Hier ben ik, op deze veilige plek, onschuldig bezig met mijn hobby. Mijn profielfoto is klein en seksloos. Ik kom hier om dingen te delen en niet om mensen te zoeken. Vintage Sindypoppen en handtassen sieren mijn pagina. Samen met anderen babbel ik vrolijk over vergeten modetrends, afgekloven poppenhandjes en ontploft Sindyhaar. Vredig. Bam en daar is hij, de eenzame man. Ik wrijf het poppenstof uit mijn ogen terwijl er uit een onschuldig chatbericht iets groters groeit. Ze weten me echt overal te vinden…
Vroeger was ik Noortje, de droomvrouw van een droomprins. Ik smolt bij het idee van de ideale liefde, een allesomvattende grenzeloze staat van aanbidding. Strategisch zette ik mijn uiterlijk in om indruk te maken. Meestal was ik een onneembare vesting. Een ijskonijntje. Ik viel op mysterieuze afstandelijke types en kon daar heerlijk over fantaseren. Vol enthousiasme bedeelde ik ze vele goede eigenschappen toe, ik projecteerde mijn eigen ijver op hen. Liefde was een vurig lijden dat vanzelf hoorde te gaan. Ware liefde in de persoon van een unieke zielsverwant. Wat was ik vaak in stilte verliefd en werd ik vaak zwijgend teleurgesteld. Geen saaie sneue man voor mij, maar een knappe interessante spannende vent. Uiteindelijk bleek ik die saaie sneue man te hebben toen het masker was gevallen.
Mannen zijn vreemde wezens vind ik, eigenlijk begrijp ik weinig van ze. Ondanks mijn broers. Als enig zusje heb ik slecht opgelet tussen ze, ergens heb ik de cursus gemist. Hoe mannen denken, wat mannen doen en waarom ze doen en denken? Geen idee. Mijn vader is niet bepaald de stoere man die ik als dochter had gewenst. ‘Gezocht: lange gespierde vader, die een vechtpartij niet uit de weg gaat en zijn dochters als een ware Pater Familias iedere kerst verrast met juwelen’. Mijn pa is een zorgzaam type, gaat bij ruzie een blokje om en mijn moeder is de baas. Het enige verzet is stilzwijgend. Ik had een vader willen hebben als een roverskoning, net als Ronja. Daarvoor in de plaats had ik een motorrijdende timmerende rouwdouwende moeder. Waarschijnlijk is het daar fout gegaan.
Narcisten waren jarenlang mijn beste vrienden, juist omdat ik niet wist wie ze werkelijk waren. Het enige dat ik wist was dat ze zo vertrouwd voelden. Zij voor mij en ik voor hen. Zij vonden mij ook fijn gezelschap in het begin, want ik begreep ze beter dan zij zichzelf. Ik hielp ze, vergaf hen hun streken en mijn empathie was grensverleggend handig. Ik zette ze op het voetstuk waar ze helemaal niet thuishoorden en was dolgelukkig dat ik eindelijk de ware had ontmoet. Deze mannen gingen mij helemaal gelukkig maken en dat gapende gat in mij opvullen. Ik bedoel hiermee de leemte die ik enkel sluimerend ervoer, maar waar ik nooit mijn vinger op kon leggen. Gulzig en vol vertrouwen sprong ik in mijn relaties en legde mijn totale zijn in hun handen. Slecht idee hoor ik jou mompelen…
Jij bent waarschijnlijk die veilig gehechte man met de redelijk normale jeugd. Je vader leerde je mannendingen en respect voor vrouwen. Je combineerde kracht met empathie, ratio met gevoel. Je moeder luisterde, accepteerde al jouw emoties en gaf je vertrouwen mee voor de rest van je leven. Je bezit daarom een vredige kern, gezond zelfvertrouwen en een open blik. Jij hebt geleerd hoe je een ander behandelt en bovenal zelf behandeld wilt worden. Grenzen zijn jouw tweede natuur. Wanneer jij iemand ontmoet die te snel wil, teveel belooft of te openhartig is doe jij een stapje terug. Jij hebt geen zin in spelletjes. Doe normaal! Voor manipulatieve types ben jij totaal niet interessant. Jij trekt je schouders op en gaat je eigen weg. Liever tevreden alleen dan zo’n moeilijk figuur in je nek. Jij houdt namelijk voldoende van jezelf om de ander niet nodig te hebben. Jij begrijpt wat liefde is. Op een realistische en toch liefdevolle manier. Ik wil jou graag ontmoeten, maar mijn tijd komt nog wel.
Grenzen zijn mijn grootste valkuil en tot voor kort kende ik ze niet. Grenzen waren voor mij een abstract begrip waar ik niets bij voelde. Grenzeloos verlangen, grenzeloze liefde en een grenzeloze pijn. Samen met grenzeloze behoeften vormden ze een fijn kwartet. Wie was ik? Wat waren mijn schema’s en mijn patronen, waarom was ik die ik was die ik eigenlijk niet meer wilde zijn? Rouwen maakt opstandig. Liefdescrisis maakt een persoonlijke crisis en je kunt drie dingen doen: sterven, blijven hangen of verder gaan. Mijn lichaam koos voor het laatste, toen volgde mijn verstand, maar mijn gevoel werd de baas.
