Het beste advies ooit

@Towfiqu Barbhuiya

Wie wil er eigenlijk advies?

Uitstekende vraag, want niet iedereen is op zoek naar advies. Mensen hebben geen problemen, of ze ontkennen dat ze ze hebben of ze weten het beter. Punt. Toch zijn er ook mensen die dolgraag in hun leven advies hadden gehad, omdat ze achteraf met de gebakken peren zitten. Ze worden verteerd door verdriet, spijt, angst of teleurstelling. Dolgraag hadden ze gewild dat er iemand met ze mee had gedacht of geleefd, ze wisten alleen niet hoe ze het moesten aankaarten.

Alles in je eentje ‘willen’ oplossen

Als je van kinds af aan alles in je eentje hebt moeten oplossen - emotioneel en/of praktisch - dan blijf je dit meestal doen. Niet omdat je dat wilt, maar het is een onbewust patroon geworden. Ik kom bijvoorbeeld uit een struisvogelfamilie en ik koos mijn partners ook onbewust uit op struisvogelkwaliteiten. En het ergste was, dat ikzelf ook struisvogelpolitiek ging bedrijven. Hoewel er geen actie voor vereist was natuurlijk, het was gewoon passief je kop in het zand steken.

Wat je niet ziet bestaat niet

En als je maar lang genoeg wacht dan gaat het vanzelf over. We zwijgen en richten ons op de toekomst. Liever harmonie en rust in de tent dan problemen oprakelen. Nou was ik trouwens wel van problemen oprakelen, maar niet op een constructieve manier, laat staan op een goed moment. Niet geleerd en slecht uitgevoerd. Maar ik ben niet meer boos op mezelf, want bewustzijn scheelt echt al de helft.

@Marcos Paulo Prado

Enorme spijt van gemiste kansen

Op hun sterfbed gaven mensen het vaakst toe dat ze spijt hadden van niet gezegde woorden, gemiste verzoeningen en hoe het leven misschien anders was verlopen als ze maar…. Als... Waardoor kwam het er eigenlijk niet van? Wat maakt een mens bevroren in zijn doen en laten en waarom blijven daden zo vaak achterwege terwijl de woorden zo daadkrachtig voelden?

Geen woorden maar daden

Deze uitdrukking kennen we allemaal, zeker bij het horen van zoetgevooisde woorden en valse beloftes. Maar is het altijd vals en expres of is er meer aan de hand wanneer we onze woorden niet in daden omzetten? Wat houdt ons precies tegen en is het altijd onwil of simpelweg onkunde? Zo kan ik erg theoretisch en rationeel zaken benoemen en begrijpen, maar mijn gevoel wil dan niet mee. Of vice versa. Het zou zo fijn zijn als verstand en gevoel gingen samenwerken en we zo in actie kwamen.

Wat houdt ons precies tegen om actie te ondernemen?

Er is maar één emotie die hier als een baksteen uit de lucht komt vallen. Angst. Waar komt dit gevoel toch vandaan dat onze keel dichtknijpt, ons laat bevriezen en zelfs makkelijk een paniekaanval kan uitlokken. Angst is er in vele gradaties, maar ik ken haar als geen ander. Bij mij sliep ze alle jaren toen ik een relatie had en werd ze daarna genadeloos blootgelegd. Ze gaf me hartkloppingen, zweetaanvallen en kolkende stress.

@Melanie Wasser

Als angst in je genen huist

Ze zeggen wel dat je puur bent geboren, zonder angst, haat en andere ellende die je in je verdere leven oppikt. Maar ik geloof daar niet in, want ik denk dat je bepaalde eigenschappen erft naast je karaktereigenschappen; zoals een diep geworteld angstig gevoel (in ons geval). Mijn oma was de liefste oma ooit, maar ze was ook een angstig klein meisje. Dat heeft ze zeker doorgegeven en ook zij ontving het uit eerdere generaties.

Overerfde onverwerkte trauma’s

Dit klinkt heel zwaar, maar het is wel degelijk zo dat je dingen meedraagt uit jouw familiegeschiedenis. Je kunt het zo groot of klein maken als je wilt en ik kies er bewust voor om het klein en dragelijk te houden. Ik accepteer de verlatingsangst in onze familie, omdat ik weet dat er daadwerkelijke verliezen hebben plaatsgevonden door de dood. Daardoor voelt een verlating in de liefde voor mij net zo levensecht, het is mijn wond geworden.

'Wonderwoman is nog steeds een klein meisje diep van binnen'

Je kunt veel fiksen aan jezelf en echt, dat maakt je een rijker mens. Maar de rauwe randjes zullen altijd een beetje blijven en beter ben je lief voor jezelf. Angst zorgt ervoor dat je bevriest, niet helder meer kunt denken en een tunnelvisie ontwikkelt in het ergste geval. Wat dan absoluut helpt is erover praten. Even een frisse blik van een (wijze en liefdevolle) buitenstaander, zodat je alles weer een beetje in perspectief ziet.

@Gabrielle Braga

Angst is een slechte raadgever

Terwijl ik direct de betekenis van angst wil opzoeken in De Emotie Encyclopedie van Vera Helleman (uitgegeven in eigen beheer Helleman), blijkt een heel hoofdstuk aan angst en aanverwante emoties te zijn gewijd. Oeps! Welke ga ik kiezen? Gelukkig zie ik het vertrouwde angst er gewoon tussen staan , net als verlatingsangst (en bindingsangst, die als magneten naar elkaar toetrekken in relaties).

