Geen interesse - daar is de deur

Foto: Priscilla Du Preez

De klant is Koning en mijn naam is Haas

Als er een lijfspreuk is voor een verkoopmedewerker of iemand in een dienstbaar beroep, dan is het wel ‘De klant is koning’. Toch is daar in de realiteit regelmatig niets van te merken. Ik heb jaren in de verkoop gewerkt en noem het beroepsdeformatie; ik let altijd op de manier waarop een verkoper zich gedraagt. Is er oogcontact? Word ik verwelkomd met een vriendelijk goedemorgen of goedemiddag? Kijkt de manager vriendelijk naar mij?

Verstoppertje spelen of de klantscan

Er zijn verkoopsters die zich haastig terugtrekken tussen de schappen, hun neus liever in de vracht steken (voorraad) of die erg druk zijn met de kassa. Ze begroeten je niet, ze lachen niet en ze negeren je gewoon. Anderen kijken je wel aan maar zwijgen en draaien dan snel hun hoofd af. Waarschijnlijk scannen ze je snel op de uiterlijke kenmerken van een ‘potentiële klant’. Hoe die ideale klant er precies uitziet weet ik niet, maar ik vrees iets met een designerlook, een vette portemonnee (letterlijk) en dezelfde air als de medewerker.

Stoor ons niet in ons belangrijke gesprek

Als je in de mode werkt dan is het jouw baan om klanten te adviseren en begeleiden bij hun aankoop. Jij weet immers wat er in jouw winkel hangt en je vindt het heerlijk om met mensen te werken. Het geeft je een geweldig goed gevoel als een consument bij jou slaagt en dolgelukkig naar buiten huppelt met een toffe outfit. Je weet prioriteiten te stellen, want ook al is er vracht binnengekomen tot aan het plafond en moet de stofzuiger dringend door de hoeken, de klant gaat voor. Gek genoeg zie ik regelmatig verkoopsters 'alarmerend belangrijk' in gesprek over hun laatste date (!) en  de manier waarop ze daar stoïcijns mee door gaan is een vak apart. En als ze er dan nog blij bij keken? Nee.

Jurk: Banned Dancing Days

Soms kom je er niet onderuit – je hebt dringend iets nieuws nodig

Soms heb je zomaar een sollicitatiegesprek en al was het kort dag, ik hoopte nog snel iets nieuws te scoren. Een blouse of een colbertje of een fijn gebreid chique truitje – ik wist aardig goed wat ik wenste. Een intense kobaltblauwe top, perfect passend bij mijn koele kleurentype: een heldere winter. Helaas, als je iets specifieks zoekt dan vind je het niet en ik had de keuze uit vier winkels in mijn woonplaats. Dat moest toch lukken?

Verkeerde kleur - goede kleur/verkeerd materiaal - goede kleur/verkeerde pasvorm - goede pasvorm/vreemde kleurcombinatie

Voor deze conclusie hoefde ik niets te passen, want je eigen kleuren en lichaamstype kennen is voldoende. Naast online aankopen op goed geluk qua pasvorm, trek ik niet snel iets aan in winkels of het moet prijzig zijn. Mijn budget is al jaren klein en daar word je ongelofelijk creatief van. Je kunt in goedkopere winkels prima slagen voor basics, maar voor iets belangrijks als een sollicitatie, heb je iets mooiers nodig. Een bijzonder en kwalitatief uitstekend kledingstuk.

De blauwe top ging het niet worden, besefte ik na mijn teleurstellende winkelbezoek en diverse asociale medewerksters. Koortsachtig bedacht ik wat ik nog thuis had en ik herinnerde me ineens een splinternieuw vestje met een grafisch ingebreid zigzagpatroon (ajour). Perfect met een leuk zwart rokje. Ik moest met een nieuwe blik de kledingzaken door, want zo’n rokje had ik nog niet en ik herinnerde mij er eentje uit de laatste boetiek.

Tas: Paris Today & Blythedoll Takara Tomy

Standaardregel: Ik geef geen cent uit in een winkel met onvriendelijk personeel

Gelukkig waren de verkoopsters uit de winkel met het rokje erg aardig geweest. Ze herkenden me (uiteraard) toen ik opnieuw binnenliep (zelfs met mondkapje) en zonder zich op te dringen vroegen ze vriendelijk of ze iets voor me konden betekenen. Ik redde mezelf met het zwarte rokje, het was een prijzig, maar mooi tijdloos rokje. In het pashokje, want kostbare rokjes moeten gepast – bedacht ik hoeveel tops goed bij dit item zouden passen. Het rokje werd steeds leuker! Dat het iets te wijd was in de taille en ik het thuis nog even moest innemen, deed niets af aan de pret. Bij de kassa babbelde ik met de dames over mijn sollicitatie en ze wensten me enthousiast succes.