Een ongezonde en destructieve relatie kun je vrij lang volhouden op de automatische piloot. Moegestreden, het vechten gestaakt, enkel nog een diffuus mopperen tot je op een dag zuurtjes zwijgt. Mijlenver verwijderd van zelfs de slechtste versie van jezelf, was ik mezelf verloren. Opgesloten in een gouden kooi. Zielig vogeltje weet niet meer hoe te vliegen. Gelukkig ging mijn partner vreemd en bleef dat doen tijdens het half jaar op de reservebank. Hij koos voor een herhaling van zetten met een ander. Zijn narcistische brandstof moest hij ergens anders gaan halen, want ik - de bron - was opgedroogd. Hij was allang niet meer mijn prins en ‘ het lieve meisjes project’ waar hij zo van hield was voorbij. Weg controle. Zoals het een ware narcist betaamt vond hij een nieuw kindvrouwtje om te redden, net zo ongelukkig als hij. Uiterlijk kun je volwassen lijken, maar zonder gepast gedrag ben je eigenlijk kind gebleven.
Emotioneel volwassen worden heet dat. Terwijl ik iedere dag verder uit mijn romper groei, leren mijn kinderen met mij mee. Ik besef dat je jezelf oneindig veel kan geven. Liefde, alles dat je ouders je niet gaven of leerden. Hun onmacht werd mijn kracht en hun gebrek aan zelfreflectie laat mijn mond nog dagelijks openhangen. Hoe is het mogelijk? Ik moet accepteren dat dit mijn pijn is en dat ik geen antwoorden ga krijgen. Mijn kennishonger heb ik niet van hen. Mijn kinderen kennen hun gevoelens en kunnen die beter verwoorden dan menig volwassene. Ze zijn hun vader hierin al ver voorbij en ik ben zo trots op ze. Verstandelijk begrijp ik het leven en de liefde steeds meer, maar theorie is nog geen praktijk.
Dan start een chat op Instagram met een knappe hoogopgeleide man, hij heeft mij gevonden. Zijn beroep - zogenaamd arts bij Unicef in oorlogsgebieden -intrigeert mij, net als zijn foto. Ik houd een zwak voor knappe mannen (en destijds wist ik nog niks van bots en nep-profielen). Het is weer eens wat anders dan berichtjes over Sindypoppen met vrouwen. Het is best spannend want hij is geïnteresseerd in mij en alles moet in het Engels. Mijn alarmbellen rinkelen en twee woorden gaan al snel door mij heen. Pushy & desperate. Hij vraagt of ik Facebook heb om verder te chatten, mijn desinteresse hierin negeert hij. Ik grap nog dat dit geen datingsite is, maar een manier is om mijn creativiteit te delen. Hij blijft mij complimenten maken en ik blijf zeggen dat ik niet op zoek ben. Hij wenst een nieuwe moeder voor zijn kinderen, zijn vrouw is overleden. Hij zoekt iemand om bij zijn kinderen te zijn als hij in het buitenland werkt. “Go find yourself a nanny” grap ik flauwtjes. We chatten zo een paar dagen en ik weet dat ik hem beter onomwonden de waarheid kan zeggen. Hier ben ik niet goed in als pleaser, ik denk eerder aan iemand anders dan aan mezelf. Hij lijkt mijn ideeën te negeren en praat vooral over wat hij wil en dat ik in zijn hart zit juist om wat ik zeg.
Tegelijkertijd geniet ik ook een beetje van de aandacht. ’s Nachts mijmer ik over deze Finse dokter met zijn knappe kop. Ik zie me al wonen in Finland waar ik voor zijn kinderen de leukste nieuwe moeder ben. De gedachte dat zo’n interessante man mij leuk vindt geeft me vleugels. Zoiets gebeurt met mij wanneer ik te lang in iets meega met iemand. Deze gedroomde prins is natuurlijk een totaal verkeerde partij voor mij. Opnieuw zo’n romantische naïeve kerel die te hard op zoek is. Alles in mij wil dit niet, maar ik rek het nog een beetje. Dan zegt hij opeens dat hij heel serieus is (alarm!) en echte gevoelens voor mij heeft gekregen. Hij wil voorzichtig aftasten of we een relatie kunnen beginnen, want ik heb iets met hem gedaan. Ik zit in zijn hart en in zijn hoofd. Helaas voel ik dat niet en wordt het tijd glashelder te worden. Daar ga ik dan, kwetsbaar en eerlijk communiceer ik mijn waarheid. Not in my native language by the way. An enormous challenge (for me) to express my feelings honest and kind.
Ik vertel hem dat ik niet de vrouw ben die hij zoekt. Hij zoekt een vrouw om bij zijn kinderen te blijven, ik wil na vijftien jaar thuismoeder graag aan het werk. Hij wil te graag en ik ben helemaal niet op zoek, we willen beide iets anders. Ik leg hem uit dat ik twee keer de liefde van mijn leven ben verloren en hier met veel hulp en inspanning bovenop ben gekomen. Ik heb mijn lessen geleerd en zal mijn nieuw verworven vrijheid voor niets of niemand opgeven. Hij begrijpt het na nog wat gesmeek en gedram. Ik wens hem het beste en dat was dat.
Ik staar voor me uit en ga verder waar ik gebleven was. Enkel een klein stemmetje in mij draalt nog wat rond en fluistert in mijn oor. “Je doet er nog toe! Wees wat minder streng voor jezelf en doe de man uit de ban. Voor deze test ben je geslaagd. Kijk weer voorzichtig om je heen en ga leven!’
@missnienox (2019)
Wil je meer lezen over Sindy of Instagram? Misschien vind je de volgende artikelen ook interessant?
Reactie plaatsen
Reacties