Bundy - deel 2

                                                                                                                                                                   @Yoke Hagen - gastschrijfster

Voor het eerst naar het zuigelingenbureau. Spannend! Al die maanden dat ik al bij papa en mama woon, zijn we erg aan elkaar gewend. Nu lig ik lekker warm ingestopt in de wagen en lopen we over straat, het regent een beetje. Leuk, die tikkeltjes op de kap. We hadden al vaker gewandeld, maar dan scheen de zon en zag ik de glimmertjes van de zonnestralen langs de binnenkant van de wagen wiebelen. Soms gleed er eentje over mijn gezicht maar dan kneep ik gauw mijn ogen stijf dicht. Dat gebeurde niet vaak, daar lette mama wel op. Ik moet vaak aan Bundy denken, dat is fijn, toch mis ik hem niet echt. Het gaat vast wel goed met hem.

Plotseling schiet de wagen naar achteren en hoor ik heel hard bellen. Iemand scheldt en mama roept dat er niet op de stoep mag worden gefietst. Dan kijkt ze in de wagen en ziet dat ik onder de deken geschoten ben. Mijn voeten staan tegen de onderrand. Mama trekt me zachtjes omhoog en drukt een kusje op mijn hoofd. “Nou Bob, dat is goed afgelopen heb je je niet bezeerd?” Tja, ik kan wel nee schudden, maar ze kijkt al weer over me heen naar de boosdoener. Het is een oudere man, begrijp ik uit de woorden van mama. Ze is al niet boos meer en zegt dat het maar een geluk is dat hij niet met fiets en al gevallen is. We vervolgen onze weg naar het bureau.

Binnen word ik uit de wagen getild en op een aankleedkussen gelegd. Ik hoor nog meer baby’s om me heen. Ik ben er dus voor het eerst omdat mama ziek geweest is. Ze had een lichte hernia. Nou, noem dat maar licht. Poeh. Ze had geen kracht om overeind te komen en heel veel pijn. Ik heb veel in haar bed doorgebracht, wat ik erg gezellig vond. Er was wel hulp, zuster Willie is zo lang gebleven als nodig was om mama en mij te helpen, maar er bleven toch wat kleine uurtjes over. Daarom had papa een bed-bakje getimmerd en aan het grote bed vastgemaakt waarin ik mocht slapen. Ik heb goed op mama gelet.

Ineens hoor ik een bekende stem. Hoe kan dat nu? “Bundy ben jij daar?” Ik wordt helemaal warm van binnen, Bundy, dat kan toch niet? “Ja hoor, je hebt het goed”, ik lig naast je op het volgende aankleedkussen”. Ik kijk opzij en zie een heel klein babyjongetje, met een wit pluchen jasje aan en een zachtgroen broekje. Hij wordt voorzichtig uitgekleed. Ik herken er niets van mezelf in. Of toch een beetje. Zijn stille oogjes? “Bundy, waarom heb je hierover niks gezegd, vertel op”. “Jij had het even te druk om iets te vragen, weet je nog wel? Jouw mama was ziek” “Oh Bundy, wat is er toch gebeurd, jij bent toch mijn broertje?”

Onze moeders staan te praten met elkaar en zeggen dat de baby’s zoet zijn en alles wel gezellig vinden. Ze moesten eens weten. Ik kijk eens goed naar de moeder van Bundy. Ze lijkt me ook wel lief. Ze heeft donker haar en roze wangen, mooi is ze. Dan zegt Bundy: “He Bolle, ik heet nu Bjorn, maar jij mag me Bundy blijven noemen hoor”. Bundy eh...Bjorn wordt meegenomen door zijn moeder naar een andere ruimte en zegt: “Nou we spreken mekaar gauw weer, ik moet nu naar de dokter”.

Mijn mama heeft inmiddels mijn kleren uit gedaan en ik zit gehuld in een handdoek bij haar op schoot te wachten op onze beurt. Aan de andere kant wordt een babymeisje uitgekleed. Ik moet bijna huilen. Mama denkt dat ik bang ben voor de dokter, maar dat is niet zo. Ik ben in de war door Bundy, ik snap er niks van. Dan hoor ik ineens in mijn hoofd: “Bolle, maak je nou niet druk, ik vertel het je nog wel, vanavond voor we gaan slapen. Ja?” Ik lach tegen mama. “En Bolle, dat meisje naast jou is een leukerdje, daar gaan we later nog om knokken”. Ik kijk nog eens naar de roze handdoek waaruit een lief poppengezichtje omhoogkijkt. Ze lacht en heeft kleine witte haartjes. Dan ben ik aan de beurt.

