Machteloos - me too

Dit is het verhaal dat verteld moet worden. Het verhaal dat al jaren en jaren ligt te gisten, te smeulen en te rotten. Het verhaal dat zich in een keer als een taai brok slijm uit je strot laat katapulteren. Het verhaal waar je vanaf wilt in een snelle beweging. Omdat het gehoord mag worden, omdat het gehoord moet worden, omdat het tijd is. Nu.

Het verhaal dat zich beter laat vertellen in fragmenten omdat het zo kort duurde maar zoveel impact had. Het onverteerde herkauwde verhaal waarvan je wilde dat het niet waar was maar je altijd achtervolgde op onverwachte momenten. Het verhaal van jou.

Een oude man, een vieze oude man in een overvol tropisch binnenbad. Naturistenavond. Iedereen is welkom, zowel de leden als de nieuwsgierige nieuwelingen. Ik vind het maar niks zoveel mensen, zoveel drukte en kabaal en de zwetende menigte. De man vindt het een uitgelezen kans om ongestoord zijn gang te gaan. Anoniem in de massa zoekt hij zijn prooi.

Vijftien was ik en niet bepaald gecharmeerd van naaktrecreatie. Naturisme heette het, vooral geen nudisme. Nee, dit was heel anders volgens mijn ouders. Naturisten voelden zich dicht bij de natuur, het was niet naakt om het naakt en ik moest dat geloven? Ik voelde altijd iets anders: bepaalde mannen die keken naar jonge lijven, meisje of jongen. Mijn lijf was prachtig en bijna volgroeid met manen tot aan mijn middel. Ik wilde dat voor mijzelf houden en dat lukte tot op zekere hoogte als je maar onder water bleef. Mijn ouders bepaalden dit uitje zoals wel vaker en mijn broers vonden het best. Ik paste mij aan zoals altijd en week niet van mijn broers zijde. Lieve grappige slungelige broer die altijd op zijn zusje paste, ook al waren we onderhand pubers. Samen gingen we van de glijbaan, in het golfbad en de wilde rivier.

Als een jong veulen op hoge benen stond ik tegen een muurtje geklemd wachtend op mijn broer. De stroming was sterk en een constante stroom mensen vloog, spartelde en zwiepte langs mij. Het was geen handige plek maar hier kwamen de glijbanen uit. Koortsachtig zochten mijn ogen de vertrouwde jongen met zijn wilde krullen. Ik weet nog dat ik een aantrekkelijke pose wilde aannemen en mijn lichaam naar beneden toe bekeek. Al was ik onzeker ergens wist ik ook dat ik mooi was en opviel. Mijn broer kwam niet en ik besloot tegen de stroom in te waden. Plotseling botste er iemand tegen me op. Handen grepen bliksemsnel mijn borsten, mijn billen, mijn vagina. Gejaagd gegrepen werd ik aangekeken. Waterige grote bloeddoorlopen blauwe ogen, een smerige wellustige grijns in een oude kop met natte dunne slierterige grijze haren. Een mompelend lachend ‘sorry’ en weg was hij.

Ik weet niet hoelang ik daar bleef staan tot het tot mij doordrong wat er zojuist gebeurd was. Het vervolg is mij niet helder. Blijkbaar vond ik mijn broer terug en durfde hakkelend mijn verhaal te doen. We zochten naar hem en zochten mijn ouders. Vaag herinner ik me dat zij ook rondkeken maar het was te laat. De smeerlap was uitgenaaid, net zo anoniem als hij gekomen was en te werk was gegaan. Het was zo makkelijk geweest om een geschikt meisje te vinden en onder het mom van een ongeplande botsing het vlees te keuren. Hij had het vaker gedaan en zou het zeker blijven doen. Vrij om zich te vergrijpen aan ieder geschikt kind.

Ik had er zelf om gevraagd, dat wist ik zeker. Ik stond er immers uitdagend bij, het was mijn eigen schuld. Mijn aversie en angst voor gluurders en vieze mannen was waarheid geworden. Zie je wel, als je een mooi meisje bent mag je gegrepen worden. Hoezo naturisme is vrijheid en wat bedoel je met ze kijken naar je? Haal je vooral niets in je hoofd… Het kleine meisje in het pubermeisje voelde zich verraden, vies en schuldig. De smeerlap was er gewoon mee weggekomen en niemand deed iets.

Vanaf die dag had ik een hekel aan zwembaden, mensenmassa’s en hitte. Mij werd een tijdje niet meer gevraagd mee te gaan naar het blootbad, ik mocht thuis blijven. Mijn vader respecteerde mijn redenen, mijn moeder niet. Na een tijdje zei ze dat het nu wel over was, ik moest me niet aanstellen. Mijn moeder had immers geen last van viespeuken, zij was dik. ‘En anders sla je ze maar op hun bek, dat deed ik ook bij de buurman!’ En dat was dat: zwijg het verder dood en doe niet kinderachtig, want het is al zolang geleden.

