlaten.
@missnienox
P.S. Ken jij je eigen wolven goed? Ik lees het graag.
Wil je meer lezen over Yin & Yang, emoties en zelfontwikkeling? Misschien vind je deze blogs ook interessant:
Even stilstaan - terug naar jezelf
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een mooi beeldend verhaal zo met de witte en zwarte wolf. Mooi hoe jij jezelf goed hebt leren kennen en alle eigenschappen koestert (en terecht☺️). Bij mij is altijd het beeld blijven hangen van een Insights cursus die ik gedaan heb. Ik ben een zogenaamde hervormer, combi van een blauw heel feitelijk en rationeel type en een rood dominant en direct type. Bij insights maken ze ook onderscheid tussen bewust en onbewuste perona’s, waarbij de onbewuste variant gedrag is dat je intuitief laat zien en bewust meer hoe je doet bij anderen, hoe je zou willen zijn etc.
In mijn geval kwam eruit dat ik best wat energie kwijt ben aan de rode kleur. Van nature ben ik wat meer terughoudend, maar die rode kant is er ook wel degelijk en was ook nodig om overeind te blijven en gehoord te worden in ons gezin. Ik ben alleen niet de leukste persoon voor mezelf en voor mijn omgeving als rood overheerst en ik een drammerige kritische gelijkhebber word, ook voor mezelf. Ik zie dat dan ook echt in kleur voor me, en zeg dan tegen mezelf ‘je bent veel te rood bezig vandaag’. Geen enkele kleur is fout trouwens, alles heeft positieve en negatieve kanten. Maar het helpt mij soms om me bewust te blijven van mijn eigen gedrag. Jouw zwarte wolf lijkt een beetje op mijn te rode gemoedstoestand denk ik. Heel erg nuttig en nodig soms, maar met mate ☺️
Wat interessant Gerda, dank voor het delen! Ja, ik herken me wel in dat rode type, ik kan ook dominant zijn en kan een sterke wil hebben. Dat is ook een mannelijke kant van mij en het blijft een uitdaging om ook de zachtere kwetsbare kant er te laten zijn. Het is fijn om sterk, positief en veerkrachtig te zijn, maar een aai over je bol en een knuffel zijn ook nodig en helpend. En zo leren we iedere dag weer wat. Dank je wel voor weer een andere inzicht!