Alles was in orde. We zijn weer in ons warme huis, mama was helemaal natgeregend en heeft zich in haar grappige bloemetjes huis-pak verkleed. Wanneer papa thuiskomt vertelt mama in vrolijke woorden hoe lief ik was en dat de andere baby’s ook zoet waren. En vooral, dat alles aan mij prima goedgekeurd werd, weer een paar ons er bij, een beetje aan de lange kant, dat wel. Maar niet té zwaar. “Dat komt door die lekkere fruithapjes die jij van mij krijgt”, zegt papa. Hij tilt me op en we lopen een rondje door de kamer. We kijken uit het raam en even gaat papa in mama’s schommelstoel zitten, terwijl mama naar de keuken gaat. “Ja jongen, ik ben zo blij dat het weer de goeie kant uitgaat met je moeder. Kijk haar toch eens, die hele wandeling door de regen en nu weer achter het fornuis, wat ruikt het lekker he”.

Eigenlijk wil ik nu naar bed. Maar mama en papa blijven lang aan tafel zitten. Ze eten ook nog een toetje, dat vind ik wel lekker, dus krijg ik er ook wat van. Papa heeft alles in de vaatwasser gezet. Nu gaan ze ook nog naar het nieuws kijken terwijl ik bij papa op schoot zit. Ik trek mijn sip-lip en drein zachtjes voor me uit, dat werkt wel. Papa draagt me naar de badkamer en doet mij een schone luier om en mijn pyjama aan. Maar zet mij dan weer op mama’s schoot. Ze bedoelen het zo goed, maar ik wil onbekommerd met Bundy praten. Nu moet ik echt huilen. Ik zet een keel op, ze schrikken ervan. In plaats van me naar bed te brengen, gaan ze met me door de kamer lopen. Ik zucht, houdt op met huilen en doe mijn ogen dicht. Eindelijk wordt ik naar mijn kamertje gebracht en onder de dekens toegedekt.

Ze zijn de kamer nog niet uit of ik vraag aan Bundy of ie nog wakker is. Waarop meteen zijn stem in mijn hoofd opklinkt: “Zo, jij maakt er een potje van, ik lig er al een poosje in. Ben je er klaar voor?” Het klinkt zo vertrouwd, maar ik raak het beeld van dat kleine jongetje niet kwijt. “Ja, vertel me nou wat er gebeurd is, hoe kun je nou dat kleine jongetje zijn”. “Hallo Bolle, jij bent ook nog maar een ukkie, hooguit vier maandjes ouder. Alles goed met jou? Je klonk tenminste helder. Ik wist niet dat ik je vandaag al zou horen”. Het blijft even stil. Ik lig na te denken. Hoe komt het toch dat Bundy altijd alles weet en ik niet. Of minder. Ik vraag het hem.

“Nou ik weet niet alles hoor, maar dat van je moeder had ik van de mijne gehoord. Ik was al twee keer naar dat zuigelingengedoe geweest en keek naar je uit. Je hebt een prima stemgeluid in het echt, ik hoorde je lachen, toen je binnen kwam”. “Hoe zit het nu met jou, vertel”. Ik houd het bijna niet meer uit. “Nou kort gezegd, ik vond er niks aan toen ik bij jou weg moest. Ik verveelde me te pletter. Toen werd me de keus gesteld om bij mijn huidige moeder te gaan wonen. Ze is een alleenstaande moeder. Heel lief en flink. In haar had ik de ruimte, haha. De bevalling was wel een beetje problematisch, maar het kwam toch goed. Ik kreeg het een beetje benauwd en kwam geloof ik als een paars mormel ter wereld. Ik moest in zo’n glazen bakkie voor een week. Ik tref het wel, dacht ik toen”.

“O jee, is alles goed gekomen?” vroeg ik benauwd. “Ja hoor, ik adem als de beste, enige minpuntje is, dat ik blind ben, door zuurstofgebrek of zoiets. Zelf vind ik dat niet erg, maar voor mijn moeder is het wel zielig”. “Oh nee”, roep ik huilend uit, “dat meen je niet, dat is toch verschrikkelijk. Dan kun je je moeder niet zien, die is juist zo mooi”. “Ik weet wel dat ze mooi is. Doe jij je ogen maar eens wat vaker dicht, dan kun je alles horen wat je wil weten. Uit wat de mensen om je heen zeggen, maak je precies op hoe het met ze is en wat ze van je vinden. Zelfs als ze er een loopje mee nemen, hoor je dat, probeer het maar eens, je hoort het in iedere stem”.

Het is weer een poosje stil. Ik moet dit verwerken en Bundy laat me even. “Maar wij zijn toch nog wel een beetje broertjes?” vraag ik dan wat onnozel.

“Joh Bolle, alle mensen zijn toch broertjes en zusjes van elkaar, dat weten wij toch. En bovendien zijn we vanmiddag al vriendjes geworden, zei m’n moeder!"

@Yoke Hagen - gastschrijfster - deel 2