Kort maar krachtig?

@Raimond Klavins

Tijd en energie tekort

Wordt dit een klaagblog? Bah! Nee, dat is niet mijn intentie. Ooit (vooruit, een jaar geleden)  produceerde ik twee blogs per week + een verhaal in het weekend. Onder het mom van actie in de tent, gezellige bedrijvigheid en mezelf ontwikkelen. Dat werkte vrij lang vrij goed. Ik had dan ook zeeën van tijd tot mijn beschikking en eindelijk een tevreden lopend leventje.

Je doet wat je belooft – discipline – passie – zelfopgelegde verplichtingen 

Bloggend met veel tijd, naar bloggend naast werk tot bijna geen vrije tijd meer en een onrustig thuisfront. Afscheid van pa, zorgen om ma, meer werken en een ongelukkig kind. Het klinkt als een recept om op te branden, naar adem te happen en een knoop in je maag. Check – zo voelt het wel en zo leest het eigenlijk ook. Vrije tijd en de behoefte eraan is persoonlijk en ik heb dat gewoon erg nodig. Noem het zelfbescherming of zelfzorg.

@Amelia Bartlett

Alleen

Zo voel ik me. Ik kan geen ander woord verzinnen dat de lading beter dekt. Ik moet het allemaal alleen doen, dragen en ondergaan. Praktisch is dat zo ongeveer de waarheid en ik kan slecht hulp vragen (eerlijk gezegd weet ik niet eens meer aan wie). Emotioneel voel ik me zeker in mijn eentje, ik heb immers geen partner om dingen mee te delen. Als alleenstaande moeder voel ik me al jaren emotioneel twee ouders en dat kost ook bergen energie.

'Niemand merkt het als je niet blogt mama!' - 'Maar ik heb het beloofd...'

Naast drie dagen buiten de deur werken kwam er een halve dag thuiswerken bij. Met als resultaat dat ik nog minder tijd heb om hier te schrijven. In de praktijk betekent het een berg kind-gerelateerde en andere afspraken proppen in anderhalve dag. Op mijn geklaag dat ik te weinig tijd heb om te doen wat mij werkelijk gelukkig maakt, reageerde zoon dat hier schrijven helemaal niet hoeft. Niemand die het merkt als er geen nieuwe content komt. Dank zoon!

@Amol Tyagi

Oplaadpunten

Ben jij zo iemand die alleen-tijd nodig heeft om op te laden? Ik wel. En hoe minder dat er is, hoe meer stress zich opstapelt. Slecht slapen, doodmoe zijn, branderige ogen. Nu ik dit lijstje lees gaat er langzaam een lampje branden. Ik verlang naar lege dagen, eigenlijk wens ik niks in mijn agenda. Het liefste zou ik al mijn verantwoordelijke petten stuk voor stuk in de boom keilen.

Rollenspel

Je hebt als mens zoveel rollen te spelen: moeder, dochter, werkneemster, vriendin en partner. Alleen het is geen speeltijd het is keiharde realiteit. Van je moederrol kun je geen vrij nemen en daar gaat naast mijn werk al mijn energie naar toe. Als partner, vriendin of dochter kun je je zachtjes terugtrekken en ik ben eraan gewend dat dat niet echt opvalt. Maar dat maakt tegelijk pijnlijk eenzaam. Met mijn vader is een zorgzame oplettendheid verdwenen die me een soort verweesd gevoel geeft.

@Jonatan Becerra

Ga maar zitten met je gevoel – rouwen is rauw

De huisarts had natuurlijk gelijk, maar het is lastig inpasbaar in een te druk leven. Dikke huilogen, vet verdrietig zijn – het combineert slecht met werk en zorgen om één van je kinderen. Je wilt als moeder dat je kinderen gelukkig zijn en ik als fikser/helper (hardnekkige patronen waar ik echt hard aan werk om er beter mee om te gaan) vind het onverteerbaar om een ongelukkig kind te hebben dat alle aangeboden hulp weigert. Rouw maakt gewoon extra gevoelig.

Waarom ellende vaak tegelijk komt

Uitstekend opgemerkt, problemen lijken wel besmettelijk. Juist toen ik mijn leventje mooi op orde had (mijn droom die uitkwam – MissNienox) met fijn werk, financiële onafhankelijkheid en eindelijk een lekker lopende thuissituatie, ging het mis met mijn vader. Terwijl ik in de klauwen van rouw raakte had mijn kind me nodig. En tegelijk kon ik weinig (goed)doen. Moet je ze immers niet langzaam loslaten? Je kunt onmogelijk pijn bij een ander wegnemen en zelf gaan dragen. Enkel hulp aanbieden en regelen is wat je kunt doen. Maar dan is het nog steeds aan de ander of ie de hulp accepteert. Controle is een arrogante illusie.

Mijn vader was bijvoorbeeld erg wijs en invoelend in het onderwijs. De leerlingen stonden voor hem bovenaan en hij zag kinderen altijd voor vol aan. Helaas is er nu geen overleg meer met hem mogelijk, die deur is dicht. Dat maakt het gevoel er alleen voor te staan niet beter.

@Max van den Oetelaar

Lang verhaal kort – kom eens op adem

Liever schreef ik vandaag niets. Overprikkeld op verschillende fronten trek ik me liever terug in mijn burcht. Niemand die het merkt. Maar misschien herken jij je wel in mijn verhaal of gevoelens, de onmacht en het gemis. Het te hoog leggen van de lat, een innerlijke criticus die zich vergelijkt met de struisvogeltypes die altijd door kunnen gaan en jij als enige (is niet zo maar voelt wel vaak zo) die uitvalt. Niet als zwakte maar uit hoog-sensitiviteit en een te vol bordje. Daarom deel ik dit.

Liever waren we liever voor onszelf

Wat zou je tegen een vriendin zeggen als ze in jouw schoenen stond? Dan zou je haar een knuffel geven en zeggen dat het niet meer dan logisch was dat ze zich zo voelde. Dat het alles tegelijk teveel is. Misschien moet ze het een beetje rustiger aan doen? Ze is ook maar een mens. Wees toch wat liever voor jezelf en kom eerst eens rustig op adem, zou je zeggen.

@Content Pixie

Je doet je best en meer kun je niet doen 

Werd het toch nog een lang blog, maar wel met een positief einde. Het lukt me nu even niet om blogs en verhalen op vaste momenten te publiceren, maar dat is van tijdelijke aard. Ik leg de lat even iets lager en probeer wat beter naar mezelf te luisteren. Met als nieuw credo: goed-genoeg in plaats van nooit-genoeg. Vaarwel niet passende en onmogelijke opdracht en welkom dichter bij jezelf blijven. Ik hoop dat jullie hier om het hoekje blijven kijken.

En het mooie is dat ik me nu na het schrijven wat beter voel, helpt het dus toch een beetje! Ook het bovenstaande uitspreken geeft lucht, ik merk al direct verschil. Fijn!

Gevoelig groetje @missnienox

P.S. Meer lezen over lastige emoties? Misschien vind je de volgende artikelen ook interessant:

Eenzaam en alleen

De stilte na de dood

Even stilstaan - terug naar jezelf