Angst – energetisch voelt angst als een verkramping, het vernauwt en verkleint. Je vecht, vlucht of bevriest. Ik & de (gevaarlijke) buitenwereld laten je dualiteit voelen – ik en mijn projecties. Zolang je je angstige gedachten over de buitenwereld gelooft, ben je op het externe gericht in plaats van intern. Door meer ik-sterkte te ontwikkelen, niet meer klakkeloos iedere angstige gedachte te geloven, word jij sterker en krimpt de angst. (aldus helleman)

Verlatingsangst – de energie van verlatingsangst voelt klein, verhard en onrustig. Het houdt de buitenwereld op afstand en trekt zich terug. Verlatingsangst vertelt je dat je energetisch uitzendt ‘verlaat me (niet)’ maar het universum kent het woordje ‘niet’ niet. Verlatingsangst waarschuwt je jezelf niet te verlaten in een relatie. (volgens Helleman)

@Peter Conlan

Wees elkaars spiegel en til de relatie naar een hoger niveau

Als je je angsten durft te delen en je beide kwetsbaar durft op te stellen, dan kan jullie relatie zich werkelijk gaan verdiepen. Iets dat ik eerder nooit durfde, laat staan geleerd had en wat voor mij een lastig patroon blijkt. Al is het bewustzijn er, ik ben er niet altijd scherp op. Zo besef ik sinds een poosje dat ik stelselmatig moeilijke gesprekken uit de weg ga. Wanneer op televisie iemand zegt: “Ik wil het hier graag op een ander moment even met jou over hebben.” dan ben ik dat helemaal niet gewend. ‘Oh? Doe je dat zo?!’

Terug naar het beste advies ooit

Wetende dat niet iedereen angstig is, maar de meerderheid van de mensheid wel (al kunnen veel mensen het uitstekend verbloemen met grootspraak, ontkenning of vluchtgedrag), meen ik dat het volgende advies iedereen aan het hart gaat:

Luister naar dat kleine stemmetje en handel ernaar

Ga het gesprek aan als iets in je binnenste/ je intuïtie dat wil, in plaats van alles kapot te rationaliseren, zoals invullen voor een ander en aannames doen. Kort gezegd: Laat je hart hardop spreken.

@Kevin Gent

Zo bleef mijn intuïtie mij vertellen dat ik contact moest leggen met iemand...

Natuurlijk overrompelde ik dat stemmetje met allerlei in de weg zittende kennis, slechte ervaringen en ANGST. Beangstigende gedachten als: je wordt weer gekwetst, laat toch eens los, dit is jouw karma/straf/rode draad, waarom zou het nu anders gaan? Wie denk je wel niet dat je bent? De goedheid zelve of blaas je je ego alleen maar op? Jij fikser & controlfreak, bescherm jezelf en doe het gewoon niet.

Een puur hart laat zich blijkbaar heel eenvoudig overschreeuwen

Want ik voel liefde, heel veel liefde, zuiver stromende liefde en dat mag blijkbaar niet van mezelf. Dat moet ik wegdrukken, ontkennen en ik sta mezelf geen verdriet toe over hoe dingen kunnen lopen in de liefde. Maar het is wie ik ben, wat ik voel en hoe ik mag zijn - liefhebbend, open en stiekem best dapper.

@Priscilla Du Preez

Ga het gesprek niet langer uit de weg als het belangrijk voor jou is

Negeer dat zachte stemmetje of knagende gevoel nooit, het wil je namelijk iets vertellen. Spreek af met die belangrijke ander, deel je liefde, volg je hart. Niet in waanzin, maar in kalme helderheid. Want wat is het ergste dat kan gebeuren? Onbeantwoorde liefde, een muur, de ander die er niet hetzelfde instaat? Dat is allemaal mogelijk, maar jij hebt je hart laten spreken en dat is het enige dat telt.

"Wat zou jij nou het liefste willen doen?"

Vroeg één van mijn hartsvriendinnen deze week, toen ik mijn worsteling over contact leggen met haar deelde. Haar oprechte vraag vanuit liefde en zorg raakte me diep. Hoe vaak wordt zoiets je nou gevraagd met de juiste intentie? Opeens wist ik dat ik naar mijn hart moest luisteren en ik deed het enige juiste. Ik legde contact.

@Brady Bellini

De toekomst en uitkomst zijn ongewis en toch voel ik me sterk

Want ik heb geluisterd en gehandeld naar mijn eigen gevoel. Mijn angst heb ik geparkeerd in een mandje in de hoek en ze houdt zich koest. Een aai over haar bol voor alle keren dat ze me terecht waarschuwde, maar ik heb haar nu niet nodig. Ik heb mezelf beloofd dat ik steeds opnieuw gesprekken zal aangaan en plannen, omdat dit zoveel beter voelt. Dat doe ik al op mijn werk, met mijn kinderen en met wie ik het verder nodig acht. Het opgeluchte gevoel na dapper handelen is onbetaalbaar en geeft zoveel voldoening, vertrouwen en kracht voor een volgende keer.

Stapje voor stapje komen we waar we willen zijn, zodat we later geen spijt hoeven te hebben over gemiste kansen vanuit angst

Je kunt NOOIT weten wat een ander denkt of voelt, dus beter open je je oren, ogen en hart voor wat een ander te zeggen heeft. Liefdevol en met respect. Want wat heb je te verliezen? Uiteindelijk vooral jezelf, omdat je de belangrijkste persoon in je leven negeerde en dat ben je nog altijd zelf. En dat is pas werkelijk ondraaglijk.

Schroom niet langer en zet gewoon de eerste stap. Dat is ook liefde, in de breedste zin van het woord

@missnienox

P.S. Heb jij ook dappere stappen gezet en actie ondernomen? Ik lees het graag.