Korte verhalen 

@Boris - junior gastschrijver

Het driehoekje was grijs en scherp. Het sneed door het gras en liet een kartelig spoor achter. Diepgroen en glanzend stak het gras haarscherp af tegen de gele horizon. Het grijze driehoekje schoot verder, vervormde en verdween plotseling. Daar kwam het weer tevoorschijn en het leek haast doorzichtig. Het zoefde door de klamme lucht, terwijl het een waas paardenbloempluis achter zich liet opstijgen. Van een driehoekje veranderde het van vorm in een ruitje en nam een snelle wending. Een stevige windvlaag, die een verbijsterend spoor achter liet in het gras, leek het ruitje bijna op te zuigen. De horizon kleurde van oranje naar donkerrood. Bloedrood. Het ruitje werd weer een driehoekje en het sneed door de horizon. De eerst zo heldere lucht kleurde nog roder dan tevoren en leek te bloeden. Het gras werd klammer en vochtiger. De wond overstroomde en het driehoekje verkleurde.

Foto: Howling Red

Ik haat haar. Iedere vezel in mijn lijf verafschuwt haar. Ik vind haar vreselijk. Ze is een afschuwelijk mens. Ik… Ik weet niet eens meer wanneer het begon. Ik heb van haar gehouden, dat geloof ik best. Het zal zo zijn geweest, dat moet wel. Ik voel het alleen niet meer. Ik kan het me niet herinneren en ik voel niets dan haat bij haar. Die afgrijselijke stem, die sacherijnige kop, ik trek het niet langer. Als zij niet oprot dan ga ik.

Mijn vriendin Mo heeft een talent. Niet zomaar een talent kan ik je zeggen. Zij heeft humor aan haar broek hangen - of aan haar fiets - net zoals het uitkomt. Grappig kun je niet worden, je hebt het of je hebt het niet. Het is niet aan te leren of zelfs af te leren. Het wordt nog een hele klus om Mo’s belevenissen neer te pennen. Zoals zij het vertelt kan ik het niet. Ik doe mijn best en probeer haar smoelwerk voor de geest te halen. Knappe intelligente Mo.

Ze was er niet trots op, achteraf gezien. Maar op het moment kon het haar niets schelen. Alles in haar schreeuwde: “Nee!” en deze keer luisterde ze. Haar gevoel was het enige dat telde. Wat hij ervan vond interesseerde haar niets. Het voelde voor haar alsof hij haar verstikte, als een warme strakke coltrui in de zomer. Haar voeten voelden vast gezogen in stroperige modder en ze leek opgesloten in de tijd. De dag dat zij voor de laatste keer de kale zware voordeur van zijn huis dichtgooide, kreeg ze eindelijk lucht. Geen spijt, geen twijfels en alles kreeg weer kleur.

Daar zat hij, versteend in zijn stoel en tot niets in staat. Uren, dagen en weken regen zich aan elkaar als de borduursteken van Magda. Zijn allerliefste maatje was hem ontnomen en hij miste haar vreselijk. De stilte hamerde meedogenloos door het huis. Geen zacht geschuifel of het geluid van de borduurzijde die door de lap werd getrokken. In de keuken ontbrak het gerommel in lades, de oven die stoomde of de afwas die rinkelde in de gootsteen. Juist toen Alfons zijn laatste hoop op een verbetering van zijn ellendige leven wilde opgeven, knarste er een sleutel in het slot. Hij was onwetend tot de deur open zwaaide en er met luid gekletter iemand zijn kamer in kwam stuiven. Alfons wist instinctief dat samen met deze rare hond het leven weer terug in zijn leven kwam. Stiekem was hij dankbaar dat de zoon net zo eigenwijs was als zijn moeder.