Waarom ik schrijf

@Patrick Fore

Wie schrijft die blijft

Ik hoor het mijn vader zeggen en mijn moeder zingen en las het regelmatig ergens. Zo waar en zo tastbaar, want pak maar een boek en je verdwijnt in die wereld. Het ooit geschrevene blijft altijd levend en daar houd ik van. Nooit vergeten of ouder geworden, blijven verhalen van alle tijden. Is dat niet magisch?

Een levendige binnenwereld en je afsluiten

Ja, het was vroeger vaak mooier in mijn veilige binnenwereld dan er buiten. Dankzij mijn levendige fantasie waande ik mij prinses, avonturierster, wees of superheldin en alles was mogelijk. Geef me een pinda en ik verzin er een verhaal bij. Brainstormen behoort nog steeds tot mijn kwaliteiten, maar ik vergeet het vaak te doen. Gewoon ongekanaliseerd knallen, heerlijk!

@Ed Robertson

Over alles is al geschreven

Je denkt al snel als je zoveel gelezen hebt, wat kan ik er nog aan toevoegen? Nou misschien jezelf? De boekenplanken in mijn hersenpan kraken van de kennis, ervaringen, missers en genoegens. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. En daar is direct dat scherpe tetterstemmetje; wat heb jij nou in huis om een roman mee te vullen? Over alles is al geschreven, wie denk je wel niet dat je bent? Eh...Nienke, aangenaam.

Wat er overblijft als je de ruis weglaat

Negeer de mitsen en maren, de beren en de eikels, want waarom zit je nu te tikken achter je laptop? Waarom zet je jezelf aan de keukentafel op je vrije dag, je kunt ook lekker gaan wandelen, niksen of naar de kapper. Er zat de laatste tijd nogal veel ruis op mijn (schrijf)lijn. Leven op de automatische piloot, uitstellen van de dingen die me écht blij maken en vooral te weinig schrijven – kortom: een gevalletje van de verkeerde prioriteiten stellen.

Hamsteren en voorraden aanvullen: zelfontwikkeling

Er is een tijd voor delen en een tijd voor de bron aanvullen. Mijn schrijfbron had nodig onderhoud nodig, een uitgebreide voorraad kennis en vooral rust. Leven op standje automatische piloot liet weinig ruimte voor verdieping en zelfontwikkeling. Laat staan lanterfanten met taal. Al heb ik wel veel poëzie geschreven de laatste maanden, maar die blijft veilig in mijn boekje. De liefde is immers een erg persoonlijke zaak en alleen bestemd voor twee paar ogen. Als ik durf.

@Josh Aplegate

Waarom begon ik met schrijven?

Mijn kleine ik was een geboren boekenwurm en dat inspireerde blijkbaar tot schrijven. Tijdschriften, lesboekjes voor kleine broer, gedichten, toneelstukken en spannende avonturen – niets was mij te gek. Mijn overvloed aan fantasie was en is mijn beste vriend, het hielp me met schuilen en verdwijnen en vluchten in een wereld die fijner was. Ik weet dat dat een belangrijke reden is waarom mensen zo graag lezen. En wat is er mooier dan een nieuwe wereld verzinnen, als je op de werkelijke weinig invloed hebt. Schrijven is de baas zijn en de controle terugpakken en als jong meisje wist ik al dat daar mijn macht lag.

Gevoelens en muurtjes

Wij praatten niet over onze gevoelens en als klein meisje raakte ik erin verstrikt. Ik mocht dan honderduit kunnen kletsen, dat ging niet over mijn diepste zielenroerselen (oh, wat houd ik van dat woord). Daarnaast zat ik barstensvol empathie en registreerde ik alles. Niet alleen emoties van anderen, maar ook elk detail. Een vreemde vogel, een pukkel, mensen die zich niet op hun gemak voelden, ik zag en voelde alles. Vooral gericht op de buitenwereld verloor ik mezelf en achter mijn muurtjes was het eenzaam maar veilig. Mijn binnenwereld was magisch en het werd mijn verbinding met buiten.

@Caleb Woods

Emoties delen in het echt

Vandaag vind ik het nog steeds lastig om bepaalde gevoelens met anderen te delen. Liefdevolle gevoelens? Ja, daar ben ik best goed in geworden, want ik vind het belangrijk om mijn geliefden te laten voelen dat ik van ze houd. Maar het ergens niet mee eens zijn en dat hardop zeggen? Help! Mijn fiksende pleaser is nog steeds niet finaal tot zwijgen gebracht. Stel dat je wordt buitengesloten als je jouw waarheid spreekt en je er kort gezegd 'uit ligt'. Verlatingsangst speelt hierbij een grote rol, zelfs als je je daar amper van bewust bent.

