MissNienox

Toedeledokie, hier ben ik weer! De talentvolle krokante kater, genaamd Buckie Starbucks. Hebben jullie mij gemist? Domme vraag, want natuurlijk hebben jullie menig traantje geplengd in afwachting van mijn knappe verschijning. Laat me jullie bijpraten over korsten, jeuk en het liefste karaktertje ooit. Lees mee over de stijgende dagwaarde van een bescheiden jongeman (nee, ik ben niet te koop) en hoe prikjes je huid en haar kunnen redden.

Wat is toch liefde? Ik heb er al vaker over geblogd; wat het inhoudt, hoe het voelt en hoe het er uitziet. Maar het kan altijd kleiner, onbewaakter en subtieler. Laten we liefde nou eens benaderen vanuit het hart en niet uit het hoofd met kleine gebaartjes en poëtische voorbeelden. Liefde in de breedste zin van het zachte woord. Kan dat? 

Na 18 jaar namen wij afscheid van elkaar. Niet zo plotseling als toen je ooit ineens op mijn oprit stond. Nee, in loslaterige fases van mankementen en lichtelijke overlast. Met gevaarlijk druipend beslagen ramen en een vaste wisser in mijn hand, zette ik jou voor het laatst aan de kant. Keurig op de oprit van de dealer, waar ik je inruilde voor je jongere broertje. Lees mee over grote (weg) avonturen en kilometers dankbaarheid.

Altijd weer de muziek die me terugfluit, aanraakt, wakker schudt, optilt en troost. Muziek is leven en het leven is muziek. Ik beschreef haar eerder in blogs en zal haar blijven bewonderen. Ik loop weer over van liefde voor muziek en kan het hier op mijn eigen podium lekker kwijt. En dat dankzij Street Fighting Men - een Rolling Stones tribute band. Lees mee over de kortste weg naar emotie om het daarna zelf te beleven, want muziek is er om te ervaren. Elke keer opnieuw.

Het zal je maar overkomen, het verlies van een geliefde, vriend of familielid. Dat is vreselijk op alle mogelijke manieren. Hoe ga je om met het onomkeerbare en hoe werkt rouwen precies? Doe je het goed of juist verkeerd en wat is normaal? Ik neem je mee langs mijn eigen pad van rouw en deel wat ik onderweg leerde, via de 5 fases van rouw.

Het trekken van een grens is zo'n belangrijk thema. Om gelukkig te zijn en je mooiste leven te leiden moet je (gezonde) grenzen kunnen stellen. En dat is een ondergeschoven kindje, een verwaarloosd recht en een onontbeerlijke kwaliteit om te bezitten. Maar er is hoop: je kunt grenzen stellen ontwikkelen. Van grenzeloos naar grenzenbaas - mét vriendelijke toon - dat dan weer wel. Want alles begint en eindigt met (zelf)liefde.

Zodra ze het licht aanknipte voelde ze het. Ze was niet alleen. De kleine haartjes op haar lichaam vlogen bliksemsnel overeind en een snelle rilling trok langs haar rug. Ze voelde dat haar keel dichtkneep en klemde haar handen tot vuisten, klaar om zich te verdedigen als het moest. Maar er gebeurde tot haar verrassing niets. Er was niemand anders in het smalle halletje en achter elke deur was het stil. Tussen het versleten meubilair en de zware fluwelen gordijnen was zij de enige levende ziel. Opgelucht hapte ze naar adem.

Ja, het gaat goed met mij. Meer dan goed! Ik zit in een magnetische positieve flow en voel me omringd door geluk. Na wat zelfreflectie en terugblikken op de laatste weken heeft het leven alleen maar goeds voor mij in petto. Hoe ben ik toch in deze fijne fase beland na alles wat er de laatste weken gebeurde?

Hallo, hier een hoge noot (geen noodkreet) van een boekenwurm. Oh wat heb ik het laatste jaar veel boeken gelezen en ja, dat kost tijd - minuten, uren, dagdelen en een leesbril die extra letterkilometers maakt. En je steekt er wat van op, want je reist, ontmoet en ontdekt en je horizon wijkt. Hoe meer ik lees hoe minder ik weet en daarom was er even stilte...

Tot twee jaar geleden had ik wel eens iets meegekregen over ene Camino de Santiago de Compostela, maar meer ook niet. Totdat ik de heerlijke roman Camino van Graeme Simsion & Anne Buist las en het Camino-zaadje voorzichtig geplant werd. Al leek de pelgrimstocht mij toen geweldig, ik dacht dat het niet voor mij was weggelegd. Een paar jaren en boeken later denk ik daar anders over, wil je weten hoe dat komt?