"Jullie collega’s aan de overkant waren niet zo vriendelijk"

Ik kon het niet laten om dit onderwerp te bespreken. De ene verkoopster beaamde dat ze die ervaring helaas ook vaak had gehad en dat ze daar zelfs een klacht over had ingediend. Wat een goed idee, want daar zat ik ook al aan te denken. Gewoon even een vileine opmerking maken bij de kassa van winkel Arrogantia, als gratis tip voor het personeel.

Voor een mooie jonge meid maakt men een uitzondering

Toevallig waagde ik een paar weken geleden ook een poging om de onvriendelijke winkel te bezoeken, samen met mijn dochter. Ze had een winterjas nodig, het was urgent en daarom wilde ik het nog een kans geven. Ik siste buiten tegen mijn dochter dat ik benieuwd was of de verkoopsters deze keer wel gedag zouden zeggen. Je raadt het al, halverwege de winkel werden we begroet (shock!) en pas nu snap ik waarom. Een moeder met een leuke dochter betekent een grote kans op aankopen en dat moet je niet mislopen. Blijkbaar is er toch nog enige ambitie aanwezig voor het verkoopvak. Behoorlijk selectief. Dat dan weer wel.

Sindydoll in Houndstooth 

Handen uit de mouwen en een proactieve houding

Op mijn vijftiende begon ik op de markt te werken bij de moeder van mijn vriendin. Daar leerde ik de basis van verkopen op een effectieve laagdrempelige manier. Pas toen ik in een kledingboetiek ging werken besefte ik mijn voorsprong op collega’s. Nooit met je armen over elkaar staan, niet hangen en lummelen, bezig blijven, vriendelijk kijken en lachen. Hoofdrekenen, adviseren en zelf het goede voorbeeld zijn - lessen en vaardigheden die je nooit verleerd. We verkochten sieraden, haarmode en seizoenartikelen op onze kraam en we hadden in ons werk de grootste lol. De hoedjes die wij als voorbeeld droegen (of de sjaals) gingen als zoete broodjes over de houten toonbank.

Plezier in je werk is ook een feest voor de klant

Niets is zo aanstekelijk als mensen die doen waar ze goed in zijn. Een verkoopmedewerkster die schatert van de lach en zich dan voor mij excuseert, die kan ik alleen maar toejuichen. We zijn allemaal mensen en als je van je beroep houdt is dat onbetaalbaar. Rest de vraag: Waarom werken er mensen in de verkoop die helemaal niet van andere mensen houden? Die je aankijken met een verstoorde grimas, alsof je hun domein bent binnengedrongen en die je liever kwijt dan rijk zijn. Hebben ze geen opleiding genoten of was er geen inspirerende mentor in hun leven? Ik kan me goed in andere mensen verplaatsen (denk ik) en ik weet dat we allemaal wel eens een mindere dag hebben met constipatie of andere problemen. Alleen niet vier keer op een rij.

Pssst….binnenkort komt de mystery-quest!

Lang geleden werkte ik in een kleine modeboetiek. Samen met twee collegaatjes runden we de toko. We deden de verkoop, styling, het etaleren en de bestellingen. Eenmaal per week kwam de bedrijfsleidster langs met de vracht en eigenlijk waren we een beetje bang voor haar. Ze was streng, ze zag alles en ze had een slimme strategie. Ze waarschuwde ons voor de 'mystery-quest' die onze winkel binnenkort zou bezoeken. Het was een onderzoek vanuit het hoofdkantoor om te kijken of het personeel nog naar wens functioneerde, legde ze uit.

Achteraf gezien was het een effectieve strategie om angst te zaaien. Je begrijpt dat we (ook al waren we braaf en plichtsgetrouw) er nog een schepje bovenop deden en iedere klant argwanend bekeken. Zou het? Wanneer er moeders met kleine kinderen in de winkels kwamen deden we net alsof we het niet erg vonden dat de kleuters onze pas gepoetste spiegels aflikten of er ligakoeken op stempelden. Wie weet was hun moeder immers undercover?! Het lijkt me trouwens een geweldig beroep om de geheime gast te spelen. Mijn voorkeur gaat uit naar de onvriendelijke winkel en mijn outfit zou hilarisch opzichtig zijn. Ik krijg er al helemaal zin in.

Two-tones: Milano shoes by Banned Retro