Zelf teveel aan het woord zijn

Vraag mij iets en ik loop over. Er is een reden waarom dat zo is, want er werd mij vroeger niet zoveel gevraagd. Nou ja, er werd niet doorgevraagd, het bleef oppervlakkig en het waren vooral vragen naar de bekende weg. Waar was de nooduitgang? En als ik érgens naar hunker(de) dan was het wel diepgang, want daarin voelde ik verbinding. En tegelijk was ik heel bang voor het delen van mijn diepere gedachten, want na de paar pogingen die ik dapper waagde bevond ik me op glad ijs (ik schaats slecht, kan ik je vertellen).

@Ernie A. Stephens

Zwijgen, opkroppen, ontkennen of bevriezen

Als je gevoelens er niet mogen zijn, dan stop je met delen. Je wordt afgewezen in je kern en die angst blijf je met je mee dragen. Zo heb ik een auto-immuunziekte ontwikkeld aan mijn schildklier (Hashimoto). De hals en de schildklier zijn het emotie-gebied en als de boel daar opkropt en letterlijk dicht gaat zitten – voila! Het is in mijn geval niet verrassend dat ik daar schade heb opgelopen, maar wel jammer en onnodig. Mijn schildklierziekte heeft me toch iets doen inzien (net als kleine Nienke me leerde trouwens; mijn lieve wijze innerlijke kindje): ik mag nooit meer zwijgen! Dat heb ik haar beloofd en beloftes zijn heilig voor ons.

Delen wie je bent – jezelf kwetsbaar op(en)stellen

Laat dat nou steeds beter lukken als ik het op mag schrijven. Ik vind het stukken makkelijker om mijn gevoelens schriftelijk te delen, dan ze hardop te benoemen. Hoewel ik het moment van daadwerkelijk delen van mijn teksten heel spannend vind, durf ik het toch. Hier een goede modus in vinden – wat deel ik wel en wat niet – is een intuïtief verhaal. Wat privé is blijft privé en ik kies altijd op het moment of het goed voelt en nodig is om te delen. Een ander moet er sowieso iets aan hebben, anders hoort het enkel in een dagboek thuis.

@Priscilla Du Preez

Van oversharing naar gepast delen

Als je leert te vertrouwen op de juiste personen met oprechte interesse naar wat je te vertellen hebt (en wat therapierondes later), word je vanzelf loslippiger. Dat is logisch en voor een periode prima en helend. Maar teveel en te vroeg delen van persoonlijke zaakjes is niet handig, dit heet oversharing. Ik heb dat ondertussen aardig afgeleerd, dat heet emotioneel volwassen worden. De noodzaak is er minder en dat geeft veel rust. Het is een gevoel van veiligheid en zelfliefde om enkel te delen wat er werkelijk toedoet (op een flinke portie onzin na op zijn tijd).

De diepte in met de juiste persoon

Als ik iets heb geleerd is het wel om te stoppen met delen met (voor mij) onjuiste personen. Bewaar je licht voor de juiste mensen in je leven, zoiets. Anders word je steeds opnieuw gekwetst in je oude kindpijn en op deze wijze sla je een nieuwe helende weg in. Maar we hoeven natuurlijk niet altijd de diepte in, soms willen we gewoon even ons ei kwijt of stoom afblazen. En als er iemand was waarmee ik dat goed kon dan was het mijn vader, iemand die vroeg hoe het met me ging. Ik hou van mensen die de werkelijke redenen willen horen achter je zorgen, je stilte of weggestopte tranen. Ik heb nu een handjevol van deze mensen in mijn leven en ik koester ze.

@Priscilla Du Preez

Mijn oplossing voor als je wat leuks kwijt wilt:

Start met zelf te vertellen, ook al word je niks gevraagd. Valkuil is namelijk om weer ouderwets te gaan zwijgen en te zwelgen in ‘het interesseert de ander toch geen fluit’. Dit kan kloppen of het is een aanname; in beide gevallen houd je lekker de eer aan jezelf. Ik heb het niet over een plaat voor de harses, maar over gewoon iets enthousiasts delen. Zo mag ik graag grappen en grollen en degene die de eerste stap zet lacht het langst.