Pas nu mag ik huilen nu ik zelf een dochter heb. Mijn dochter met haar mooie lijf en haar puurheid, niemand moet het wagen haar te betasten. Ik doe aangifte, laat een tekening maken en ik vind die klootzak. Tot op de dag van vandaag zie ik die rotkop voor me zo scherp als een foto. Het had kunnen lukken hem te vinden als er aangifte was gedaan, als mijn ouders mij voldoende serieus hadden genomen. Destijds wist ik niet beter dan dat mijn ouders hun best deden hem te vinden, het was niet gelukt en dat was dat.

Waarom was het niet belangrijk genoeg om aangifte te doen? Dat besef doet meer pijn dan het vlugge grijpen van een vreemde. Als het dan niet belangrijk genoeg voor mij was, dan in ieder geval voor andere meisjes na mij. Het had verder voorkomen moeten worden. Een vos in het kippenhok gezet met de deur op slot. Ik voelde me een onzichtbaar aanstellerig kippetje. Niet verkracht en zelfs niet aangerand. Nee, 'enkel betast', maar ook toen was dat niet normaal.

Dit verhaal leerde mij een enorme afkeer voor zwembaden en een groeiende achterdocht voor vieze mannetjes. Mijn dochter is een waterrat en ik stel haar teleur door haar gewenste zwembadbezoek zo lang mogelijk te omzeilen. Ik leerde me te schamen voor een prachtig lichaam dat mij herinnert aan ongewenste blikken. Dat men zich aan jou verlekkert op afstand en al je grenzen voorbij gaat, Deze ervaring zorgde ervoor dat ik mijn lichaam niet graag tentoonstel omdat dat zo voelt. Niet omdat ik me schaam of preuts ben maar omdat ik bang ben dat anderen denken dat ik flirt. Mijn lichaam is van mij en ik bescherm het met overdreven reacties. Ik ben me altijd bewust op de zonneweide of rond het water van anderen ten opzichte van mij. En ik haat het, ik huil erom en ik wil dat niet meer terwijl ik dit schrijf.

Het is niet dat moment met die smeerlap dat mij klein en machteloos maakte en waardoor ik vond dat ik het blijkbaar over mezelf afriep. Het was het minimale reageren van mijn ouders, het feit dat aangifte doen niet eens in ze opkwam en het na een tijdje gewoon werd weggelachen dat mij zo diep raakte. Niemand heeft het recht om aan een ander te komen en over je grenzen te gaan. Het is vreselijk verdrietig en doet fucking veel pijn om je zo machteloos te voelen. Je wilt je kinderen beschermen en dat lukt je helaas niet altijd, maar neem het dan verdomme serieus!!!!

Dit is het verhaal dat zeker bijdroeg aan wie ik ben geworden. Ik ben niet speciaal bang, maar mijn antenne voor een viezerik is uitermate goed afgesteld. Daardoor heb ik bij mijn eigen kinderen beter gereageerd op verdachte situaties dan mijn ouders deden. Ik heb mijn hekel aan naturisme gehouden en zwemmen zonder bescherming zal nooit mijn hobby worden. Mijn broer is nog steeds mijn lieve grote broer, ik weet zeker dat wanneer wij de man toen hadden gevonden mijn broer hem op zijn bek had geslagen. Ik denk dan graag dat ik zijn pik er vervolgens afsloeg met de ketting van het entreepoortje. Een happy end.

Het beste einde is dat ik nu weet dat de man mij geen pijn heeft gedaan, maar dat ik mezelf heb gekweld met machteloze woede door de passieve reactie van mijn omgeving. Ik begrijp verstandelijk dat zij niet beter wisten en dat ik daar verdrietig om mag zijn. Gelukkig weet ik het nu wel beter te doen als moeder en dat is een onbetaalbaar geschenk aan mijn kinderen. Mijn dochter weet dat ze veel waard is, haar lichaam is van haar en ik dwing haar nergens toe. Zo leert zij haar grenzen te bewaken en voelt ze dat ze precies goed is zoals ze is.

@missnienox

P.S. Hoe graag ik het ook zou willen, dit verhaal is geen fictie. Met behulp van EMDR (trauma-therapie) heb ik mijn ervaring 21 jaar later een beter plekje kunnen geven. Toen ik terug ging naar dat muurtje in het zwembad heb ik (in gedachte) alles bij elkaar geschreeuwd, de rat in zijn gezicht getrapt en het scenario herschreven. Wat voelde dat goed! Ondertussen is die rat al jaren dood en heeft niemand nog last van hem. Mijn advies aan jou; als jij iets dergelijks hebt meegemaakt dan vind ik dat verschrikkelijk voor jou. Blijf er alsjeblieft niet zolang mee rondlopen als ik deed. Ik vertelde het wel aan mijn vriendinnen en geliefden, maar ik had hier specifieke hulp voor moeten zoeken. Ieder mens is dat waard. En vergeet nooit dat het niet jouw schuld was. Het is de zieke geest van een ander.