Meer luisteren en minder praten

Ik probeer elke dag beter te luisteren en meer te vragen. Dat ik dol ben op nieuwe verhalen helpt. Zo ben ik afgelopen weken meermalen verrast door fantastische verhalen van anderen (onderschat niemand!), enkel en alleen omdat ik interesse toonde. Ik weet nu waarom ik altijd graag aan het woord was; ik had zoveel in te halen. Van onzichtbaar klein ding met jaren van hamsteren en opkroppen van gevoelens en ideeën, naar zichtbaar en mezelf durven zijn. Mijn woordenstroom is nu binnen de perken en niet langer buiten proportie. Met dank aan de tijd, bloed, zweet en tranen (en rollende ogen van mijn kinderen).

@Priscilla Du Preez

Lieve geïnteresseerde mensen ontroeren

Waarom ontroert het me nog steeds als iemand echt wil weten wie ik ben? Als mij dingen worden gevraagd uit oprechte nieuwsgierigheid met liefde en empathie, dan smelten mijn muurtjes. Wat normaal en vertrouwd zou moeten zijn, voelt voor mij als een warme deken en alsnog thuiskomen. Daar wil ik meer van en zo wil ik zelf ook zijn. Al was ik in wezen altijd al een lief meisje, het heeft lang geduurd tot ik dat zelf ook zo zag. Ik lief? Je gaat geloven wat je hoort. Het lieve is opnieuw mijn missie, wat niet betekent dat ik naïef of blind ben. Met mijn feilloze intuïtie weet ik donders goed wie het in huis heeft en wie ik beter kan loslaten of vermijden. Dat geeft ruimte en helderheid.

Het bijna-antwoord op de vraag: waarom schrijf ik?

Door te schrijven toon ik mijn binnenwereld en delen wat me bezighoudt maakt me zichtbaar. Ik schep orde in de chaos in mijn hoofd: mijn snelle hak-op-de-tak gedachten vormen een wezenlijk verhaal op papier (of het scherm) en terwijl ik organisch en vrij mijn gedachten vang, ontspint zich een verhaal. Ik leer mezelf automatisch beter kennen. Wat uit mijn hoofd komt laat zich begrijpen op papier. Als een mirakel beantwoord ik mijn eigen vragen zonder dat ik dat van plan was, dat is de magie van vertellend schrijven.

@Rishi

Daarom blogs én korte verhalen 

Tijdens het bloggen psychologiseer ik over mijn leven om een ander (hopelijk) te inspireren of een hart onder de riem te steken. Zoals: kijk mij eens, ik ben er nog, ondanks alle voorbij shit. Ja, het is mogelijk om persoonlijke ellende om te buigen tot iets positiefs, ja nu weet ik het wel...blablabla. Als ik verhalen verzin schep ik mijn eigen wereld, ik heb de controle en ben de baas. Ik kies alsnog voor een gelukkig einde, straf de slechterik of regisseer wat onmogelijk of ongepast is. In fictie mag immers alles en ik verzin niets liever dan een nieuwe wereld. Het creëren van levensechte  personages waar je van gaat houden, bijna echte personen die je raken in je hart, dat blijft voor mij magisch. Zo probeer ik de wereld een stukje mooier te maken.

De ware reden om te schrijven

Door te schrijven heel ik mezelf. Ik herschrijf mijn herinneringen, voeg hier en daar wat liefdevolle ingrediënten toe, verzin een happy end en creëer nieuwe verhalen. Ik bouw aan een warm en liefdevol nest waar ik graag verblijf, naar toe kan vluchten en met liefde op een ander wacht. Waar het voelt als een warm bad en niemand onzichtbaar is. Ik verzin waar ik zelf behoefte aan had en heb en dat heelt mij tot in de kleinste plekjes van mijn ziel. En daar horen net zo goed gruwelijke sprookjes bij of bloedstollende praktijken, ook mijn morbide en vileine interesse mag er zijn. Juist omdat het zover van me af staat. Alles is mogelijk en de lijn tussen geniaal en gek is wankel. De psyche zal me altijd blijven intrigeren en waar kan je dat beter in kwijt dan in een verhaal? Met dank aan mijn grote inspiratiebronnen Agatha Christie, Roald Dahl en Stephen King.

@Natalia Y.